Tranen en vreugde..

vervolg Amal en amin

Hoe zal hij reageren?

Met trillende handen pakte ik mijn telefoon. Ik belde Amin en de telefoon ging over. Oke mooi hij heeft hem niet uit gezet.

Amin: 'hallo..' zei hij droog
Amal: 'hoi amin, zou je alsjeblieft naar huis toe willen komen. Ik moet met je praten?'
Amin: 'amal ik wil niet nog meer ruzie. Ik ben het zat. Als je wil dat ik kom om te zeggen dat je het allemaal niet meer aan kan en wil scheiden prima. Dan maak je een grote fout. Maar ja ik kan niks meer doen. Je bent verandert.'

Woow.. ik kreeg meteen een brok in m'n keel. Ik weet nou niet of ik boos moest zijn of dat ik hem gelijk moet geven.

Amal: 'amin.. ik.. nee.. wil je gewoon komen aub' zei ik met een trillende stem

Amin: 'oke ben onderweg'

En hij hing op.

Ik trilde helemaal. Oh ya allah. Vergeef me voor mijn gedrag. Ya allah ik hoop dat Amin het me vergeeft en dat hij bij me terug wil komen..

5 minuten later hoorde ik de bel.

Ik zag er nog niet uit. Het boeit me ook niet meer. Ik liep naar de deur en deed open. Daar stond hij dan... mijn Amin. Ook hij zag er niet meer fris uit. Het waren 2 zware dagen,maar het leken wel 2 maanden zo zonder hem en alle pijn en verdriet.

Hij bleef voor de deur staan.

'Amin kom je nog naar binnen?'

Hij had vochtige ogen. Heb ik dat veroorzaakt?

'Amin, het spijt me. Laat me daarmee beginnen.'

'Waarvoor Amal.' Zei hij zacht.

'Voor hoe ik mij misdragen heb. Ik heb je in de steek gelaten. Jij hebt net zoveel pijn, maar ik dacht alleen aan mijn zelf...' mijn tranen kwamen weer omhoog. Ik kan dit niet.

'Hij kwam dichterbij en gaf me een knuffel.'

'Ik kan dit niet.' Kwam er toen uit mijn mond.

'Wat kan je niet amal. Wees eens duidelijk!'

Ik begon te huilen. Ik kon niet tegen ruzies. Hij moest juist komen zodat we het uit konden praten samen. Maar het lijkt er op alsof ik niet goed kan praten en het weer uit de hand gaat lopen.

'Amin, hou je van me?'

'Wat is dat dan weer voor vraag amal? Kifesh hou je van me. Twijfel je daar nog over? Ik heb me gebroken gevoelt de laatste dagen. Gewoon kapot van binnen. Waarom? Omdat mijn vrouw me zomaar de deur uit gooit na het horen van slecht nieuws dat mij ook heeft stuk gemaakt. Snap je dat wella?? Je behandelde me daarna ook nog eens zo vies! Toch bleef ik hoop houden en belde je wel tig keer en smssen, maar geen reactie van jou. Gewoon die teghenent van jou (expres)! Waarom moest je zo doen. Leg het me gewoon uit.'

Hij sloeg een vuist tegen de muur.

Ik trilde en werd doodsbang.

'Amin, het spijt me. Ja het deed me pijn na het horen dat we geen kinderen meer krijgen. Ik dacht alleen aan jou. Jij wilde meerdere kinderen. Hoe kan ik je die nog geven? Het spijt me. Het spijt me voor alles. Dat ik een waardeloze moeder ben. Dat ik onze kind en jou de deur uit zette. Dat ik me zo misdragen heb. Het spijt me. Vergeef me amin, vergeef me!'

Tranen vloeide naar beneden en mijn ademhaling ging steeds sneller. Mijn hoofd bonkte. Ik zakte naar de grond en smeekte hem bij zijn voeten.

Hij zakte naar de grond en huilde zelf ook. Hij pakte me in zijn armen en samen bleven we zo een tijdje zitten.

Mijn hoofd deed zo een pijn. Maar mijn ademhaling herstelde zich weer een beetje nadat hij me zo vastpakte. Ik werd weer wat kalmer en Amin ook.

'Vergeef je het me?' vroeg ik hem snikkend.

Hij veegde mijn tranen weg en knikte. Ik veegde zijn tranen weer weg en gaf hem een kus op zijn mond.

'Amin, ik kan niet zonder je. Ik hou teveel van je.'

'Ik hou ook van jou.

We stonden op. Ik liep naar de badkamer om mijn gezicht te wassen en wat op te frissen. Amin deed het zelfde en ging onze kleinte ophalen. Die had hij eventjes naar Jamila gebracht.

Ik ben blij dat het goed gekomen is tussen ons twee in ieder geval. Natuurlijk valt er nog heel wat te bespreken. Zoals hoe we het nu moeten aanpakken. Wat wil hij gaan doen en hoe gaan we verder met onze leven.....