Tranen en vreugde..

hand vragen...

Er waren inmiddels 3 weken om. Met Jamila ging het met de dag stukken beter. De politie had de dader nog niet te pakken. We hadden de hoop al opgegeven. Wie zijn wij om hem te straffen. Hij zal in het hiernamaals zelf veel harder gestraft worden.

Soufianne had mijn vader op de hoogte gesteld. Vandaag zou Soufianne met zijn moeder komen. Een vader heeft hij niet meer. Die is 6 jaar geleden overleden aan dezelfde ziekte allah irahmo..

Ik was zooo zenuwachtig.
Na een heerlijke douche, keek ik mijn kledingkast. Wat zou ik eens aandoen? Ik ging voor een mooie zalmkleurige, witte jalaba en deed mijn witte hoofddoek heel leuk op. Vandaag zou ik mij heel licht opmaken. Een beetje mascara mag wel op zo een dag en wat lipgloss. Ik checkte mezelf in de spiegel en kreeg een glimlachje op m'n gezicht. Is het echt zo ver? ... mijn zusje kwam m'n kamer binnen.
'Wauuww, My gosh you look amazingg!!' Zei ze vol bewonderend..

'Aii aii oke dan mooizo!' zei ik blij.

Ik hoorde de beldeur en toen begonnen mijn zenuwen op hol te slaan. Ik kalmeerde mezelf. Komop je kan dit. Dit is niks vergeleken met wat je allemaal overkomen is de afgelopen weken. Je moet nu vrolijk en gelukkig zijn.. het zal beter worden inshallah.

Ik liep mijn kamer uit en kwam Amin tegen op de gang. 'saaa, me zusje ziet er goed uit hoor. Ik ben blij voor je.' En hij gaf me een snelle knuffel.
Ik bedankte hem en liep naar beneden. Daar zag ik Soufianne met zijn moeder staan en zus. Ik liep naar ze toe en zag dat soufianne zijn ogen niet van me af kon houden. Dat maakte me verlegen. Damn it. Ik voelde dat ik bloosde. Ik groette zijn moeder eerst, toen zijn zus en toen Soufianne met een hand. Ik nam de rozen van hem aan. Ze hadden taart, cadeaus en van alles en nog wat meegegeven.
Ik had allemaal lekkere hapjes gemaakt. Van mini pizzas tot loempiaas, salade en vis bestilla. We hadden heerlijk gegeten en toen kwam het er op aan.
Mijn vader gaf mij en Soufianne eerst het moment om even met zijn twee te praten. We liepen naar de tuin en gingen samen op een bankje zitten.

S: je ziet er ongelovelijk mooi uit Noura!
Ik: aahh, dankjewel Soufianne.
S. En zie je het al voor je? Een leven met mij
Ik: Ik kan niet wachten... ik glimlachte lief naar hem.
Hij gaf me een kus op mijn hand en beloofde me de gelukkigste vrouw ter wereld te maken, na alles wat ik heb meegemaakt de afgelopen periode.
Ik kreeg weer een brok in mijn keel, maar dat merkte hij en snel zei hij...
'Kom lieverd we gaan naar binnen en laten hun duidelijk weten dat wij voor mekaar zullen gaan.'
Ik knikte en volgde hem naar binnen.
Niet veel later vroeg m'n pa of ik mijn leven met hem wilde delen... ik antwoorde. Ja. Soufianne keek me met glinstering in zijn ogen aan. We kletsen die avond nog wat bij met ze alle. Ik merkte aan zijn zus dat ze zich vreemd gedroeg. Ik heb mensen meestal al gauw door. Ze bekeek me aandachtig met een vreemde blik en als ik haar aankeek dan glimlachte ze weer neplief en keek dan weg. Mag ze me nu al niet ofzo? Wat heb ik gedaan dan? Agh whatever.

We namen afscheid van mekaar. We zouden over een week verloven en over 3 weken trouwen. We zouden het gewoon klein houden, met alleen dichte familie. Geen toeters en bellen. Gewoon zoals het hoort te zijn. Trouwen omwille van Allah.. geen koppen die uitsteken uit auto's tijdens het wegbrengen van de bruid. Geen camera die je vanuit elke hoek filmt ook als je even lelijk kijkt toevallig. Geen dakkamarakchia en zeker geen zaal met overdreven veel vrouwen.. waar er alleen geroddelt wordt, gedanst alsof ze na jaren eindelijk een soort van uit mogen en waar de meeste vrouwen net jurieleden zijn, die je beoordelen op je jurk op de uiterlijk van haar bruidegom etc... pff. Dat hoef ik allemaal niet. Ik zeg niet dat alle vrouwen zo zijn. Maaaar... moehiem.

Het was tijd om alles voor te gaan bereiden.....