Badboys

Hoofdstuk 44

P.O.V. Lena

De volgende morgen is de auto verdwenen.
Als of hij er nooit gestaan heeft.
Alsof Jasper nooit iemand heeft vermoord.

Ik weet niet of ik blij ben dat die Arthur dood is of niet.

Ik wil niet blij zijn. Er is een jongeman recht voor mijn ogen neergeschoten en ik gaf niet eens een kik. Of een gil. Ik heb er gewoon naar gekeken.
Ben ik harteloos geworden?
Zo niet, waarom deed ik dan niets?
Waarom kon ik toekijken hoe de jongen van wie ik hou een man ik koude bloede neerschiet.
Misschien omdat ik bang was van wat hij mijn familie en mij kon aan doen? Misschien omdat ik zo laf ben om Jasper niet tegen te durven houden?
Misschien omdat ik word zoals Jasper is?

Hard, koud, meedogenloos.

Ik zucht ik sta bij mijn kluisje.

Ik doe niet echt iets. Ik zit er meer wat naar te staren en met wat dingen te rommelen.

Ik lijk wel een lijk.
Ik heb buikpijn en hoofdpijn.
Zijn dit de naweeën als je niet doet om een dood te voorkomen?

Dat is echt vreselijk, nu kan ik al zeker geen dokter of zo worden.

Of zij dit meer gevoelens omdat ik me schuldig voel.

P.O.V. Jasper

Ik rij de parking op voor weer een lange schooldag. Mijn enige lichtpunt is Lena. Zij is de reden dat ik nog elke dag opsta en ga slapen.

Maar na gisterenavond ben ik bang voor hoe ze gaat reageren.
Ze had niet echt veel gezegd gisteren, maar ze was waarschijnlijk in shock.

Dat ik haar niet kwalijk neem omdat dat de eerste keer was dat ze iemand heeft zien doodgaan. En dat door mij.

Toch heb ik geen spijt. Hij moet dood.
Wat als hij weer opnieuw meer geld kreeg dan zou hij het direct opnieuw doen.

En dat kon ik niet toestaan.
Lena.
Mijn allerliefste Lena.

Ze gaat uit die vuile handen blijven van degene die haar iets wilt doen. Niemand gaat haar aanraken als ik nog kan ademen, behalve ik en ik doe alles om haar uit het gevaar te houden.

Maar dat is me gisteren niet gelukt. Ze heeft pijn, ze heeft pijn en ik kan niets doen.

Ik probeer mijn verdriet weg te stoppen en mij neutraal gezicht op te zetten als ik uit mijn auto stap.

Ik kijk naar haar bijna lege bankje en loop er heen.

'He Ellen, waar is je zus?'
Ellen kijkt op van haar boek en haalt haar schouders op.

'Ze is onmiddellijk naar binnen gegaan. Ik weet niet wat er aan de hand is, want ze wilt mij niets zeggen. Ze heeft zich afgesloten. Nu is ze alleen met al haar gedachten.'

'Oké bedankt. Ik vind haar wel.'

'Is er iets gebeurd tussen jullie?'

'Nee, ze is plots gestopt met sturen. Ze had wel gezegd dat ze zich niet zo goed voelde.'

'Oké, je moet wel voor haar opletten. Ze heeft waarschijnlijk haar maandelijkse kwaaltjes dan kan ze best agressie worden en niet alleen met woorden.'
Ik grijns.

'Haar maandelijkse kwaaltjes. Ik zal het onthouden.' Zeg ik en loop naar de ingang van mijn school.

Lena vind ik snel bij haar kluisjes. Ik ben eerlijk gezegd blij dat ik haar vind. Wie weet wat ze aan het doen is.

Ik loop naar haar toe, maar ze lijkt me niet op te merken.
Goede vriendin.

Ik sla mijn armen om haar heen.