Ayhh merhabaa. Umarım bir önceki bölümü sevmişsinizdir. Valla ben yazarken çol sevdim, içime baya sindi.
Büyük ihtimalle bu son part olur bitanelerim. Umarım bu partıda seversiniz.
Herkese iyi okumalar.
"Seni seviyorum" Diye mırıldanıyordu genç kız. Alazı ambulansa bindirip hastaneye getirinceye kadar da aynı iki kelimeyi mırıldanıp durmuştu zaten.
Alaz gözlerini kapamadan önce söylemişti bu cümleyi. Alaz duydumu duymadı emin bile değildi. Günlerdir ona söylemesi için yalvarmıştı alaz ama. İşte bu amalar yiyip bitiriyordu kızın içini.
Daha erken söyleyebilirdi. Şimdi alaz giderse, onu bırakırsa ne yapardı ki asi. Daha yaşanacak çok şey katedilecek çok yol, vardı.
Yanına oturan yaman ile kafasını o tarafa çevirdi asi onunda gözleri yaşlıydı. Kardeş acısı zordu elinden hiç bi şey gelmeden böylece beklemek ölüm gibiydi. "Yaman" Dedi asi ağlamaktan titremiş sesi ile ve bununla birlikte az önce sildiği gözleri tekrar yaşardı.
"Bizi bırakmayacak dimi yaman" Diye sordu. Ama bu sorunun cevabı yamanda yoktu. Küçükken her soruyu yamana sorardı asi ile cesur ve yaman hepsine bi cevap bulurdu ama asinin sorduğu bu sorunun cevabını bulamadı yaman.
Yaman kızı kendisine çekerek kocaman sarıldı. Aynı eskisi gibi. Asinin, cesurun yada umutun ne zaman canı yansa cekip sarılırdı kocaman sarmalardı onları. Ne tuhaftır ki yaman sarıldığında geçerdi onların acısıda. Ama asinin acısı bu sefer geçmedi sarıldığı gövdeye daha sıkı sarılırken sesi biraz daha yüksek çıkarak ağlamaya başladı.
"Daha çok erken yaman, çok erken" Dedi hıçkırıklarının arasında. Yaman biraz daha sıkı sarıldı kıza sanki ne kadar sıkı sarılırsa o kadar hafiflerdi acısı.
Koridorun başından neslihan, ece ve rüya göründü. Neslihanın gözleri kıpkırmızı olmuştı ağlamaktan. Ece ise korkuyla bakıyordu ağlayan ablası ve abisine. Sormaktan korktuğu soruları vardı çünkü.
"Ali " Diye yavaşça oğluna yaklaştı neslihan. "Kardeşin nerde oğlum" Dedi yüzleri aynı hizaya gelince "alaz nerde ali" Dizlerinin üzerine çökmüştü şimdi.
"Anne" Derken kollarını asiden çekti yaman. Konuşamadı ilk başta ne diyebilir diki zaten. "Alaz nerde ali" Diye sordu tekrar neslihan. Sanki kabullenemiyormuş gibi bi hali vardı.
Kabullenmek istemiyordu çünkü. Bir çocuğunı bu kadar sene sonra bulmuşken öteki çocuğunu ebediyen kaybetmek istemiyordu.
"Ameliyata aldılar anne" Dedi yaman"ama iyi olacak"diye ekledi hızla elleri hemen annesinin ellerini sardı.
Neslihan hızla ellerini çekti oğlunun elleri arasından. Diz çöktüğü yerden kalkındı hemen "kim, kim girdi ameliyatına, ben, bende giricem" Diyerek kapıya doğru yöneldi.
Yaman hızla yerinden kalkarken çağla ve ece de ayaklandı "anne, anne nolursun dur anne" Dedi yaman kadını kendisine çekerken. "Ali bırak, benim girmem lazım " Dedi hala oğlunun kollarında çırpınırken. "Bırakın beni çocuklar" Dedi kendisini tutmaya çalışan çocuklarına.
Asi kalktı oturduğu yerden ağlamaktan kızarmış gözleri ile geçti kadının karşısına"neslihan teyze"dedi fısıltı ile. Genç kıza baktı neslihan "asi" Diyerek atıldı hemen. İkiside birbirine sıkı sıkı sarılmıştı şimdi. "İyi olacak" Dedi neslihan kızın saçlarını okşarken.
Şimdi ikiside yan yana oturmuşlardı sandalyelere. İkisininde elleri birbirine kenetliydi. Çağla oturduğu koltukta cesurun kolları arasında küçücük kalmıştı sanki. Ağlamaktan bitap düşen kız başını Cesur'un omzuna yaslamış ve onun kolları arasındaydı.
