"လာစမ်းပါကွာ မင်းကလည်း"
ထွန်းလင်းဦးဆွဲခေါ်သည့်နောက် ရစ်သန်မငြင်းနိူင်ပဲ လိုက်လာရလေသည်။
အခန်းထဲတွင် မြင်လိုက်ရသော ထိုတစ်ယောက်။
ကျောင်းပိတ်ရက်ဖြစ်သည့်အပြင် သူတို့တွေ ရဲထက်လွင်အိမ်မှာချိန်းခြင်းပင်။
ရဲထက်လွင်မိဘတွေကလည်း ပြင် ဦးလွင်သွားကြသည့်အတွက် တစ်ဦးတည်းသော သား ရဲထက်လွင်နှင့် အကူ အဒေါ်ကြီးလင်မယားသာရှိလေသည်။
သူတို့ကလည်း ဘေးဘက်က သူတို့ အဆောင်မှာသာ နေလေသည်။
ထို့ကြောင့် သူတို့အဖွဲ့က ရဲထက်လွင်တို့ အိမ်မှာ ဆုံကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ခြင်းပင်။
ဘုန်းမြတ် ကို ရစ်သန်ဝင်လာတုန်းက တစ်ချက်သာ ကြည့်ပြီး အခုတော့ ထပ် ကြည့်မလာပဲ ကြမ်းပြင်တွင် သွားထိုင်ကာ ဟိုကောင်တွေနှင့် စကားပြောနေလေသည်။
အခုသူတို့က ရဲထက်လွင် အခန်းထဲတွင်ဖြစ်သည်။
အခန်းသည်ကျယ်ကာ အိပ်ယာကလည်း ကျယ်လေသည်။
ကျန်တဲ့လူတွေကအကုန် ကြမ်းပြင်မှာထိုင်နေကြသော်လည်း ဘုန်းမြတ် တစ်ယောက်ကတော့ မျက်နှာကြီးဆူပုတ်ကာ ရဲထက်လွင် ခုတင်ကို မောင်ပိုင်စီးကာ ကန့်လန့်ကြီး အိပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။
"ဟေ့ရောင် လာ ဆော့မယ်"
ထွန်းလင်းဦးက ခေါ်တာကိုတောင် တုတ်တုတ်မလှုပ်။
"ဘုန်းမြတ်လင်းထွန်းဆိုတဲ့ အကောင် ရှောသွားပြီးလား မင်းအဖေ ငါခေါ်နေတယ်"
ခုတင်ပေါ်က လူက သူ့ကိုမှုန်ကုပ်ကုပ်ကြည့်လေသည်။
ထွန်းလင်းဦးဘေးတွင် ထိုင်နေသူကတော့ သူ့ကိုကြည့်မလာ။ မကြည့်နဲ့ကွာ မင်းမကြည့်လည်း ငါက ဘာမှမဖြစ်ဘူး
သူကတောင် ပြုံးပျော်နေတာပဲ ငါကဘာဖြစ်လို့အခုလိုဖြစ်နေရမှာလဲ။
ဘုန်းမြတ်မှာသာ ရဲပတောင်းခက်နေတဲ့ လက်ဖဝါးက မျက်စိထဲကမထွက်ပြီး စိတ်မကောင်းလိုက် ပြန်တွေးလိုက် ဒေါသဖြစ်လိုက် ဖြစ်နေတာ။
သူကတော့ သာသာယာယာပဲ။
ဟေ့ရောင် ရစ်သန် ငါလည်း အေးဆေးပဲ။
ဘုန်းမြတ် သည် မျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ကာ ခုတင်ပေါ်က ဝုန်းဒိုင်း ဆင်းလာပြီး ဟန်စိုးဘေးတွ င် သွားထိုင်လေသည်။
အလကား ဟိုက မခေါ်လို့ ဖြစ်ပျက်နေတာ။
