Tranen en vreugde..

..

M'n pa vroeg dus, of ik Amin wilde bellen. Maar ik kon Amin natuurlijk niet bereiken. Ik heb geen telefoonnummer. Toen bedacht ik me.. dat ik m'n moeder gewoon heb voorgelogen. Amin is helemaal niet bij een vriend. Hij zit verdomme in de cel! Ik heb geen eens afscheid kunnen nemen. In plaats van afscheid nemen, heb ik gewoon tegen haar gelogen. Dit gevoel maakte mij weer misselijk.

Ook m'n pa denkt nu dat hij niets geeft om ons. Dat hij bij een vriend logeert.
Moet ik het hem gewoon zeggen? of wacht ik totdat ik zeker weet dat Amin niet meer thuis zal komen na die week.

Ik besloot dat laatste te doen.

M'n telefoon ging. Ugh niemand moet tegen mij praten nu. Ik drukte weg, zonder te kijken wie er belde.

Weer ging m'n telefoon. Deze keer keek ik even snel en net voor ik wilde ophangen' subhan allah.. zag ik onbekend nr staan. Zal dit Amin zijn? Ya rabi laat het Amin zijn. Ik liep weg bij m'n vader en nam de telefoon op.

Ik: "hallo...."

Amin: "hey Noura. Ik.. ik heb goed nieuws. Over twee weken mag ik naar huis. Dan laten ze me vrij. Een vriend van me heeft opnieuw bekend. Hij heeft mijn schuld op zich genomen. Dat ik het gedwongen moest doen. Ze hebben mij ook nog nooit eerder opgepakt. Dus ben ik er onder uit gekomen. Ik ben zo blij.. "

Ik: oh.. oke.

Amin: "wat is er met jou dan? Alles goed daar?"

Ik: "mama is er niet meer"

Hij praatte er door heen, dus hoorde me niet goed.

Amin: "wat is er Noura. Zeg snel, want ik moet ophangen. "

Ik: "mama is er niet meer."

Amin: "hoe bedoel je mama is er niet meer? Ben je leip. Maak je grap? Waar is ze naartoe gegaan dan? "

Ik begon bijna flauw te vallen. Tranen stroomde naar beneden.

Ik: "ze is er niet meer Amin. Precies zoals ik zeg. Ze is overleden allah irahmo."

Het blijft stil aan de andere kant.

Amin: "hoe dan." Zegt hij met een brok in zijn keel. Ik hoor hem snikken aan de andere kant.

Ik: "Amin, alles komt goed inshaallah. Zodra je terug bent leggen we je het uit. Ik heb zelf ook geen afscheid kunnen nemen. Het was ineens zo plots, toen ik terug reed naar nederland. Nadat ik jou daarnet heb opgezocht.

Amin: echt? Het komt dus door mij, dat je geen afscheid heb kunnen nemen. Het spijt me Noura. Vergeef het me alsjeblieft. Allemaal door mijn domme fouten."

Ik: Nee amin zo zie ik het niet. Zorg jij ervoor dat je vandaag nog naar huis mag voor verlof. Je moet je moeder opzoeken en afscheid nemen, want ze nemen haar vandaag nog mee naar Marokko. Ik heb besloten niet mee te gaan. Ik blijf met Jamila hier. M'n vader wil graag met jou alleen gaan. Ik kon alleen moeilijk zeggen dat je vast zit. Dus zeg me alsjeblieft wat ik moet doen Amin?"

Amin: "Ik ga het regelen."

En de lijn wordt verbroken.