Tranen en vreugde..

gebroken

Eindelijk kon ik mij bewegen. Subhanallah. Wat was dit? Ik riep Jamila nog gauw na, maar op dat moment hoorde ik de deur met een klap dicht gaan. Ik keek uit het raam en kon mijn ogen niet geloven. Een auto had haar aangereden! Ik rende naar beneden, gooide de deur met een zwaai open en rende naar mijn zusje.

'Lieverd, Jamila. Wordt wakker. Doe mij dit niet aan. Het spijt me. Heeelppp, zoek hulp, bel de ambulance snel!'

Er stond meteen een hele groep om het incident. De ambulance en politie waren aanwezig. De man die haar had aangereden, was gewoon weg!? Waar is die klootzak die mijn zusje heeft aangereden. Ik rende wanhopig een stuk naar het einde van de straat. Op zoek naar de dader. Maar dat was natuurlijk hopeloos. Hij was 'm allang gepeerd. ****** ezel. Ik had nog nooit met dat woord gescholden. Mijn moeder droeg die ziekte. Waar was ik mee bezig? Mijn buurvrouw die mij destijds naar het ziekenhuis bracht toen mijn moeder overleed, kwam naar mij toe rennen.

'Lieverd doe rustig,' zei ze.

'Nee dat kan ik niet meer! Laat mij met rust. Het is allemaal mijn schuld. Ik heb zelf die ruzie uitgelokt met mijn zusje waardoor ze boos wegliep. Ga weg. Ik heb uw hulp niet nodig!'
Riep ik boos en huilend. Niet wetende wat er allemaal uit mijn mond kwam. Ik besefte het allemaal niet zo goed.

Ik mocht gelukkig met de ambulance mee. Ik zat naast mijn zusje. Terwijl zij haar probeerde te reanimeren. Ze heeft dus geen hartslag meer! "Jamila, alsjeblieft. Je kan het!": kwam er met een piepstem uit.

Eenmaal in het ziekenhuis. Moest ik buiten op de gang wachten. De politie stond mij bij. Ik moest hun uitleggen, wat er gebeurd was. Ik vertelde alles in detail. Zij zouden hun best doen om de dader op te pakken. Ze hadden mijn vader en broer al op de hoogte gesteld. Ze zouden elk moment kunnen aankomen. Hoe moet ik ze dit uitleggen. Het is mijn schuld!! Tenminste zo voelde het wel.

Ik bleef met tranen in mijn ogen, naar binnen kijken, waar ze mijn zusje probeerde te redden. Ik smeekte Allah. En deed veel du3a voor haar. Totdat ik mijn vader zag aan komen rennen en niet veel later Amin. M'n vader had duidelijk gehuild en Amin ook. Ze wilde meteen naar binnen. Maar de dokter hield hun tegen. 'Leg me uit, hoe gaat het met haar. Gaat ze het redden?' Riep mijn vader verdrietig.

'Meneer benhaji. U bent de vader waarschijnlijk. Ik kan nog niets uitsluiten. Ze zijn nu nog met haar bezig. U zult snel van de dokter horen.'

Verslagen stonden we met z'n drieen voor het raam. Hopend dat het goed met haar zou komen.

Eindelijk kwam daar het verlossende antwoord. De dokter liep naar ons toe en vertelde dat het nu redelijk gaat. Ze heeft het gered. Ondanks de harde klap. Ze hebben wat bloedingen moeten stoppen en ze ziet er niet al te best uit. Daarnaast ligt ze nu in coma. We weten niet wanneer ze wakker wordt. Het ziet er naar uit, dat ze voor heel lange tijd in coma zal blijven liggen. Ze kan alles horen, maar niet reageren. Doet ze dat wel, dan is ze uit haar coma.

Ik bedankte Allah (god) allereerst dat Hij mijn zusje levende heeft gehouden. Toch was ik diep gebroken. Mijn zusje. Pas 15. Wat moet ze hier in het ziekenhuis? In coma? Oh ya allah. Laat het me haar uitleggen. Ze is vast doodsbang.

We mochten naar binnen toe lopen. Ik pakte haar hand rustig vast en zei dat alles goed zou komen. Na een tijdje gingen m'n pa en broer de kamer uit. Ik was nu de enige in de kamer. Samen met mijn lieve zusje.. het was even doodstil. Ik dacht na aan wat ik haar moest vertellen. Hoe ik het zou gaan vertellen. Ik dacht dat ik weer een black out zou krijgen. Maar deze keer was ik sterk en moest en zal ik praten!

'Lieve Jamila. Ik ben het Noura. Je zus, je moeder, je beste vriendin. Hoop ik. Ik heb het gevoel dat je hier door mij ligt. Dat het mijn schuld is. Ik wil je uitleggen,waarom ik nog niets gezegd heb over die jongen. Luister toen we terug kwam van onze reis. Vertelde mijn vader dat het voor mij hoog tijd is om te trouwen. Ik zei dat ik het nog niet aankon. Omdat ik jou niet in de steek wil laten! Ik kan het nog niet. Hij gaf me een telefoonnummer van die jongen. Hij zei dat het een nette man was. Echt iets voor mij. Ik dacht elke keer alleen maar aan jou. Hoe jij je zou voelen. Niet eens aan mezelf. Tuurlijk lieverd wil en moet ik ooit gaan trouwen. Jij ook later... maar goed na wat smsjes en bellen ging ik hem in het echt ontmoeten. Vandaag dus. En weet je ik ging met pijn in m'n hart. Want ik had het jou niet eerlijk verteld. Waarom ik dat deed. Is omdat ik zeker wilde weten of hij de geschikte persoon is voor mij. Ik wilde je niet onnodig pijn doen. Dat je meteen zou gaan denken, dat ik je ga verlaten voor een man waarmee ik mijn leven ga delen. Lieverd het zit zo. Ik heb hem nu gezien en gesproken. En volgens mij houden we echt van mekaar. Hij wilde morgen al mijn hand vragen, maar ik heb gezegd nee. Totdat ik jou heb gesproken. Ik doe alles voor jou! Het was verzet naar zaterdag. Ik wilde je vanavond of morgen spreken. Maar toen kwam je er zelf al achter. Wat je allemaal zei deed zooooveel met me. Ik hou van je. Ik geef te veel om je. Ik laat mijn eigen geluk in de time-out staan voor jou. Als jij maar gelukkig bent. En dus wat betreft het handvragen. Dat kan nog wel even wachten.....'

Tranen druppelde op haar hand. Ze bleven stromen. Ik voelde een steek in mijn hart. Het gevoel alsof je alles voor niets doet. Ik hoopte dat ze dit alles gehoord heeft. Want het kwam uit het diepste van m'n hart. Zou ze me begrijpen.

En zonder te beseffen begon ik weer hardop te praten. Ik moest mijn hart echt luchten nu. Dit was mijn kans.

'....Jamila, ik hing altijd een fake glimlach op voor iedereen. Dat meisje dat sterk is en tegen alles aankan. Iedereen oh zo trots op me. Ik zorg voor het gezin. Ik heb mijn werk en mijn prins op het witte paard in de wacht gezet voor jullie. Jullie denken dat ik het goed maak, maar diep in mijn hart... verlang ik naar troost, naar een man die mij weer gelukkig zal maken. Ik verlang naar liefde. Echte liefde. Dit alles heeft me zoveel pijn gedaan. M'n hart is letterlijk in duizend stukjes gebroken. Maar ik laat het aan niemand zien. Niemand mag mijn zwakte zien. Ik moet een voorbeeld blijven voor jullie, zodat jullie er op vooruit gaan.' Daar stop ik.
Ik begin hard op te snikken. Het moet er allemaal uit. Na een tijdje herstel ik mijzelf. Wat heb ik allemaal gezegd??? Ik moet haar nu gerust stellen. Niet mijn eigen shit bij haar dumpen terwijl ze hier in coma ligt! Ik ken mezelf niet meer.

'Sorry, jamila. Dat had je niet mogen horen. Ik hoop dat je dat laatste niet gehoord heb. Weet gewoon dat ik voor jullie zal blijven strijden alsjeblieft.. ik hou van je.'

Ik geef haar een kus op haar hand. En verlaat dan haar kamer. Ik schrik dan even. Amin heeft alles gehoord. Hij stond daar gewoon?!

'Amin, hoelang sta je daar al?' Vraag ik hem zachtjes.

Zonder iets te zeggen loopt hij met tranen in zijn ogen mijn kant op. En houd mij stevig vast. Hij geeft me kusjes op mijn voorhoofd, op mijn hand. En houd me dan weer stevig vast. Hij laat niet los.

Dit gevoel..... onbeschrijvelijk. Het stelt me voor even gerust. Iemand die mij eindelijk in zijn armen neemt.

Ik begin nu weer hardop te huilen. De eerste keer dat mensen mijn tranen zien. De eerste keer dat ik me uit bij andere.

'Het gaat goed komen, Noura. Noura alsjeblieft. Stop met huilen. Mijn hart doet pijn als ik je zo zie. Please stop stop.' Hij houd me nog steviger vast.

Ik snik nog heftiger... hoe langer hij me vast houd hoe erger mijn verdriet zich uit. Dit is wat ik nodig had. Is dat teveel gevraagd.

Onze vader kwam nu ook de kamer binnen en zo belandde we in een hele warme groepsknuffel.

Het bezoekuur was voorbij. Na lang te hebben gezeurd. Mocht ik gelukkig bij Jamila blijven slapen op de kamer.

Iedereen was weg. M'n oudere zus was ook nog even langs gekomen en de beste vriendin van Jamila. Het was nu erg rustig. Te rustig gewoon. Alleen in onze gedachtes hoorde je nog stemmen. Flashbacks van alle gebeurtenissen de afgelopen weken. Ik liep naar het bed van Jamila. Ze had opgedroogd bloed, zat onder de pleisters, gips, verband en blauwe plekken.
Ik gaf haar heeeel voorzichtig een kus op haar wang en besloot om te gaan slapen. Op een klein bankje. Het was niet fijn slapen, maar ik was tenminste dicht bij mijn zusje. Ik wil haar niet kwijt raken. Nooit niet!

Twee weken waren inmiddels voorbij gevlogen. Ik had een heleboel dagen bij mijn zusje gelogeerd in het ziekenhuis. Het contact met Soufianne, was veel minder. Bijna nauwelijks gesproken met hem. Hij begreep de situatie en wilde me alle tijd geven die ik nodig heb.

Vandaag was ik weer bij Jamila. Het was inmiddels 1.00 uur snachts. Ik kon niet slapen. Heel stilletjes liep ik naar het bed van Jamila. Ik ging naast haar liggen. Ik was veel afgevallen dus het kon net. Ik deed mijn arm om haar heen en sloot mijn ogen.