Ciemniejsza strona bieli

rozdział siódmy.

– Już nie jesteś taka odważna, co? – syknął, ostentacyjnie przejeżdżając językiem po górnych zębach. W reakcji przeszedł mnie jedynie lekki dreszcz zażenowania.

– Jestem. – Wzruszyłam ramionami, spoglądając na trzymany przez niego pistolet. – Wiesz jak się go używa?

Momentalnie jego ręka oplotła się wokół mojej szyi tak samo, jak wtedy pomiędzy blokami. Dziś uścisk był jednak zdecydowanie mocniejszy; dało się w nim poczuć to, jak poirytowany był Grant.

– Już nie pierdol i nie zgrywaj takiego kozaka, bo sobie tylko szkodzisz – warknął, przybliżając do mnie twarz na naprawdę nieznaczną odległość. Jego oczy ciskały piorunami, a ja nie potrafiłam powstrzymać mojego dziko kołatającego serca. Mój plan działał tak, jak powinien.

– No i co, będziesz mnie tak trzymał i tyle? – prychnęłam, robiąc krok w jego stronę – Strzel, jeśli masz odwagę.

– Po chuj tu przyszłaś? – rzucił, przekrzywiając głowę.

– Mówiłam już: mam dla ciebie naprawdę ciekawą informację, Caden.

– Chuj mnie obchodzą twoje informacje. Niczym mnie już nie zaskoczysz, więc możesz sobie darować – kontynuował, finalnie odpuszczając uścisk tak, by przeładować pistolet.

I tak tutaj nie strzeli, więc może się popisywać dalej.

– Pójdziesz grzecznie sama czy mam ci w tym pomóc? – szepnął, unosząc lewy kącik ust.

– Mogę odejść nawet teraz, ale będziesz tego żałował – westchnęłam, uśmiechając się w ten sam sposób, co on – Zaskoczyłbyś się, gwarantuję ci.

– A ja powiem ci po raz kolejny, że gówno mnie interesuje to, co masz do powiedzenia – wypalił, podnosząc głos na tyle, że echem odbijał się on po opustoszałej szatni, jak i odmętach mojego umysłu – Nie chce wiedzieć, co zakotłowało ci w tym spaczonym łbie; nie chcę, żebyś za mną dalej łaziła i...

– Boże, nie unoś się już tak – palnęłam, smętnym krokiem ruszając w kierunku jednej z ustawionych przy szafkach ławek.

Nie zdążyłam jednak do niej dojść, ponieważ Cadena opanowała kolejna fala złości; migiem dopadł do mnie i przyparł do szafek z taką siłą, że moja głowa dość boleśnie się od nich odbiła. Miejsce zderzenia niemiłosiernie mi pulsowało, jednak przełknąwszy ślinę starałam się utrzymać nerwy i reakcje na wodzy tak, by nie dać tego po sobie poznać.

Na jego odsłoniętych rękach widocznie wybiły żyły, a wszystkie mięśnie mocno się zarysowały. Choć nie były to zbyt sprzyjające okoliczności, dyskretnie omiotłam wzrokiem nagą skórę w poszukiwaniu śladów po nakłuciach.

– Jeszcze masz czelność się tak gapić – prychnął, nachylając się nade mną – Co miałaś powiedzieć, powiedziałaś; co chciałaś odwalić to odwaliłaś... Skończyło się, kurwa. Dam ci nauczkę raz na zawsze.

– Strzel, zachęcam – zaśmiałam się krótko, również pochylając głowę. Dosłownie czułam, jak nasze oddechy się mieszają. – Zabij jedyną osobę, która ma dowody na to, że twój ojciec zdradza matkę.

– Jesteś chora na głowę bardziej, niż myślałem – warknął, jednak jego ton nie był już tak, zacięty, jak jeszcze minutę wcześniej. Jego wzrok złagodniał tak, jakby obawiał się mojego kolejnego kroku; jakby miał świadomość tego, że mogłam mieć rację. – Pomijając już fakt tego, jak bardzo abstrakcyjne jest to, co gadasz, zgłoszę na psy, że panoszysz się po moim domu. Planowałem to już wcześniej, ale nie miałem dowodów.