SAHİR [2] - MİRAS

Bölüm 8-7 Sahir Ryita Efsanesi

   "A'ryāṣṭāṅgamārga"

  Yemek masasının dört köşesine oturmuş eski hasır topu sırayla birbirimize fırlatıyorduk. Serin ama sakin bir akşam üstüydü, batan kızıl güneşin son ışıkları yüzümü güzelce ısıtıyordu. Sıramız hep aynıydı topu ben Atya'ya, Atya ise Galya'ya, Galya ise Firvineh'e fırlatıyordu. Firvineh'in ufak parmakları topu yakalamakta zorlansa da bir süre sonra bilinçsizce girdiğimiz bu ritim sakin akşamın sıkıcılığı arasındaki tek uğraşımızdı. Pofuduk'ta masanın üstüne çıkmış havada uçuşan topu koca gözleriyle takip ediyor ve arada ufak patileri ile uzanmak için çevik hamleler yapıyordu.
Metri ve dört ufak kardeşimiz akşam yemeği için patatesler soymaya başlamıştı, diğer kardeşlerimiz de sokaktan yavaş yavaş dönmeye başlamıştı. Sokakta olmayanlar ise son zamanlarda aldığımız kitaplar ve tiyatroda duran eski kitapları okuyordu. Metri bunu onlara ödev olarak vermişti, herkesin okuma yazma söktüğüne emin olmak istiyordu.

Top tekrar bana geldiğinde tam fırlatacakken kapı çalmıştı. Kardeşlerimiz genelde kapıyı çalmazdı o yüzden bu durum beni bugün yaşananlar yüzünden huzursuz etmişti. Topu masaya yavaşça yuvarladım, uzun süredir arzuladığı avını gören Pofuduk topa sarılıp patilerine geçirmeye ve heyecanla oynamaya başladı.

Dördümüzde kapıya aynı anda yöneldik. Kulpa uzanan Atya olmuştu. Büyük kapıyı yavaşça geriye doğru çektiğinde gördüğüm insanlar yüzünden istemeden iç çektim.

"İyi akşamlar hanımefendi Ryita. Daha önce izinsiz ve eli boş gelmiştik, bunun için sizden sonsuz özürlerimi sunarım. Şimdi ise mütevazi akşam yemeğinize katılmayı arzu ederiz."
Baş Sahir olduğunu öğrendiğim bu Beşinci denilen ihtiyarın benimle bu kadar kibar konuşması beni rahatsız etmişti. Yine de artık içimdeki korku ortadan kaybolmuştu, yanında duran Balamir ise gözüme daha az korkutucu geliyordu.

"Burada Ryita diye biri yok..." Atya'nın sesi sakindi ama yüzündeki öfke onu kolayca ele veriyordu.

Beşinci ise kibarca gülümseyerek elinde tuttuğu çuvalı ve Balamir'in kucağında taşıdığı hasır sepeti gösterdi.
"Etimiz ve tatlımız var. En azından bu akşam yemeğinde sizlere katılalım, kelamımızı işitin. Yemin olsun niyetimiz iyi, siz ne zaman isterseniz gideceğiz."

Et lafını duyunca Galya ve Firniveh'in ağzının suyu akmaya ve huzursuzca omuzlarını oynatmaya başlamışlardı bile. Doğruyu söylemek gerekirse benim de guruldayan karnım için kışkırtıcı bir teklifti.

"Peki... Buyurun."

İkili ağır adımlarla içeri girdiğinde herkes merakla onlar bakıyordu. Metri ile göz göze geldiğimde onaylar anlamda başımı hafifçe salladım, gözlerindeki rahatlamayı gördüğümde bana olan güveni yüzünden utanmıştım. Umarım yanlış bir şey yapmıyordum.

"Ryita emin misin?"
Atya ise daha telaşlı gözüküyordu. Telaşının sebebinin ne olduğuna emin değildim, yine de vermek istediğim cevabı verdim.
"Merak etme, herhangi bir ilgim yok. Sadece başımızdan gitmelerini istiyorum, onları açıkça reddettiğim zaman eminim uzaklaşacaklardır."

____
İlk bir saat biraz huzursuz geçmişti daha sonra sanki bu huzursuzluk hiç yaşanmamış gibi kardeşlerimin arasında bir neşe başlamıştı. Sahirler şaşırtıcı derecede dost canlısıydı, hayal ettiğim gibi ya da onları gördüğümde hissettiğim huzursuzlukla hiçbir alakası yoktu. Özellikle Beşinci denilen ihtiyar; çocuklar ilk başta ondan çekinse de garip konuşmaları ve şakalarının ardı ardı kesilmeyen ısrarları bir süre sonra çocukların hoşuna gitmeye başlamıştı. 

"Bir gün bir alim Yul vakti geldiği nedeniyle hastaneleri gezip akıllanan delileri salmaya karar vermiş. Bir sürü hastaneyi gezmiş fakat hiç akıllandığına kanaat getirilen deliye rastlamamış. En sonunda bir hastaneye gitmiş birde bakmış ki bütün deliler zıplıyor.
Hemen onlarla ilgilenen doktorlara sormuş:
– Bunlar neden böyle zıplıyorlar?
Doktor da demiş:
– Bunlar kendilerini mısır patlağı zannediyorlar.
Bir de bakmışlar ki bir tanesi zıplamadan yatağın üzerinde sabit bir şekilde duruyormuş. Hemen ona yaklaşarak sormuş:
– Sen neden zıplamıyorsun?
Deli de sakince cevap vermiş
– Ben tavaya yapıştım..."