Tranen en vreugde..

..en hier begon het allemaal

Ik besef dat ik nu gevaarlijk aan het rijden ben. Maar het boeit mij allemaal niet meer. Ik ben het zat. Ik ben op. Gebroken.

Elhamdolilah ben ik heel aangekomen thuis. Het moeten de bescherm engelen wel zijn geweest, want ik dacht echt dat ik het niet zou gaan halen. Ik kwam de straat waar wij wonen in en besefte toen pas dat ik thuis ben. Ik ben terug.. en ik mankeer niets hamdolilah. Maar..
En tien flitste alles weer voorbij. Er is thuis iets aan de hand. Ik parkeerde de auto, pakte mijn spullen en rende zo snel als ik kon naar de voordeur. Ik deed de sleutel in het gat en deed de deur open. "Yemma?? ...E bebba?" Niemand reageerde. " Jamila??!!"

A yarabbi. Waar zijn ze. Ik pakte m'n telefoon en belde m'n zusje Jamila op. Ze wilde niet opnemen. Ik belde m'n moeder en vader, maar ook zij namen niet op. Wat nu?!

Ik dacht na en liep naar de buurvrouw naast ons. Ik klopte aan als een gek. Geschrokken deed ze de deur open. Ze keek me meteen vol medelijden aan.
"Weet u misschien waar m'n ouders zijn. Ik hoorde van m'n zusje dat er iets aan de hand was thuis?"

Ze neemt een stap naar buiten en geeft me dan plots een knuffel. Ze laat me niet los. Ik begrijp het allemaal niet meer. Wat is er aan de hand?

Ik bereid me voor op het erge en merk al dat ik mijn tranen niet meer in bedwing kan houden.

"Meisje, ik kan het je niet vertellen. Laten we naar het ziekenhuis gaan. Dan zal je vader het je daar zelf uitleggen" :zegt ze dan.

"Hoezo, wat doet mijn vader daar? Wat is er gebeurd? Zeg het me alsjeblieft! Ik smeek u!"

Ze zegt niets. Ze neemt me mee naar binnen en ik zie dat ze haar spullen aan het pakken is. We lopen richting haar auto en stappen in. Snel rijd ze naar het ziekenhuis.

Eenmaal aangekomen. Hoor ik mijn buurvrouw aan de balie vragen waar mijn moeder ligt. Hoor ik dat goed?? Mijn moeder? Wat moet zij hier. Zij is kerngezond. Volgens mij moet dit echt een misverstand zijn.

We lopen richting haar kamer. En ik zie dat m'n zusje en vader verslagen naast het bed zitten. Ik zie nog niet zo goed wie er in ligt. Als ik dichterbij kom, zak ik naar de grond en laat me helemaal gaan. Ik sla mijzelf, ik geef vuisten tegen de vloer en schreeuw keihard. Dit kan niet waar zijn. Ik sta snel op en ren naar het bed.
"Mama, mama wakker worden. Nu!! Ik heb je nodig yemma. Waarom reageer je niet,waarom doe je zo. Praat tegen me. Zeg dat je er nog bent en mij nooit niet in de steek zal laten. Yemma, ik heb alleen jou. Alleen jou! Snap dat. Wordt wakker yemma ino!"

Ondertussen probeert mijn vader mij te kalmeren en trekt mij weg bij haar vandaan. Laat mij bebba. Laat me los. Ik ruk me zelf los van hem en geef m'n moeder een knuffel. Ik kus haar voorhoofd, haar handen, overal waar ik bij kan komen. "Yemma laat me niet in de steek."