Tranen en vreugde..

..

Er waren inmiddels 2 weken voorbij. Amin was lhamdolilah diezelfde avond nog naar huis gekomen. Samen met m'n pa ging hij naar Marokko om daar m'n moeder te begraven. M'n vader heeft niet meteen ruzie gehad met Amin, omdat hij vele belangrijkere dingen aan zijn hoofd had en voor Amin was het ook een moeilijke tijd. Dat begreep m'n vader wel. Later pas vroeg hij Amin, waar hij die paar dagen was en waarom hij er niet meteen was. Amin legde het hem uit. Leugens.. want dat hij vast heeft gezeten, dat mag hij absoluut niet weten. Na 3 dagen moest Amin terug en na al 2 dagen hadden ze hem op vrije voet gezet. Dat stelde mij gerust. Ik was allang blij dat ik niet nog meer hoefde te liegen.

Met Jamila, ging het heel slecht. Ze wilde niet eten, niet drinken, kon niet slapen. Ik probeerde er zoveel mogelijk voor d'r te zijn. Ik sprak haar elke dag moed in.

Nog steeds rouwen we om haar. Het is tenslotte m'n moeder. Yemma ik mis je. Ik hou van je. Je bent mijn alles.

Ik probeerde sterk te zijn voor hen. Voor m'n vader, Amin en nog het meest voor Jamila. Ik probeerde andere onderwerpen aan te gaan in gesprekken als we samen zaten, zodat ze even zouden vergeten dat mam er niet meer is. Ik probeerde hun tranen op te vangen en was als een muur voor ze waar ze op konden leunen, waar ze hun zegje kwijt konden.. en ik.. ik.. ik ben mezelf kwijt geraakt. Ik ben mezelf vergeten en denk alleen nog aan hun 3. Ze zijn zo belangrijk voor me. Ik ben zoveel afgevallen en besteed veel minder aandacht aan m'n zelf. Maar toch zeg ik elhamdolilah.. het leven gaat door. Ik moet een moederrol voor ze blijven. Als ze er baat bij hebben, dan ben ik al opgelucht. Als zij het maar goed doen. Als zij het maar gauw verwerken. Dat ik zelf een moeder nodig heb, die mij troost, bij wie ik mijn eitje kwijt kan, doet er niet doet. Het komt wel goed inshaallah. Ik heb alle vertrouwen in God.

Ik heb het ontbijt alvast klaar gelegd niet iedereen was al wakker, dus besloot ik nog even gauw een warme douche te nemen. Alleen op dit soort momenten, waarin ik even alleen ben en mezelf kan zijn, laat ik het toe. Tranen vloeien naar beneden. Ik doe mijn ogen dicht en denk aan de mooie momenten met haar...

Flashback#
Ik lig samen naast m'n moeder op bed. Ik heb haar stevig vast in mijn armen. "Yemma inooo..." ja eyedji inooo zeg het me", antwoord ze.
"Hoe kan het dat je zo geduldig bent, na alles wat je hebt meegemaakt mama. Vertel eens hoe dat ging thuis als je mishandelt werd dan?".. het is even stil en dan vertelt ze..
"Ja seyno.. mijn vader kon uit het niets veranderen. Ineens wordt hij agressief en dan ben ik z'n doelwit. Dan kwam hij naast me zitten. Kneep me zomaar heel hard in mijn benen. Hij sloeg me met de riem, trok me aan me haren, alles deed hij. Hij was overal toe in staat. Moge Allah hem vergeven. Ikzelf heb het hem vergeven. Iedereen maakt fouten, iedereen is zoals ie is. Vergeven is een schone zaak. Als jij wil dat God je vergeeft, waarom kan jij een ander het dan niet vergeven? Maar vergeten lieverd, dat gaat helaas niet. Ik weet elke gebeurtenis nog heel helder. Ik heb dan ook littekens op mijn lichaam die mij er elke keer weer aan herinneren. Maar ja het is al goed."
Einde flashback#

Wauw zij is mijn inspiratie, mijn alles!!! Kon ik haar maar voor even vastpakken. Knuffelen. En zeggen dat ik van d'r hou..

Ik besef niet dat ik heel hard aan het huilend ben, totdat er op de deur wordt geklopt.

"Noura, gaat het met je?", hoor ik Amin dan vragen.

Ik veeg snel mijn tranen weg. "Ja" zeg ik kortaf.

Nadat ik klaar ben met douchen en mijn kleren aan heb pak ik het gebedskleed om het gebed te verrichten. Ik deed nog wat dua's voor mijn moeder en voor ons alle en ruimde het gebedskleed weer op.

Ik liep naar beneden toe en schoof aan tafel om met de andere te ontbijten. Het was best stil aan tafel.
"lekker hoor dochter van me. Je hebt weer eens goed gekookt", zegt mijn vader dan. Ik glimlach zwakjes naar hem en bedank hem. "Laten we vandaag eens met z'n vieren wat doen. Gewoon weg hier. Richting Marokko. Een hotel boeken ergens im marakech, tanger ofzo en even aan wat anders denken. Dat had jullie moeder graag gewild. Ze wilt jullie niet op deze manier zien heh dat begrijp je wel. Yallah zied. Pak jullie koffers. Lets go! Het is tenslotte toch zomervakantie. Waarom zouden we dit jaar overslaan? "

Amin, Jamila en ik kijken elkaar vol ongeloof aan. Meent hij dit of zegt hij maar wat en barst hij dan weer uit in tranen. Dat heeft hij de eerste week heel veel gedaan. Dan riep hij Amin bijvoorbeeld en zei dan: "Amin, m'n jongen, het gaat helemaal goed komen. Wij gaan er voor vechten, maar dan zakte hij op de grond en huilde dan zachtjes met zijn handen voor zijn gezicht. Het zijn zware tijden.

Niemand reageerde. Dus opende ik maar mijn mond. "Bebba, meen je dit serieus?"

"Ja gekkie tuurlijk! Yallah kom op, ga jullie koffers vast inpakken. Ik ga nu tickets boeken. Als het kan vertrekken we vandaag nog!"