Tranen en vreugde..

terug naar waar alle ellende begonnen is

De twee weken vakantie waren inmiddels helaas om. Het waren twee prachtige weken, waarin we als gezin nog dichterbij mekaar zijn gekomen. We hadden in de laatste week het graf van mijn moeder bezocht. Het was erg emotioneel. We deden wat du3a en gebeden en keerde daarna terug naar het hotel. We zijn sterk gebleven. Dat moet wel. In het leven kun je niet altijd alleen maar blijven huilen. Je moet omhoog klimmen en niet nog meer in de put zakken. Alles is voor geschreven. Het is geven en nemen. Insha'allah komen er weer mooie dingen op ons pad. We zien wel wat er komen zal..

We waren inmiddels weer terug in Nederland. We hebben afgesproken vaker er tussen uit te gaan samen. Gewoon om alles weer te vergeten.

Ik heb mijn mbo diploma gehaald en mijn zusje is over naar de volgende klas. Ik had ook niets anders van haar verwacht. Ik was nu klaar met school. Ik wilde even een time-out en dan wanneer alles rustig is, opzoek gaan naar werk in de kinderopvang. Daar studeerde ik tenslotte voor.

Mijn vader echter, had hele andere plannen voor mij. Hij vond het hoog tijd dat ik ging ik trouwen. Hij zag en wist op de een of andere manier dat ik stiekem toch wel behoefte heb aan een nieuw leven met 'de ware'.
Ik legde hem uit, dat ik er nog niet klaar voor was. Geestelijk wel. Ik wilde ook wel, maar iemand moet er toch zijn voor ons gezin. En ik had Jamila beloofd dat ik haar niet in de steek zou laten. Nog niet in elk geval. Hoe zal zij reageren? En by the way.. ik wil niet zomaar gaan trouwen. Hij moet van zelf op mijn pad komen en er moet een goeie klik zijn voordat ik die stap zou nemen.

Het waren genante gesprekken met mijn vader. Ik praat liever niet over zulke onderwerpen met hem. Dat durf ik alleen met Jamila en met m'n moeder.. die er nu niet meer is.

Hij zei dat ik het wat tijd moest geven..maar dat hij dus al iemand voor me op het oog had. Hij vertelde erbij dat die jongen zelf naar mijn vader is toegestapt. Hij wilde eerst toestemming van m'n pa. Waauw. Zo hoort het wel ja. Maar toch.. vond ik het een gek idee.

M'n vader gaf me zijn nummer. Hij had hem zo te zien al goedgekeurd. Nou dan moet het wel een nette man zijn. Na even twijfelen nam ik het papiertje aan en liep met een rood hoofd weg. Zou hij mijn mekteb zijn?
Zou nu eindelijk een keer een ander mij kunnen blij maken?

Met die gedachte liep ik naar mijn kamer. Ik deed de deur op slot en ging op mijn bed liggen. Zal ik meteen een sms sturen naar dit nummer. Ik ben wel erg benieuwd nu. Of moet ik Jamila hierbij betrekken en het eerst met haar bespreken. Ik had het haar beloofd. Ik besloot het uiteindelijk toch maar niet te doen. Ik zeg nog even niets. Ik zou haar anders alleen maar onnodig verdrietig maken. Dat ze weer moet denken dat ze alleen achterblijft. Terwijl er is nog helemaal niets. Ik wilde eerst maar eens kijken hoe het met deze mysterieuze man zou lopen allemaal.

Ik stuurde een sms naar het nummer wat ik kreeg van m'n pa.

Ik: Salam, ik ben het Noura. Ik kreeg je nummer van mijn vader, wat heel raar is. Maar goed, hoe heet je als ik vragen mag?

Ik kreeg meteen antwoord
+31683... salam Noura. Dit is Soufianne. Kan ik je bellen? Praat gemakkelijker.

Ohmygod. Meent hij dit serieus. Ik durfde echt niet. Maar goed. Ik moet wat meer over hem weten. Als het elmekteb is, moet je iemand ook wel een kans geven en je open stellen..

Ik antwoorde dat dat mogelijk is en niet veel later werd ik door die zelfde nummer gebeld.

Ik: salam soufianne.

Hij groette mij terug. 'Hoe gaat het met je?' :vroeg hij.
'Goed hamdolilah met jou?'
'Ook elhamdolilah.'
Mooizo
En toen begon hij te vertellen.

'Noura. Ik heb je al een tijdje op het oog. Ik heb je zo af en toe gezien en je spreekt me erg aan. Ik ben meteen naar je vader toe gegaan, omdat ik het graag halal wil doen. Zo denk jij er ook over als het goed is?' En hij wachte op mijn antwoord.