Tranen en vreugde..

vervolg

Vervolg

Ik had medelijden met deze vrouw. Haar hele gezicht en ik denk haar hele lichaam was verbrand. Ze had er allemaal grote littekens aan over. Ik vroeg haar of ze hulp nodig had. Ze knikte nee. Ik schonk haar een glimlach en wilde weglopen, maar ze hield mijn hand stevig vast en keek me aan in mijn ogen. Ik kreeg heel even een rilling. Wat wilt deze vrouw van mij? Ken ik haar?
Ze kwam mij bekend voor... toen pas besefte ik wie deze vrouw is. Sabah? Vroeg ik haar.

Ze knikte.

Ik kreeg meteen een brok in mijn keel. Ik wist niet meer wat ik moest zeggen. Sabah, wat is er met je gebeurd? Kom mee naar binnen.

Ik keerde weer terug naar mijn deur en opende het. Kom, ga zitten. Ik zal wat te drinken pakken. Ze weigerde en hield weer mijn hand vast.

Ook haar manier van praten was sterk verandert. Ze praatte met veel moeite en stotterde af en toe.

N-NOURA, het sp-pijt me. Vergeef m-mij alsjeblieft. Ze zakte naar de grond en vroeg me om vergeving. Ze hield haar beide handen om hoog en bleef smeken. Tranen vloeide over haar wangen. Ik besefte dat ik ook aan het huilen was. Sabah... ik dacht dat ik haar nooit zou vergeven. Maar ik kan niet anders. Deze vrouw heeft het zelf ook erg moeilijk gehad. Iedereen maakt fouten. Wie ben ik om haar nog harder te straffen voor haar verkeerde daden. Als ik wil dat God mij vergeeft waarom zou ik haar dan niet kunnen vergeven?

'Sabah, ik heb je met heel mijn hart vergeven. Het maakt niets meer uit.'

'Ik h-heb je veel pijn g-gedaan. Maar je z-ziet h-het. Ik h-heb m-mijn straf g-gehad. Ik dank onze God. Dat ik j-jou nog h-heb mogen tegenkomen in deze dunya (wereld), om j-jou om vergevenis te te vragen.

Ze vertelde mij er na, hoe haar dit is overkomen. Toen ze weg liep uit het huis na dat laatste incident. Was ze zo boos. Ze was ook nog eens haar broer verloren. Ze zag het leven niet meer zitten. Niemand die haar wilde.

Ze had de foto's al gestuurd en alleen dat gaf haar nog een kick. Dat er nog iemand helemaal alleen zou blijven. Namelijk ik.. ze stapte in haar auto en reed weg. Ze kwam een rood stoplicht tegemoet. Vlak voordat ze wilde remmen drukte ze op de gas. Haar voet liet niet meer los. Ze bleef gassen terwijl ze wilde remmen. Een andere auto passeerde.. en voor ze het wist had ze hem aangereden. Haar auto vloog in de fik. De andere dader was op slag dood. Maar Sabah was nog levend in brand. Ze heeft weken op de intensive care gelegen. Ze kreeg te horen dat de andere man die in zijn auto zat Hicham was. Hicham. De jongen die mijn zusje heeft aangereden. De jongen die mijn zusje heeft aangereden die is nu zelf aangereden... ik kon m'n oren niet geloven. Dit alles is zo toeval. Maar het is allemaal bewezen.

Nadat ze uit het ziekenhuis werd ontslagen, heeft ze een deel van haar gevangenisstraf uitgezeten. Een half jaar om precies te zijn. Dit alles heeft haar aan het denken gezet.

Ze heeft iedereen alles opgebiecht. Vandaag is ze naar mij toe gekomen om vergevenis te vragen. Dat is alles wat ze wilde. Ik heb het haar vergeven..

Na wat bij gepraat te hebben verliet ze mijn huis. We hebben elkaar beloofd elkaar weer een keer op te zoeken.. we hebben het niet over Soufianne gehad verder. Want dat zit nog steeds heel diep in ons hart. Het raakt me telkens weer als ik over hem praat.

Mijn dochter Sabrina.. praat nu wel eens over hem. Ze is inmiddels 8 dus ze begint steeds meer te begrijpen. Ze vraagt zich af waarom andere kinderen wel een vader hebben en zij niet. Ja, wat antwoord je dan. Hoe kun je het een 8-jarige uitleggen, zonder zelf alles verwerkt te hebben. Ik heb gezegd dat hij in de hemel is. Bij onze lieve Heer. Soms hoor ik haar savonds voor het slapen gaan, vragen aan onze God om goed voor haar papa te zorgen. Dat doet echt wat met me..

Mijn zusje wil dat ik hertrouw. Een lieve man zoek zodat ik weer opnieuw kan beginnen.. ik zelf denk daar anders over. Ik had Soufianne. Ik heb Soufianne. Al is hij niet bij me.. hij zit in mijn hart. Net als mama.. net als papa. Als het staat voorgeschreven, dat ik ooit nog zal hertrouwen. Dan zal dat van zelf op mijn pad komen in sha'allah. Voor nu zeg ik elhamdolilah met alles wat ik heb. Mijn verleden was een achtbaan. Veel gelachen, maar ook heel veel gehuild. Wat mij staande heeft gehouden. Zijn mijn gebeden, dua en geduld. Ik zeg het nogmaals. Zonder dat, had ik het niet overleefd. Zie zelf, toen ik vastgebonden zat... ineens ging het zonder moeite vanzelf open. Dat is geduld Sabr... en dat leer ik mijn Sabrina elke dag. Wees een goede persoon. Praat niet over andere, doe andere geen kwaad. Wees jezelf. Wees gul. Wees eerlijk, maar aardig. Gedraag jezelf zoals je wil dat een ander zich gedraagt. Behandel de andere dan ook zo..