Tranen en vreugde..

vervolg

'Mam, weet je wat ik ook graag wil doen. Beloof me dat we dat gaan doen. Ik wil het graf van papa bezoeken. Kan dat? Alsjeblieft mama.'

Ik wilde in huilen uitbarsten. Echt als ik mij niet groot hoefde te houden voor Sabrina dan was ik allang in huilen uitgebarsten. Het deed mij zoveel pijn. Ze mist haar vader. Haar vader die ze nooit gekend heeft. Elke keer wil ze beetje bij beetje over hem te weten komen. Het lukte me nog wel om haar wat dingen na te vertellen. Maar zijn graf bezoeken. Dat... dat wordt me teveel. Ik krijg weer flashbacks. Soufianne.. onze huwelijksnacht.. onze momenten samen... zijn blijdschap toen hij hoorde dat hij een kindje zou krijgen... zijn blik.. vlak voordat hij overleed. Ik was er verdomme bij! Ik kon hem geen eens in mijn armen nemen nog voor hij overleed. Want ik zat vastgebonden. Ik kon zien ... maar niks doen. En dat doet pijn. Die pijn is met geen woord te beschrijven.

Ik blijf naar beneden kijken. En doe mijn kaken op elkaar, omdat ik weet dat ik zo kan gaan huilen. Ik voel tranen opkomen en ik probeer gauw te denken aan wat anders. Praten kan ik niet, want dan komt alles eruit. Ik moet sterk blijven. Praat terug Noura! Wees een goed voorbeeld.

Ze merkt dat ik geen antwoord kan geven. Dat ik emotioneel wordt. Ze pakt mijn hand vast en zegt dan: 'mama, ik wilde je niet verdrietig maken. Als je niet wilt, maakt het niet uit. Echt.' Ze glimlacht lief.

Ik druk zachtjes in haar hand en antwoord dan eindelijk. 'Lieverd ino, je hebt mij niet verdrietig gemaakt. Ik had die vraag alleen niet zo snel verwacht. Ik moet er alleen heel even over nadenken. Is dat goed?'

Ze knikt. Ik stelde voor om naar Marokko te gaan. Dat was ik zoiezo van plan. Even naar tanger. Naar dat zelfde hotel, waar ik destijds naartoe ging met mijn vader, Amin en Jamila.
Voor 3 weken even weg uit Nederland. We zijn al een paar jaar niet meer naar het buitenland gegaan. Dus deze keer mochten we het niet weer overslaan.
Als ik er klaar voor ben.. om het graf van Soufianne op te zoeken. Dan kunnen we dat meteen doen. Hij is begraven in Marokko (al hoceima).

Ze vond het wel leuk, dat we gaan en vroeg meteen wanneer. Ik zei dat we over twee weken gaan. Vliegtickets had ik vorige week al geboekt. We aten nog onze toetje en vertrokken toen samen naar huis. Het was inmiddels al half 10. Eindelijk thuis. We deden onze pyama aan, zette een dvd'tje op en keken samen op de bank naar de film. Ik met mijn benen wijd op de grond tegen de bank geleund en Sabrina zat tussen mijn benen, met haar hoofd tegen mijn borst. Het voelde warm en fijn. Ik hou van m'n meisje. Ik ben Allah zo dankbaar dat ik haar heb. Ik voel me dan ook helemaal niet eenzaam. Ookal heb ik geen man. Ik heb genoeg aan Sabrina. Zij vult alle leegtes in mij.

Na de film zijn we samen gaan slapen. Ze kwam bij mij op bed liggen. Ik legde mijn arm om haar heen en dacht na over alles wat er vandaag gedaan en gezegd is. Ik was bedroefd om Soufianne.. maar ook heel trots op mij en Sabrina.