YARALI RUHLAR (TAMAMLANDI)

ÖZEL BÖLÜM 2

Merhabalar!
Sizlere özel bölümle geldimmm

Yıldıza basmayı ve düşüncelerinizi satır arası yorum yaparak bana iletmeyi unutmayın!

İyi okumalar dilerim!

Barış Karhan

Çok ses vardı.

İnsanların bağırış sesleri.

Müzik sesi.

Annemin söylediği şarkının sesi.

"Barış, birazdan gelecek annen." diyen kadına baktım. Annem gibi o da şarkı söylüyordu burada.

"Tamam abla." dedim sakince oturduğum koltukta etrafa bakarken. Odadan çıkan kadın kapıyı açık bıraktı. Şimdi içeride tek kalmıştım.

Annemin makyajını yaptığı koltuğa baktım. Her gün orada oturur ve yüzüne ismini bilmediğim o şeyleri sürerdi. Annemin, adını bilmediğim bu yerde çalışmasından hoşlanmıyordum.

Anneme söz vermiştim.

Büyüdüğümde ben çalışacaktım ve o çalışmayacaktı. İşten eve döndüğümde bana güzel yemekler yapmış olacaktı. Kocaman gülümseyerek açacaktı kapıyı ve beni o kocaman gülücük yüzündeyken karşılayacaktı.

İçeriden gelen alkış seslerini duyunca kocaman gülümsedim. Bu ses annemin işinin bittiğini gösteriyordu.

"Oğlum," dedi annem kapıdan içeri girerken. "Çok bekledin beni biliyorum ama sorun çıktı. İnsanlar kavga etti. Aptal insanlar hep kavga eder."

Hemen oturduğum koltuktan kalktım ve anneme doğru hızla koştum. Yere diz çöktü ve kollarını iki yana açtı. Kollarının arasına girip parfüm kokusunun arasından az da olsa alabildiğim kokusunu derince içime çektim.

"Seni özledim anne."

"Sadece birkaç saat yanında olamadım oğlum. Hemen mi özledin beni?" dedi annem gülerek.

Hemen kollarının arasından çıktım. Kaşlarımı çatarak gözlerinin içine baktım. Kollarımı önümde bağladım. Minik bir tebessümle bana bakıyordu.

"Özledim. Ne yapayım?"

"Sen bana küstün mü?" Bir eliyle yerden destek alıp oturduğu yerden doğruldu. "Anneye küsülmez ki."

Pembe rengine boyadığı dudaklarını üzgünce büktü. Dayanamayarak kollarımı açtım ve beline sarıldım. Kafamı annemin göğsüne yasladım.

"Sana küsemiyorum ki. Kıyamıyorum sana anne."

"Şimdi hemen odaya geçiyorsun ve giyiniyorsun oğlum." dedi annem ciddi bir ses tonuyla.