Tranen en vreugde..

vervolg

Mijn vader nam me mee, de kamer uit. Ik zag wazig en werd duizelig. Snel zocht ik een stoel en ging zitten.
Ik zag dat het m'n vader nog meer pijn deed. Hij komt naast me zitten.. 'Sorry seyno (schat). Ik wilde het je wel vertellen, maar je moeder had liever dat niemand er van zou weten."
Hij heeft tranen in zijn ogen en huilt.
Dit brak mijn hart in miljoenen stukjes.
" Van wat niet zou weten papa? Wat was er met mama. Had ze pijn? Wij wisten van niks? Leg het me uit bebba. Dit doet piiijjnnn!"

En toen begon hij het me uit te leggen. Alle woorden kwamen hard binnen.

"Lieverd, je moeder is al een tijdje ziek. Echt ziek. Ik wil de naam van die ziekte niet zeggen. Je weet wat ik bedoel. Ze had veel pijn, maar ze wilde niet dat jullie er ook onder zouden lijden. Ik heb m'n best gedaan voor haar om haar laatste momenten onvergetelijk mooi te maken. Echt waar. Ze heeft het goed gehad. Ze zei ook dat ze gelukkig is lhamdullilah en dat ze nu haar rust zou nemen bij onze God. Ze heeft een mooie droom gehad, die haar gerust stelde. Ze weet dat ze naar het paradijs zal gaan inshaallah. En je kent je moeder. Zij is een heel goed voorbeeld voor ons alle. Wees sterk m'n dochter. Voor haar, voor je zusje, voor.. voor .." hij kon z'n woorden niet meer afmaken.

"Voor jou, papa?" Vroeg ik hem met een piepende stemmetje.

Hij knikte en barste los. Hij huilde zo erg, zo gebroken heb ik hem nog nooit gezien. M'n moeder was alles voor hem. Ik knuffelde hem stevig en hield hem goed vast.

"Ik zal m'n best doen papa. Voor jullie. Ik ben er voor jullie. Ik zal jullie nooit niet in de steek laten." Zei ik zelfverzekerd. In gedachte was ik super bang voor wat er komen ging. Zo sterk ben ik niet... ya allah help ons.

" Ik weet het m'n dochter. Jij bent sterk. Jij hebt ons nooit teleurgesteld. Jij bent zoals je moeder is. Ik hou van jullie."

Jamila, m'n zusje stond erbij en had alles gehoord. Ook zij was kapot. Ik opende m'n armen en ze kwam naar me toe lopen. Ze ging naast me zitten en ik hield haar hand stevig vast.

"lieverd, we gaan er samen uit komen. Je hebt mij. Zie mij maar als je tweede moeder. Ik zal alles, maar dan ook alles voor je doen," stelde ik haar gerust.

Het bleef even stil. M'n vader onderbrak de stilte. "Je zus is ook al langs geweest. Ze kon niet blijven. Zij gaat er ook onderdoor. Maar.. waar is Amin. Waarom is die shittan (duivel) er niet. Hij is altijd maar buiten. Allah o3allam wat hij uitspookt. Ik moet goed, goed met hem praten. Probeer jij hem eens te bereiken Noura. Hij heeft het recht om te weten wat er is gebeurd."

Ik was het haast vergeten. Amin.
.. Waarom maak je het ons nog moeilijker dan het al is.