Tranen en vreugde..

....

Amine stond nu voor me. Hij gaf me een knuffel en schoof toen bij me aan tafel.

"Hoe is het met je Noura? Hoe gaat het met m'n moeder. Maakt ze zich zorgen?":vraagt hij meteen.

"nee, ze geloofde me toen ik zei dat je bij een vriend logeert. Maar vertel me alsjeblieft... waarom zit je hier?"

" waarom ik hier zit.. hoe ik hier beland ben. Is noura, omdat .. ik drugs dealde. Onder andere hier in Belgie. En ik ben deze keer opgepakt samen met twee andere boys. Als ik de tijd kon terug draaien .. ik heb hier echt spijt van. Ik wil dit helemaal niet. Als ik hier weg ben, dan zal ik nooit meer die zelfde fout maken. Ik ben dom geweest. Het spijt me echt. Ze zijn hier ook die hard in deze gevangenis. 1 verkeerde zet of je zegt iets wat niet oke is dan wordt gewoon in mekaar geslagen hiero door die agenten. Ze denken dat ze zehma shin macht hebben we saffie ze kunnen alles maken en laten wat ze willen.
Ik moet hier echt weg. Dat ga ik regelen ook. M'n advocaat zei al dat ik mag rekenen op minimaal 1.5 jaar celstraf. Dan kom ik er nog gemakkelijk mee weg. MAAR dat kan ook net zo goed 4-7 jaar zijn. Ze zijn streng hier."

"Amin, je meent dit echt heh? Je komt nog lang niet thuis. Hoe moet ik ze dit gaan vertellen? Hoe moet ik dit zelf verwerken. Het is niet niks??! Je bent zehma m'n broer, m'n voorbeeld. Waarom moest je zo dom zijn waarom. Weet je wat dit zal doen met mama als ze hier achter komt. Onze pa wordt al helemaal hysterisch. Ik ben helemaal hiernaartoe gekomen om zulk nieuws van je te horen. Had het dan liever door de telefoon gezegd. Je wilt niet weten hoe kapot mij dit maakt." Ik voel mezelf duizelig worden en voel dan een traan opkomen..

Ik besef nu dat zijn ogen zich ook gevuld hebben met tranen.
Hij heeft spijt.. Het blijft even stil.

En dan zegt hij met een brok in zijn keel.

" Noura, ik weet het. Sorry. Maar ik ga uit komen. Binnen een week ben ik thuis. Ik ga dit regelen. Heb je geld meegenomen?"

Ik haal het geld tevoorschijn en overhandig het aan hem, zonder maar 1 woord te zeggen.

"Ik beloof het je Noura, geef me 1 week. Bij deze mensen draait het alleen om geld. Ik hoop dat ik een agent kan omkopen en anders wordt het ontsnappen. Samen met een vriend van mij."

Het stelt mij niet gerust zijn woorden. Het geeft me alleen maar meer angst. Maar ik ben te moe om in discussie te gaan. Het doet al zoveel pijn hem zo te zien.

" Ik hoop dat alles goed komt. Blijf rustig en kalm. Je hebt het geld. Ik hoop dat je weet wat je doet en ik zal proberen dit verborgen te houden voor beide ouders."

"Chokran Noura."
Hij staat op. Geeft me weer een knuffel. Deze keer heeel lang. Het lijkt en voelt alsof hij voorgoed afscheid van me neemt...

Ik neem nog gauw afscheid van hem en loop dan weg richting de uitgang. Ik wil het liefst keihard schreeuwen, gillen en huilen. Ergens waar niemand mij hoort. Ik heb geen medelijden nodig. Ik wil weg hier. Ik wil m'n broer meenemen en weer gewoon leven. Geen geheimen,geen zorgen.

Ik draai me bij de uitgang nog even om. We hebben nog heel even oogcontact en dan loop ik snel weg. Ik voel tranen weer opkomen. Wat is dit erg!

Ik voel m'n telefoom trillen en zie een gemiste oproep van mama. Ik zet mijn telefoon weer terug in mijn tas en loop richting de auto.

Ik stap in en blijf nog even zitten. Ik huil als een klein meisje en begin even helemaal gek te worden. Waarom ooh waarommm!
Niet veel later kijk in mn spiegel om alles weer recht te zetten. Zo kan ik niet rijden. Ik veeg mn tranen weg en start dan de auto. Vlak voordat ik weg wil rijden. Hoor ik weer die tril van m'n telefoon. Deze keer gaat het steeds vaker en langer over. Dit moet belangrijk zijn. Ik ben net te laat met opnemen. Maar ik zie nog wat smsjes en whatsapp berichten staan. Als ik ze lees, beginnen mijn tranen weer op te komen. Neee, alsjeblieft nee. Ya rabbie, nee. Laat dit niet waar zijn.

Ik bel m'n zusje gauw op. En dan hoor ik haar snikkend de telefoon opnemen. "Het is echt waar Noura, ze is weg. Wat moet ik nu doen? Waarvoor moet ik leven? Zeg me dan!!! "

Ik kan dit niet meer aan. Ik smijt m'n telefoon ergens naast mij op de bank en rijd met volle toeren terug naar NL naar huis, waar de hel nog erger uitgebarsten is.

Tijdens het rijden, weet ik niet waar ik aan moet denken. Aan het verkeer of aan het nieuws dat mij zo net is doorgegeven. Ik hoor langs mij getoeter en het begint erg hard te regenen. Ik besef dat ik nu gevaarlijk aan het rijden ben. Maar het boeit mij allemaal niet meer. Ik ben het zat. Ik ben op. Gebroken.