IN YOUR EYES | Hyunlix |

•1•

Oy ve yorum lütfenn
İyi okumalar ♡♡♡

Saat: 05:00

Yine her zamanki gibi sabah erkenden kalkmıştı . Onun için bir rutin haline gelmişti bu . Sabah erkenden kalkmak ve yürüyüşe çıkmak. Gün içinde yaptığı tek şey buydu . Ne ailesi vardı , ne arkadaşı , ne sevgilisi , ne de bir işi . Tek yaptığı bütün gününü evde geçirmekti .

Bunları yapmak onun işine geliyordu . İnsanlar tarafından dışlanmış olmak onun için o kadar zordu ki , onlara gözüküp korkutmak , onların o korkulu ve nefret dolu bakışlarına maruz kalmak istemiyordu .

Hatta o kadar zordu ki kendisiyle aynı durumu yaşayan arkadaşlarını bile görmek istemiyordu . Belki sebebi başkadır , ama durum buydu .

Liseden beri hiç birisiyle görüşmemişti . Bir anda en yakını olan insanları bir gün içinde terk etmişdi . Hiç bir haber vermeden . Bunun üzerine arkadaşları onu hiç aramamışdı . Çünki ne kadar güçlü biri olduğunu , o istemezse hiç kimsenin onu bulamayacağını biliyorlardı .

Bu gün .

Bu gün bir az farklıydı . Kalbinde bir yerlerde anlam veremediği bir heyecanla uyanmıştı bu gün . Bu gün bazı şeylerin değişeceğinin işaretiydi bu .

Banyodaki rutin işlerini yaptıktan sonra kendine baktı aynada , gülümsedi .

Yeni bir gün . Bu gün o gün . Bu gün hiç kimsenin gelmediği evine misafirleri gelecekti . Yıllar sonra göreceği eski arkadaşları .

Evinden çıkıp yürümeye başladı . Tahminen 2 saattir ya koşuyor , ya da yorulduğunda arada su içerek dinleniyor sonra yürümeye başlıyordu.

O kadar koşduktan sonra yine yürümeye başlamış ve sahile gelmişti . İlk bahar geldiği için havalar artık erken aydınlanmaya başlamışdı . Ve bir o kadar da sabah hava bir az soğuk olsa da temiz hava deniz kokusuyla karışınca zevk veriyordu insana .

Suyunu yudumlayarak önce denize sonraysa güneşe baktı . Üzerindeki sevinçle karışık heyecan duygusuyla gülümsedi . Tekrar yürümeye başladı.

İnsanlar artık günlerine başlamıştı. Onlara bakıp gülümsedi. Günlerini normal geçiriyor , günlük işlerini görüyorlardı .

Bir hayali vardı .

Onlar gibi olmak .

Normal insanlar gibi . İşe gitmek, eve dönmek , ailesiyle işte gitmeden önce kahvaltı yapmak , annesinin sevgisini hiss etmek .

Ama o bir karmaşıktı . İstese de yapamazdı . İnsanların onlara karşı tavrını değişemezdi . Ailesi bile onu bu yüzden buralara yollamışken başkalarından bunu bekleyemezdi .

Sahilde yürürken gözüne bir kız çocuğuyla babası takıldı . Kızın üzerindeki kiyafetden babasının onu okula götürdüğünü anladı . Baba kız birlikte çok mutlu gözüküyordu .

Onların bu haline bakıp iç çekip gülümserken kaşları çatıldı. Hızla gelen araba kızın babasına çarpmıştı. Babası kızını kurtarırken araba ona çarpmıştı .

Her tarafından kanlar akarken kız çocuğu babasının yanında ağlıyor , uyanması için yalvarıyordu.

Zamanın geldiğini düşündü . Bu zaman o zaman diye . Derin bir nefes aldı ve gözlerini kapadı . Nefesini verirken gözlerini açtı yavaşca .

Zaman eskisi gibi akıyor , az önce araba çarpan baba ve kızı karşı tarafda gülerek bir şeyler konuşuyorlardı .

Babayı kurtardığına göre artık eve döne bilirdi . Çünki bu olaydan sonra misafirlerinin gelme ihtimali yüzde yüzdü her halde .