SAHİR [2] - MİRAS

Bölüm 8-23 Sahir Ryita Efsanesi

"Büyük bir ihtimali aramaya gideceğim."

"Yelbegen olayından 'Yirmi Altı' ay önce."

Dokuz yelkenli fırkateynin yirmi yedi kişilik tayfası ve doksana yakın yolcusu vardı. Yolculuk boyunca sular durgundu bu yüzden yaşanan haşere problemi dışında sakin ve yavaş geçmişti. Gemi yolcuları barış zamanı seyahat eden tüccarlar, alimler ve ailelerden oluşuyordu. Tayfa ise; gemiciliğe hevesli gençler, balıkçı çocukları ve emekli askerlerdi. Fırkateynin büyüklüğüne rağmen gemi kıyıya yakın sularda rotasını izlemişti, Maradon boğazından kalkıp, batı Kara'hzel burnuna oradan Deneryol kıyılarına geçip bir süre duraklamıştı, yolcuların büyük çoğunluğu burada inmişti ve yerine fıçılarca kurutulmuş meyveler gelmişti.

Deneryol kıyılarına kadarki yirmi günlük yolculuğumuzun ilk bölümü tarif etmek garip olsa da sonrasına göre daha eğlenceli geçmişti. Özellikle bazı yolcularla çok iyi anlaşıyordum ve boş denize günlerce bakmanın bunaltısını geçirecek en güzel şey sohbet etmekti. En azından ben böyle düşünüyordum; Kiraz'ın çözümü kafayı çekmekti, Asger ise genel olarak kitap okuyup antrenman yaparak günlerini geçiriyordu.

Su canlılarını araştıran genç bir alim çırağı kızla çok iyi arkadaş olmuştuk, açık denizlerde yaşayan canlılar hakkında çok hevesliydi, yumurtlama dönemlerindeki davranışları hakkında uzun bir sohbet ettik, seçtikleri yerleri elerken yaptıkları ince karar alma süreçleri hakkında konuştuk. Tabii sohbete olan ilgimizin kaynakları farklıydı, o bu canlıların büyülü zihinlerine hayran olup bu hevesini paylaşmak isterken, benim için nerede iyi havyar bulabileceğime dair bilgilendirme niteliğindeydi.

Şaşırtıcı şekilde gemide bir düzineden fazla çocuk vardı, günün çoğu zaman güvertede koşturup çeşitli problemlere sebep oluyorlardı, geceleri hala bitmeyen enerjileri ve birbirlerinden aldıkları cesaretle yaptıkları yaramazlıklar bazı ufak tartışmalara neden olmuştu. Çözümü bulan kişi baş kürekçi Hasan'dı; bu ellilerine yaklaşan sağ gözü pörtlek ve şehla olan esmer adam emekli bir askerdi, uzun siyah favorileri dışında her gün temiz bir tıraş ile geziyordu. Hasan'ın bulduğu çözüm güneş batarken çocuklara çeşitli deniz efsanelerini ve korku hikayelerini anlatmaktı, korkuya bulanmış meraklarıyla birlikte hevesle dinleyen çocuklar sonunda uslu durmaya başlamışlardı. Çünkü artık uslu durmazlarsa veya suya çok yaklaşırlarsa Çay Ninesi'nin onları alıp götüreceğini biliyorlardı. Başlarda bazı aileler buna ses çıkarsa da uslu duran çocuklarının neye benzediğini tekrar hatırladıkları için mutluydular, mutlulukları Hasan'ın günlerce hikaye anlatmaktan bıkıp çocukları sakinleştirme adına alternatif çözüm olarak rom içirmeye başlamasından sonra kesildi; buna çok kızmışlardı...

Yaşanan bu olaydan sonra çocuklara bakıcılık yapma görevini kendi kendime üstlenmiştim, onlara bir süre çeşitli danslar öğretmeye başlamıştım; bu hem eğlenmelerini hem de enerjilerini atmalarını sağlıyordu. Garip bir şekilde aileler buna rom olayından daha çok sinirlendiler... Zaten en başta neden bu işe kalkıştığıma bile emin değildim, belki de Kaçak Cennet'i özlememin bir etkisiydi.

Deneryol kıyılarından sonra kuzeye doğru yöneldik ve yolculuğun ikinci bölüm başlamış oldu, genel olarak daha boşlukta hissettiğim bir zaman dilimiydi, bence bunun sebebi güvertede ki sessizlikti. Varış noktamız Frej ülkesinin takım adalarıydı; yağmacılar ve deniz kabilelerin olduğu kuzey halklarının vatanı ve bizim ilk gerçek görevimizin geçeceği yer! Tabii ki bunu ilk duyduğumuzda Asger ile havalara uçmuştuk, hazırlık gününün gecesi heyecandan uykusuzluk çekiyordum neler olabileceğini düşünmenin heyecanıyla kafamda kurduğum senaryolar git gide daha da alevlenirken uyuyakalmıştım. Gemiye ilk bindiğimiz zamanlar durup durup aklıma geldikçe kalbim hızlanıyordu, ayaklarıma enerji doluyor sürekli yerimde sekmek istiyordum, gökyüzü çok daha parlak ve heyecan dolu geliyordu. Bu his yolculuğun ortalarına doğru azalmaya başlamıştı ama şimdi Frej topraklarına yaklaşmaya başladıkça geri gelmeye başladı.