Badboys

Proloog

Zijn hand omklemt de mijne. Ik staar ernaar. Ik vergelijk zijn hand met de mijne. Die van hem is zacht, onbeschadigd. de mijne zitten vol sneeën en eelt.

'Hé Lena.' zegt een lage stem naast me.
Ik kijk verschrikt op en kijk recht in de hazenbruine ogen van Taylor.

'Wat is er, schat? Je leek zo ver weg.' zegt hij met een grijns.

'Niets, ik was aan het denken hoeveel ik van je hou.' antwoord ik met een glimlach.

'Schatje toch, ik ook zielsveel van jou. Wat ik voor jou voel, heb ik nog nooit voor iemand anders gevoeld.' geeft hij toe en drukt een zoen op mijn kruin.
Ik kijk op en slaag mijn armen om zijn nek.

'Je weet best dat dat voor mij hetzelfde is. Ik wil en kan je niet verliezen.' zeg ik en druk mijn lippen op de zijne. Hij laat dat gewillig toe en trekt me zelfs dichter naar zich toe. Ik open mijn ogen om naar hem te kunnen kijken en dan valt mijn blik op de klok.

'Shit.' zeg ik luid als ik mezelf lostrek uit onze kus.

'Wat?' Taylor kijkt me verbaasd aan.

'Het is 10 voor 8 ik moet vertrekken naar mijn werk.' Ik spring recht uit mijn bed en begin naar mijn spullen te zoeken die ergens liggen in mijn kamer.

'Wat is dat nu voor onzin dat een zestienjarige studente moet gaan werken in een drukkerij?' vraagt hij geïrriteerd terwijl hij me helpt al mijn spullen te zoeken.

'Soms willen studenten wat extra bij verdienen om dan leuke cadeautjes te kopen voor hun lief.' zeg ik met een knipoog.

'Dus je gaat cadeautjes voor mij kopen.' antwoord hij met een grijns.

'Wie weet maar ik moet nu echt vertrekken. Zie ik je straks?' vraag als ik mijn deur open om te vertrekken.

'Nee sorry, ik moet mijn vader helpen met iets. Ik zal morgen wel langskomen.' zegt hij terwijl hij me een knuffel geeft.

'Dat is stom dat je niet kunt komen. Ik ga je missen.' zeg ik met een pruillip.

'Ik jou ook schat, maar moest je niet vertrekken.' zeg hij grijnzend.
Ik knik en geef hem nog een kusje op zijn wang en loop naar beneden om mijn fiets te nemen.
Taylor loopt met me mee naar buiten.

'Ik zie je morgen schat.' Roep hij me nog na terwijl ik mijn oprit afrij.
Ik zwaai nog en rij met een hoog tempo naar mijn werk.

Om kwart na drie komt mijn baas bij mijn vouwmachine staan.

'Hoeveel nog voor je dit af hebt?' vraagt hij.

'Niet veel meer, ik ben bijna klaar.' antwoord ik terwijl ik nog boekjes in dozen steek.

'Oké, je mag naar huis gaan als je hiermee klaar bent. Als je dat toch wilt.' zegt mijn baas. Snel knik ik en bedank hem.
Vol enthousiasme begin ik nog harder werken. Ik kan nog even langs Taylor rijden als ik snel klaar ben. Denk ik gelukkig.

Om iets na vier kom ik aan bij zijn huis. Het is een stuk groter dan dat van mij. Niet dat dat van mij klein is, alleen woont Taylor meer in een villa dan in een huis. Ik rij met mijn fiets naar de achterkant van het huis en ga langs daar naar binnen. Hij weet niet dat ik langs ga komen dus ik hoop dat hij het leuk gaat vinden.
Ik loop stilletjes de eiken trap op en ga naar zijn grote deur in de immense gang.
Ik klop niet omdat dan alle fun eraf zou zijn.
Ik strijk voor de laatste keer over mijn zwart haar en wens dat het goed ligt.
Ik doe de deur met een glimlach open.

En die verdwijnt meteen.

Alles overspoelt me tegelijkertijd woede, pijn, afkeer, verdriet, ongeloof.

Met grote ogen kijk ik naar hem, Taylor, en haar.

Er rolt een traan over mijn wang en ik wens dat die er niet is.
Er ontsnap een luide snik en dan kijken ze allebei verrast op.

Taylor realiseert zich als eerste wat er aan de hand is en kruipt snel van haar af.

'Lena, wat doe jij hier?' vraagt hij dan. Hij zoekt snel zijn t-shirt en probeert die snel aan te trekken.

'I-ik wou je verrassen, maar blijkbaar stoor ik alleen maar.' stotter ik.

'Lena, het is niet wat je denk.' zegt het meisje dat nog ik het bed ligt en ook haar kleren zoek.

'Emma, ik dacht dat je mijn beste vriendin was. Hoe kun je me dit in godsnaam aandoen!' roep ik kwaad in haar richting.
Ze kijkt schuldbewust naar beneden.

'En jij,' ik kijk vol woede naar Taylor terwijl er nog meer tranen over mijn wangen rollen ,'je zei dat je van me hield.'

'Alsjeblieft, luister naar me ik kan het uitleggen.' smeekt hij.

'Hoelang al?' vraag ik stil.

'Lena-' begint hij weer, maar ik onderbreek hem.

'Hoelang al!' al mijn woede en verdriet zitten in die woorden.

'Anderhalf jaar.' antwoord hij stil.

Ik kijk hem vol ongeloof aan.
'Dus een half jaar nadat wij samen waren ben je iets met mijn beste vriendin begonnen.' ik breek diep vanbinnen volledig.

Hij kijkt me alleen meelevend aan.

Hij is de allergrootste klootzak op deze hele verdomde wereld.

'Ik wil je nooit meer zien.' zeg ik kalm.

'Lena,' begint Taylor opnieuw.

'Laat me verdomme met rust, gore klootzak, ik wil je nooit meer zien!' roep ik luid.
Emma is ook opgestaan en loopt naar me toe.

'En jou ook, ik wil jullie allebei nooit meer zien! Ik zal blij zijn als ik eindelijk aan de andere kant van de wereld woon.' zeg ik vol afgrijzen.

Taylor neemt snel mijn arm vast als ik me wil omdraaien. Vol afschuw en razernij kijk ik hem aan.

'Raak me nog een keer aan en ik zweer je dat je iets kwijt zult raken dat je heel dierbaar is.' dreig ik.

Hij zucht maar laat mijn arm toch los.

'Alsjeblieft, ik wil je zo niet naar Amerika laten gaan, kunnen we misschien als vrienden uit elkaar gaan.' zegt hij smekend.

Met ongeloof kijk ik hem aan en begin te lachen.

'Wat ben jij toch een dikke hufter. Denk je nu echt dat die "laten we als vrienden uit elkaar gaan" zever nu nog gaat werken?' vraag ik vol haat.

Hij staart me vragend aan.

'Je hebt me verdomme net recht voor mijn ogen me bedrogen en dan vraag je om vrienden te blijven?'

Hij begrijpt blijkbaar de hint niet.

'Ik wil je nooit meer in heel mijn leven jou opnieuw zien. Begrepen? Nooit meer!' roep ik.

Ik draai me om en loop naar buiten. Daar pak ik mijn fiets en rij weg van deze verdomde plaats.