The Golden Phoenix //PL

1. Anioł Śmierci

Na początku ziemia była ciemna. Krainy zostały pochłonięte przez niekończące się noce, a potwory wędrowały swobodnie, by zabijać i niszczyć każdą iskrę życia. Nie było nadziei, nie było miłości, tylko śmierć i zniszczenie.

I z całej tej śmierci i całego tego zniszczenia dwaj bogowie zostali ożywieni przez swoich twórców. Pierwszy nie był ani człowiekiem, ani potworem, a jedynie istotą pragnącą zniszczenia i krwi, ale także poszukującą równowagi i równości. Szukał świata bez władców. Szukał świata, w którym potwory i formy życia, które były tłumione przez tysiąclecia, mogłyby współistnieć. Byłyby może nie w harmonii, ale na równej pozycji z innym, aby walka mogła być uczciwa.

I tak narodził się pierwszy na świecie anarchista, Bóg Krwi. A z jego cieni wyrosła z niego siostra, bliźniaczka. Jej włosy były ciemne jak odwieczna noc, a oczy czerwone od krwi, którą jej brat przelał u jej stóp. Miała na imię Śmierć. Bogini Śmierci.

Podczas gdy jej brat budził ludzi z jaskiń i pospiesznie budował szałasy, ona szybko zabrała się do pracy wieczorem na polu. Dzień po dniu, gdy wyżsi bogowie pracowali nad powołaniem słońca, zabijała każdego potwora i bestię, która odważyła się do niej zbliżyć. Jednak nawet biorąc pod uwagę jej ogromną moc, sama nie wystarczyła, aby wyciąć miliony tłumów bez swojego brata, który w tym czasie toczył już swoją pierwszą wojnę.

Poprosiła więc wysokich bogów:
- Proszę, przyślijcie mi pomocnika, anioła, który stanie u mego boku i będzie ze mną walczył.

Bogowie zobowiązali się.

Śmierć patrzyła, jak z wdziękiem spłynął z nieba, przelatując nad jej głową i wykonując koziołki i obroty nowo utworzonymi skrzydłami. Kruczowłosa bogini z delikatnym uśmiechem patrzyła, jak jej anioł stara się zaimponować jej swoim nowo narodzonym zapałem. W końcu wyciągnęła ręce i cierpliwie czekała, aż mężczyzna wyląduje. Śmierć poświęciła czas, aby dokładnie zauważyć, jaki rodzaj skrzydeł stworzyli dla niego ich twórcy. Skrzydła wrony. Ciemne jak noc, która tak długo spowijała planetę i odpowiednia do współpracy z kimś takim jak ona ze względu na piętno gatunku.

Pomijając reputację, Śmierć uważała, że ​​jej anioł jest piękny. Jego włosy lśniły złotą aureolą blondu, a oczy były tak niebieskie jak nowo oświetlone niebo. Choć wyglądało na to, że anioł uważał ją za o wiele piękniejszą. Mężczyzna z zarumienionymi policzkami uchylił w jej stronę pasiasty kapelusz i przemówił z pasją:
- Moja Bogini, jestem zaszczycony, że mogę być u Twojego boku. Moje życie jest Twoje.

- Czy nadali ci imię, mój aniele? - zapytała Śmierć, delikatnie umieszczając czubek paznokcia pod jego brodą, aby unieść głowę do góry. Jego niebieskie oczy spojrzały w jej oczy i po raz pierwszy w swoim krótkim życiu nie dostrzegła strachu w oczach mężczyzny. Tego mężczyzny. Jej anioła.

- Philza, moja bogini.

- Cóż, muszę przyznać, Philzo. To o wiele lepsze imię niż to, które mi nadano. - Śmierć zachichotała, delikatnie unosząc kapelusz. Philza śmiał się razem z nią, nieco nerwowo, pod wrażeniem, że jej śmiech był tak samo wspaniały jak cała jej reszta. Poprawił kapelusz i stanął tak wysoko, jak tylko mógł, mieszcząc się w jej dłoni.

- Moja bogini, zasługujesz na imię pasujące do twojego cudu. Dlaczego tego nie zmienisz? - zapytał Philza. Śmierć zatrzymała się na tym. Nigdy w życiu nie pomyślała o takiej możliwości, a jednak był ten mężczyzna. Philza. Niecałe dziesięć minut temu już pokazywał swoje pomysły, o których nigdy nie śmiała marzyć.

- Ze wstydem muszę przyznać, że nigdy o tym nie myślałam. Obawiam się, że nie wiedziałabym, co wybrać. Masz jakieś sugestie?

Philza zrobił się czerwony jak burak, a Śmierć musiała powstrzymać się od śmiechu, widząc jego dość uroczą minę. Szybko się opanował i wyjąkał:
- C-chcesz, żebym...? Ja?!