Tranen en vreugde..

noura

Perspectief noura

Ik werd wakker en keek naast me. Daar lag Sabrina vredig te slapen. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Maar ik weet niet wat ik zonder haar zou moeten. Ik sloot mijn ogen en viel weer kort in slaap totdat Jamila mij belde.
Ik: Hoi Jamila
J: hoi zus, hoe is het met je
Ik: elhamdolilah. Lig nog in bed joh.
J: heb je nog pijn?
- Ik keek naast me. Gelukkig lag Sabrina er niet meer. -
Ik: een beetje maar elhamdolilah. Ik heb om 14.30 die afspraak. Ik rijd dan eerst langs jou om Sabrina af te zetten oke. & je moet haar absoluut niet het gevoel geven dat ik ziek ben.
J: is goed prima.. dont worry. Noura zorg goed voor je zelf. Wees sterk. Allah is altijd bij ons.
Ik: ja ik weet schat. Daarom.

En we hingen op.

Ik bleef nog even liggen. Te moe om op te staan. Een half uur later stond ik op. Waar is Sabrina? Het is 10.30uur. Ik stond op en liep richting de douche. Ah hier is ze dus. 'sabrina? Gaat het?'
Ik kreeg geen reactie en hoorde haar plots steeds harder snikken.
Ik trok mijn kleren uit en liet alleen mijn onderkleren en stapte vervolgens de douche in. Nu stond ik samen met haar onder de douche. Het water gleed over ons heen.

Ik: Sabrina wat is er met je?
S: niks mama
Ik: jawel, je huilt. Kom op vertel.
S: mama, je bent ziek.
Ik: hoe kom je daarbij?
(Waarom moet ik liegen tegen haar?)
Ik: ja een beetje hoofdpijn alleen en moe. Dat is alles.
S: nee, de andere maken zich zorgen om je. Ik heb wel wat gehoord.
Ik: dat heb je dan verkeerd begrepen schat. Alleen hoofdpijn. Dat heeft iedereen toch wel eens. Kijk je ziet het aan me. Vandaag ben ik al weer beter. Geen pijn niks.
S: zeg dan walah
Ik: iniwalah. (Ini walah = zeg walah) ik antwoorde zo serieus mogelijk. Dan trapt ze er in. Ze denkt dan net alleen walah te horen. Jammer dat ik haar nu een soort van in de maling neem. Het doet me echt pijn. Maar liever dit dan dat ze zich zorgen maakt.
S: dus er is niks?
Ik: neeee lieverd pfssjjj.. haha kom op waar is die mooie glimlach nou van je.
S: ze lachte weer automatisch.
Ik: yallah zied zied.. ishfeyem genoeg er uitt hup hup..

Ze kwam eruit en droogde zich af. Ze liep met de badlaken om haar heen richting haar slaapkamer.
Een traan rolde over mijn wang. Ya Allah. Laat er niks met mij aan de hand zijn. Ghair insha'allah.

Ik veegde mijn tranen weg en maakte me klaar voor het gebed.

Na het ontbijten en kijken naar de tv, zag ik dat het al 14.00 uur was. Een half uur om Sabrina af te zetten bij Jamila en dan richting de huisarts te rijden.

We deden dat en precies om 14.27uur melde ik mij bij de wachtkamer.

'Mevrouw el yaklifi, komt u mee?' Hoorde ik een paar minuutjes later.

Ik stond op en volgde de mevrouw.

Even later zaten we in het kamertje en vertelde ik wat voor verschijnselen ik had, waar en hoelang ik er al last van heb.

Ze deed wat onderzoeken. Bloedtest, ze luisterde naar mijn hart, mijn ogen, mond,wat gevoelstesten en toen was ze klaar.

'Mevrouw benhaji, wat ik nu alvast na deze kleine onderzoeken kan opmerken is dat je gevoel sterk gedaald is dan de vorige keer toen je die test deed in 2007. Als ik dus met een prikje in je voet bijvoorbeeld druk, merk je niets en dat is heel vreemd. Ook je bloeddruk is aan de hoge kant. Is het misschien stress? Speelt er wat in uw thuissituatie? Iets wat de oorzaak daarvan kan zijn?' Vroeg ze me.

'Uhm.. Ja er zijn een heleboel dingen gebeurd. Het zal ook wel de stress zijn zoals u zegt. Maar ik heb echt pijn.'

'Ja ik begrijp het. Ik wil u ook doorverwijzen naar het ziekenhuis. Daar zullen ze je nog beter onderzoeken. Dan kunnen ze wat foto's nemen. En pas dan kunnen we dingen uitsluiten. Ik zelf kan u echt niet meer duidelijker maken. Want uit deze testen alleen zie ik niet veel. Maar maakt u zich vooral geen zorgen. Het ziet er verder oke uit. Doe alleen wat rustiger.' Adviseerde de dokter mij.

Ik bedankte haar en kreeg de doorverwijsbrief. Ze heeft meteen vandaag nog een afspraak voor me gemaakt bij het ziekenhuis. Ik belde Jamila om te vragen of Sabrina langer kon blijven. Ik legde het kort uit en ze vond het natuurlijk goed. Ik ging even wat eten buiten, want ik voelde me zwak en duizelig en reed vervolgens naar het ziekenhuis. Daar eenmaal aangekomen mocht ik na een tijdje zitten in de wachtkamer mee naar binnen. Ik schrok van de mensen die ik in de wachtkamer zag. Ik had hele erge medelijden. Mensen die hun haar kwijt hadden geraakt. Een man waarvan zijn arm is geamputeerd. Een klein kindje in een rolstoel met een hoofddoekje op. Ik deed wat dua en ging zitten.

Na een lange middag waarin ze me allerlei testen hebben gedaan, kwam de dokter om de uitslag te geven.

'Mevrouw, bent u alleen gekomen?'

Ik: 'ja, waarom vraagt u dat?'

- in mijn hoofd hoopte ik dat hij geen slecht nieuws zou geven, want ik heb al te veel slecht nieuws gehoord de afgelopen jaren. Ik zou het echt niet aan kunnen. -

Dokter: 'Kunt u iemand bellen? Dat hij of zij even deze kant op komt.'

Ik: 'dat is niet nodig. Ik merk al aan u dat er iets goed mis is. Vertel het maar gewoon. Niet iedereen hoeft het te weten.'

Dokter: 'U heeft een hersentumor.' Maar u bent nog op tijd gekomen. U moet nu rustig aan doen en als u ons een nummer geeft, dan zal ik contact opnemen zodat hij of zij even wat spullen van u komt brengen.'

Ik hoorde niet alles wat hij zei. Alleen 'u heeft k****r.' Mijn leven zakte in elkaar. Ik deed mijn handen voor mijn gezicht en tranen vloeide over mijn wangen. Ik dacht na aan alles. onder andere aan mijn moeder .. ook zij droeg deze ziekte. Zij kreeg hetzelfde te horen. Zij ging er net zo erg kapot aan. Maar ze bleef sterk. Sterk voor ons. Kan ik dat ook? Of .. of is de hoop nu echt op. En ga ik alles opgeven. Ik voelde twee handen op mijn schouders. Het was de dokter die me probeerde gerust te stellen, maar ik hoorde niets. Alleen in mijn hoofd hoorde ik nog stemmen.

Lieverd ino, geef nooit op. Jij vind jouw geluk nog wel. Was de stem van Soufianne.

SABR Noura, geduld. Alles komt goed. Zei de stem van mijn moeder.

Allah is altijd bij ons. Zei de stem van Jamila.

Ik zal er altijd voor je zijn. Zei de stem van Amin.

En de glimlach van Sabrina zag ik tot slot voor me.

Ik moet me groot houden voor hun. Allah test alleen de mensen waarvan Hij houd. En Allah brengt je nooit in moeilijke situaties waar je Nooit uit zal komen....

Tranen bleven wel stromen. Ik snakte naar troost van Soufianne. Soufianne waar ben je, in zulke tijden heb ik je hard nodig.

Pleassee Soufianne.. help me.