Badboys

Hoofdstuk 43

P.O.V. Lena

Ik ga heel traag naar de zwarte auto.

Als ik bij de auto ben zie ik Jasper zijn elleboog tegen de man zijn nek zit.

Zijn gezicht is bebloed dus kan ik niet zien of ik hem herken.

'Wel wel wel, mijn beste Arthur. Wat een toeval dat ik je hier tegenkom. Voor mijn engel haar huis.' zegt Jasper tegen de jongen.
Hij neem de achterkant van de jongen zijn nek vast en hij knijp er hard in.
Als hij begint te kermen van de pijn merk ik dat mijn ademhaling is versnelt en dat mijn handen trillen.
Hoe ben ik hier in verzeild geraakt.
Straks vermoord Jasper hem nog.

'Jasper.' stamel ik op een bijna fluistertoon.

'Jasper, laat hem met rust.' zeg ik iets luider.
Als de jongen plots rare kronkels gaat maken hou ik het niet meer.

Ik neem Jasper zijn arm vast en probeer hem achteruit te trekken.

'Jasper, je doet hem pijn. Stop!' roep ik naar hem.

Jasper komt terug bij zinnen en laat de jongen ruw los.
Hij kijkt me lief aan en neemt mijn hand vast.

'Ga naar de passagiers stoel en kijk in de opbergruimte.'
Ik knik en loop rustig naar de andere kant.

Ik doe de deur met bibberende handen open en ga op de stoel zitten.
Vanaf hier kan ik de jongen goed bekijken.

Hij ziet er nog jong uit.
Maar, hij is ook mega jong.

Jasper zijn leeftijd of iets ouder. Hij heeft ook blonde krullen en heldere blauwe ogen.

'Lena, kijk ik het kastje.' zegt Jasper dan opnieuw.
Ik kijk verschrikt op en doe dan het kastje open.

Er ligt veel papieren in en ook een pistool.

'Wat zit erin?' vraagt Jasper.

'Een pistool.' zeg ik stilletjes.

'Jasper, ik wist niet dat dit jouw meisje is. Dit is gewoon een opdracht dat ik van iemand heb gekregen. Alsjeblieft laat me leven.' smeekt de jongen.

'Voor wie was deze opdracht?' Vraagt Jasper ruw.
De jongen schudde zijn hoofd.

'Dus je kunt het niet vertellen? Wil je dan dat ik het eruit slaag?' zegt hij kwaad.

'Lena, kom terug naar hier en neem het geweer mee.' zegt hij dan met zijn lik gericht op mij.

'Ben je helemaal gek? Ik raar dat lelijk ding met geen vinger aan.' zeg ik ad rem.

'Lena je moet het gewoon aan mij geven. Maak je geen zorgen. Zo'n dingen zij beveiligd.' zegt hij kalm.

'Dat maakt mij niet uit. Ik wil dat mijn vingerafdrukken op een moordwapen staan.' zeg ik geïrriteerd en ik sta op uit de leren zetel.

'Lena, geef nu dat verdomde geweer aan mij!' zegt hij dan kwaad.

'Maar ik wil het niet.' stamel ik bang.

Ik ben bang van Jasper.
Waarom doet hij zo eng.
Kan hij niet normaal doen tegen mij?
Jasper zucht en hij krijgt de blik terug in zijn ogen waar ik verliefd op ben geworden.

De ogen die zeiden dat ze van me houden en altijd bij me willen blijven.

'Lena, ik wil niet dat deze gast dat hier zit jou iets aan doet. Of eender wie.' zegt hij rustig.

'Als je het op het dak van de auto legt dan kun je het naar mij schuiven.' stelde hij voor.

Dat klink nog redelijk. En dit is wie Jasper is.
Hij is gevaarlijk. Dus ik moet leren hem te helpen als ik wil dat hij blijft leven.