Tranen en vreugde..

mijn redding?

Hij praatte met Soufianne op de gang. Hij probeerde hem weg te jaagen maar dat lukte hem niet. Soufianne besloot namelijk toch naar binnen te komen.

Ik zag dat de deur open werd gedaan. En daar zag ik Soufianne bij de deur opening staan. Ik zag dat hij meteen tranen in zijn ogen had.

Toen gebeurde alles in 1flits. Ik kon mijn ogen niet geloven en wilde het voor altijd opgeven. Soufianne wilde zich omdraaien om hem te vragen wat dit had te betekenen, maar Soufianne werd meteen in zijn borst gestoken. Een paar keer. Hij viel op de grond. En keek mij aan vanuit zijn ooghoeken. Ik zal zijn laatste woorden nooit vergeten. 'Lieverd, nooit opgeven. Jij vindt jouw geluk nog wel.' Hij deed de shahada en weg was hij.

Ik wilde dood gaan. Ik wilde soufianne volgen. Ik had toch geen zin meer in het leven. Ik wil weg! Ik wil niet meer leven. Ik probeerde een paar een keer mijn adem in te houden. Ik wilde afscheid nemen van de wereld. Want mijn wereld had zojuist afscheid genomen met mij. Ik kan niet meer. Ik hield weer mijn adem in. Ik begon zwart te zien. Was dit dan het einde?
Ik hoorde stemmen. Maar ze leken ver weg te zijn. Steeds verder weg. Ik kon mij niet meer bewegen. Ik zag m'n moeder voor me..

Subhanallah kreeg ik op 1 of andere manier in 1 keer heel veel lucht. Ik hapte naar adem en kon mijn ogen weer open doen. Ik zag dat Sabah de tape er af haalde. Maar ik kon niet praten. Niet schelden, niets. Ik bleef stil. Ik zag Soufianne weer liggen en tranen vloeide naar beneden.

'Je hebt mijn broer afgemaakt gore klootzak! Dat was niet de afspraak. Alleen zij moest boeten.' Ze had tranen in haar ogen.

'Hij had alles door Sabah. Dat kan niet en mag niet. Anders gaan we er aan.!'

'Praat niet meer tegen mij! Je hebt hem gewoon vermoord. Had haar doodgestoken niet hem.'

Ze spuugde op mijn gezicht en begon aan mijn haren te trekken. Ze sloeg mij. Alle woede en verdriet uitte ze op mij.
Ik deed wat surats opzeggen. Dit keer hard zodat ze mij konden horen. Ze sloeg steeds harder. Ik bleef doorgaan. Ze stond op en liep de kamer uit zonder iets te zeggen. Ook hij liep weg.

Ik hoorde de deur beneden dicht gaan en later weer. Het was doodstil. Volgens mij zijn ze weg. Ik probeerde mij 1 keer los te rukken. Zonder moeite lukte dat. Subhanallah.. ik stond op met veel pijn in mijn lichaam. Ik liep naar Soufianne. Die nog steeds op de grond lag. Ik kon hem eindelijk weer aanraken. Tranen bleven stromen. Ik nam afscheid en stond weer op. Ik pakte de huistelefoon die lag in de zelfde kamer en belde naar huis. Ik wilde mijn vader spreken. Na een tijdje nam hij op. 'Papa, wil je komen naar het huis van Sabah. Je moet me helpen.'

'Helpen? Waarmee? Je hebt ons voor schut gezet. En ik moet je helpen? Wat zijn dat voor een foto's. Wie is hij? Wat spook je uit noura. Je verandert! Je stelt me diep teleur. Schandalig dit.'

'Papa...'

'Noem mij geen papa meer.'

Hij hing op. Die woorden deden mij pijn. Het deed nog meer pijn als de klappen die ik kreeg, de mishandeling, de aanrijding van m'n zusje. Deze pijn was onbeschrijvelijk. Na alles wat je is overkomen.. het houd niet op.

Ik belde Amin op met tranen in mijn ogen.

Hij nam op.

Amin luister naar me voordat je mij vooroordeelt. Ik ben mishandelt, gedwongen, die foto's zijn genomen door Sabah. Zij heeft dit alles gedaan. Zij en degene die Jamila heeft aangereden. Samen. Please kom me ophalen. Ik ben in het huis van Sabah.

Ik kom er nu meteen aan, antwoordde hij.

Het duurde even, maar gelukkig kwam hij binnen. 'Noura, hoorde ik hem beneden aan de trap roepen.' Ik bleef huilen. Ik voelde even later twee handen op mijn schouders. Noura wat is er gebeurd. Hij keek even om zich heen en zag het touw, het bed waar de fotos van zijn genomen, soufianne die op de grond lag. Zijn ogen vulde zich met tranen en hij omhelsde me stevig. Niet veel later belde hij 112. Die arriveerde en alles werd uitgelegd. Die twee zouden snel opgepakt worden.

Ik... ik was depresief. Bang. Verslagen. Getraumatiseerd. Ik moest naar een inrichting, waar ik alles rustig kon verwerken. Ik heb vaak aanvallen Maar het wordt nu steeds minder. Het is inmiddels een jaar geleden. Ik ben niets vergeten. Alles kan ik nog in detail na vertellen. Het was een zware periode. De foto's waren al rond gestuurd. Mijn vader, mijn broer en wat andere familieleden hebben de foto's gezien. Maar ze begrepen uiteindelijk de situatie. Mijn vader heeft oprechte spijt van zijn woorden en heeft mij daarna zoveel liefde er voor terug gegeven. Ik woon nu weer thuis. Bij papa en bij Jamila. Sabah en die man die Jamila heeft aangereden zijn opgepakt. Ik had zijn telefoonnummer nog steeds in een tasje. De politie kon hem daarmee traceren. Ze zitten nu vast. Maar ik zal altijd in angst blijven leven. Angst voor dit soort mensen. Mensen die andere alleen maar pijn willen doen koste wat kost. Mensen die alleen maar kwade dingen kunnen zeggen. Die hun hart niet op de juiste plek hebben.

Ik probeerde dag voor dag te leven. Stap voor stap te verwerken. Zonder mijn therapeut had ik het niet gehaald. Dan was ik er onderdoor gegaan.

Maar elhamdolilah. Ik kan niets anders zeggen. Ik heb vertrouwen in mijn God. Hij heeft me kracht gegeven en staande gehouden. Door de vele dua en gebeden.

Ondanks alle gebeurtenissen, alle littekens, ik heb wel mijn mooie meisje. Mijn dochtertje.. ze lijkt op haar papa Soufianne. Ik mis hem. Maar het komt goed inshaallah.

9 jaar later.....

Mijn vader is 3jaar geleden overleden. Ieder zijn dag komt. We blijven niet op deze wereld. Deze wereld test ons alleen.

Jamila is getrouwd.. ze is heel gelukkig elhamdolilah. Amin is ook dolgelukkig met zijn vrouwtje. Ze doen het allemaal goed.

Ik woon samen met m'n dochter in het huis van mijn ouders. Alhamdullilah we mogen niet klagen.

Vandaag wilde ik eens een wandeling maken. Sabrina m'n dochter zit nog op school. Ik heb haar sabrina genoemd, omdat het woord sabr er in zit. Sabr betekend geduld. En met veel geduld overwin je alles. Geduld is niet zomaar een schone zaak. Geduld is een goede eigenschap die elke mens zou moeten hebben. Daarmee bereik je het meest.

Ik liep de deur uit en zag een vrouw met haar rug naar mij toe. Ze had een sjaal om gewikkelt. Ze stond voor ons huis. Ze draaide zich om en ik schrok heel eventjes.