Tranen en vreugde..

hoe verder

Ik keek op en zag door mijn tranen heen dat ik alleen in de kamer zat. Hoe ga ik dit doen? Hoe ga ik het ze vertellen? Waarom houd het nooit op.. een hersentumor. Waarom.. waarom. Ik snikte en hoorde dat er iemand weer binnenkwam. Ik probeerde te stoppen. Amin stond achter me. Ik zat nog op m'n stoel en hij boog zich voorover en knuffelde me van achter. 'Lieve zusje, wees sterk! Je kan dit wel aan. Wij kunnen dit aan. Het komt goed Noura geloof me.'
Ik snikte en vroeg hem: hoe dan.. hoe gaat dit goedkomen. Wat moet ik met Sabrina. Om haar maak ik nog het ergste zorgen.
'Lieverd, zij hoeft dit niet te weten. Ze blijft net zolang bij ons thuis totdat jij een beetje herstelt bent na je operatie safi? Ik zorg voor haar. Je kent me toch.'
Het is de enige oplossing. Het moet wel, geen andere keus. Amin kwam naast me zitten en hield mijn hand vast. De dokter informeerde ons over het vervolg. Wat ze nu met me gaan doen. Ik knikte, maar had geen benul van wat er gezegd werd. Mijn gedachtes waren ver.. heel ver.

De volgende ochtend hebben ze mij naar de operatiekamer gebracht. Ik werd onder narcose gebracht en vertrouwde volledig op Allah.

Uren later werd ik zachtjes wakker. Mijn ogen opende zich. Ik had heel veel pijn. Ook had ik een grote hechting op mijn hoofd. Ze hadden een deel weggeschoren. Ik vond het echt zielig. Niet voor mijzelf, maar voor andere. Ik weet dat mijn zusje, zus en broer veel om me geven en zich nu zoveel zorgen maken. En dan Sabrina. Zij is mijn enige sprankelende hoop.

Ik werd gebracht naar een kamer om daar verder te herstellen. Ik vroeg Amin, om niet veel bezoek langs te laten komen. Ik wilde dit graag alleen doen. Behoefte aan medelijden had ik niet.

Na een diepe slaap, werd ik wakker. Ik opende mijn ogen en zag daar Sabah naast mij zitten. Haar had ik niet verwacht.

'Salam Noura. Doe maar rustig lieverd. Voor mij hoef je niet te praten. Ik wilde alleen komen kijken hoe het met je gaat. Ik hoorde het nieuws en ben meteen gekomen.'

Ik glimlachte zwak. 'Dankjewel.'

'Ik zag Amin daarnet nog in het park met zijn zoontje en je dochter Sabrina. Wat een lieve meid mashaallah. Ze lijkt heel veel op jou. Amin is ook echt top. Je hoeft je met hem geen zorgen te maken over Sabrina. Ze had het helemaal naar d'r zin.

Ah oke, fijn om te horen. Chokran. Antwoorde ik zwak.

Ze zei dat ze soep had gemaakt, voordat ze kwam. Het eten in het ziekenhuis is walgelijk. Daar heeft ze gelijk in. Ze zette het meteen voor me klaar en ik nam met moeite een paar hapjes. Het vulde in ieder geval m'n maag.

3 weken later mocht ik naar huis. Het was een hele drama. Nog steeds moet ik elke keer terug voor de bestraling.
Het heeft me echt uitgeput.

Ik stond op en liep naar de spiegel. In het ziekenhuis heb ik nooit durven kijken. 3 weken dus in geen enkele spiegel gekeken naar mijzelf. Ik stond nu voor de spiegel en keek naar de plek waar ik geopereerd ben. Je zag de hechting zitten. Mijn haren.... deels was weggeschoren en dat begon nu pas een beetje terug te groeien. Waar is die mooie Noura gebleven? Mooi, volslank, ogen die straalde, vrolijk.. waar ben je? Nu zag ik wallen onder m'n ogen, slappe oogjes, en het erge.
diep in mijn ogen zag je de verdriet, de pijn.. je ziet het aan me. Ik ben mezelf kwijt geraakt. Noura was al gebroken, maar bleef positief. Nu na het horen van de dokter dat ze die ziekte had, is ze langzaam aan het opgeven. Gelukkig had ik familie die om me gaven. Die me zulke inspirirende dingen hebben meegegeven. Vooral m'n moeder. Zij is mijn voorbeeld. Ik doe dan ook m'n best. Meer kan ik niet doen. Maar als ik alleen ben. Net als nu. En me zelf in de spiegel bekijk en alles doorzichtig is, je ziet de ware Noura dan doet dat pijn in m'n hart. Pijn, omdat ik gewoon verlang naar geluk. Het gemis van Soufianne maakt alles erger. Ik mis hem. Ik wil hem.

Sabrina. Zij denkt dat ik in Marokko ben bij een familielid die erg ziek is. over 4 dagen komt ze weer naar huis toe. Ik mis d'r. Maar het is beter zo. Ze hoeft niet te weten wat er allemaal speelt en gespeeld heeft. Daar is ze te jong voor. We zouden naar Marokko gaan. Maar zo zie je maar, alles is mektab. Het lot had andere plannen voor ons. Als ik beter ben, neem ik haar alsnog mee naar Marokko. We verdienen onze vakantie wel.

Ik draaide om en keek naar m'n bed. Ik kreeg een flashback waarin Soufianne en ik op bed lagen.. ik lig in zijn armen. Hij verteld me allerlei dingen. Wat hou ik er van om naar hem te luisteren als hij wat verteld. Af en toe geeft hij me kusjes op m'n lippen. Dat deed m'n hart altijd doen smelten. --
Ik besef niet dat ik een traan heb laten vallen.. wanneer ga ik hem vergeten. Wanneer wordt ik weer gelukkig. Oh ya allah ik vertrouw op U. Alles gebeurt met een reden. Ya Allah schenk mij gemakkelijke tijden. Tijden van geluk en vreugde. Ik liep richting m'n bed en ging liggen. Ik pakte een kussen en viel erna in slaap. Niet wetende wat er morgen op me stond te wachten... zou dit het begin zijn van een goed einde?