Badboys

Hoofdstuk 70

P.O.V. Jasper

Ik kijk Lena hoopvol aan.
Nu afgewezen worden voor de hele school zo schamend zijn, maar het zou gewoon al vreselijk zijn als ze me zou afwijzen.

Er rollen een paar traantjes uit haar ooghoeken en ze zakt in elkaar.
Ze slaagt haar armen om me heen en knik hevig.

'Ja, Jasper mijn god. Ik dacht dat je het niet ging vragen.' Stamelt ze.

Ik kus haar in haar hals.

'Ik zou je toch nooit zomaar aan de kant laten zitten op het belangrijkste bal van school.' Zeg ik grijnzend.
Ze moet niet weten dat ik ook niet echt van plan was geweest haar te vragen tot daarstraks.

Ik werd gek van de aanzoeken om ons heen en Ian, Alex en Max zaten me de hele tijd te pushen. Nadat Jade en Lexi het ook hadden bevestigd dat elk meisje van het schoolbal hield, besloot ik maar om Lena ook te vragen.
Wat blijkbaar de goede keuze was.

Nu ligt Lena in mijn armen en kus ik haar.
Ik kan het niet laten. Ze is van mij en iedereen mag dat verdomme weten.
En ik hoop dat die Lelijkerd van een Taylor ook langs komt zodat ik eigenhandig zijn kop kan inslaan om mijn prachtige meisje haar hart te breken.
Hoe dom is die kerel wel niet? Hij laat Lena, ik herhaal, LENA aan de kant staan voor een of andere hoer.

Lena maakt zich een beetje los van mij en kijkt me stralend aan.

'Ik hou zo veel van je.' Zegt ze.
En ze heeft geen idee wat die woorden let me doen.

'Ik ook van jou mijn engel.' Fluister ik hard genoeg zodat zij het zou horen.

Ik kruip dan terug recht en help Lena.

'En win nu die wedstrijd maar.' Zegt ze met een knipoog.

'Wat krijg ik als we winnen?'

'Misschien een ongeopend cadeautje van mij.' Zegt ze grijnzend en stapt het veld af.

Ik weet wat ze bedoelt en de glimlach krijg ik niet meer van mijn gezicht.
Net zoals mijn wil om deze wedstrijd te winnen.

De scheidsrechter fluit op zijn fluitje dat het spel verder gaat en ik storm naar voren.
Ik beuk door al de idioten die in mijn weg staan en de defensie van het andere team doemt op.
Ik pas naar mijn teamgenoot en hij scoort het punt.

Ik kijk met een grijns naar Lena. Ik moet niet eens moeite doen om haar te vinden.

Ze juicht met de menigte mee.

Twee spelers van het andere team strompelen voorbij en er loopt er in tegen mijn schouder. Waardoor ik een stap naar voor moet zetten voor mijn evenwicht.

Ik voel woede in me opborrelen en ik sta op het punt me naar hen om te draaien en zijn smoel te bewerken.

Maar dan hoor ik haar stem mijn naam roepen en ik ben onmiddellijk terug kalm.

Ik kijk haar aan en ze glimlacht lief naar me. Het stelt me gerust, maar dat doet ze altijd.

Ik besluit dat ik wel een andere keer die kerels kan verminken en dat ik nu een wedstrijd moet winnen.

Ik jog naar mijn teamgenoot om hem te feliciteren, maar ik kan het niet laten om die kerel dat tegen me liep toch onopvallend te tackelen.

'He wat is je probleem!' Roept hij kwaad van de grond.

'Wat? Ik heb je niet een aangeraakt. Dat jij zo een sukkel bent dat je over je eigen voeten valt is niet mijn schuld.' Zeg ik.