Badboys

Hoofdstuk 2

Terwijl ik sta aan te schuiven om mijn vliegticket af te geven, hoor ik plots iemand mijn naam roepen.
Ik kijk verrast om en mijn humeur is nog harder verpest.
Taylor staat naar me te zwaaien.
Ik zucht en Ellen kijkt me fronsend aan.

'Ik kom direct terug wacht je?' vraag ik aan haar.
Ze draait met haar ogen, maar knikt dan toch.

Ik baan me een weg tussen aanschuivende mensen en kom dan aan bij Taylor om hem fronsend aan te kijken.

'Lena, kan ik met je praten?' vraagt hij dan.

'Ja zeker, ik sta hier toch.'

'Ik wil dat je me vergeeft. Je moet me vergeven. Ik kan niet leven met de gedachte dat je me haat. Ik geef zo verdomd veel om je. Laat me niet zo achter alsjeblieft.'

'Dit meen je niet, waarom zeg je dit zelf. Ik heb bijna heel mijn leven maar één gevoel voor je gekend. Toch heb je het zover geschopt om dat gevoel helemaal te verpeste en te vervangen door haat. Misschien kan ik je ooit vergeven Taylor, maar dat is zeker niet nu. Dus laat me gewoon met rust. Ik heb geen zin om jou of Emma nog te zien. Ik word er moe van om steeds opnieuw te moeten zeggen hoeveel ik je haat. Laat mij nu vertrekken, ik wil echt hier niet meer staan met jou. Laat mij een nieuw leven beginnen zonder een dikke klootzak.' zeg ik vermoeid.

Als ik me opnieuw wil omdraaien om te vertrekken gaat Taylor toch verder.
'Geef me tenminste je adres van daar, dan kan ik je komen opzoeken.'

Met een zucht draai ik me terug en hij geeft me met een glimlach een pen.
Ik glimlach terug en pak zijn pols zodat ik het daar op kan schrijven.
Ik hang een beetje voorover zodat hij het niet ziet en begin te schrijven.
De pen druk ik hard in zijn vlees en schrijf de letters zorgvuldig op.

'Auw, Elena, je doet me pijn.' hij grijpt naar zijn arm, maar die tik ik snel weg.

'Sorry, de pen is bijna leeg.' verontschuldig ik me.

Als ik bijna klaar ben glijdt de hand van Taylor naar mijn middel
en steeds verder naar beneden. Net voordat hij mijn heup zou raken laat ik zijn hand los.

'Alsjeblieft.' zeg ik snel en ga terug naar mijn zus in de rij.
Halverwege ziet Taylor wat er op zijn hand staat en begint te roepen.

'Elena doe niet flauw.' roept hij me na.
Maar al dat ik doe is grinniken bij een beeld dat hij de letters van zijn hand probeert te wrijven.

Go to hell 13
And never come back
US

Als ik dan eindelijk terug bij Ellen ben kijkt ze me vragend aan.

'Ik kon hem toch onmogelijk laten staan zonder mijn nieuw adres te geven.' zeg ik met een grijns. Hoofdschuddend begint ze te lachen.

De vlucht duurt lang en is saai, we moeten ook één keer overstappen.
Uiteindelijk zitten we in onze nieuwe auto en rijden onze toekomstige stad binnen. Oklahoma City. Het is een grote stad, maar er wonen niet zoveel mensen. Toch hebben we alles wat we nodig hebben, papa zijn werk, onze school, en ons nieuw huis.
Onze nieuwe school, Capitol Hill High School, is in oude stijl gebouwd en heeft onlangs zijn mascotte veranderd. Nu zijn het de red wolves geworden en hebben ze een football veld aangelegd.

Ik vraag me af hoe het er zal zijn, en ik hoop dat er niet te veel verveelde mensen zullen zijn. Zeker vervelende jongens nu na Taylor.

Ondertussen zijn we een rivier over gestoken en zijn we op weg naar ons nieuw huis.
Het huis is een mooi groot wit huis met een carport waar onze rode Ford onder kan staan. Het huis staat langs de Hervey avenue. Het is een goede wijk met vriendelijke mensen, toch volgens Google.
Ik stap uit onze auto en adem de nieuwe frisse lucht in van ons nieuw land en onze nieuwe stad.

'En hoe voelt het meisjes? Klaar voor een nieuw begin?' vraagt papa als hij bij de voordeur staat en de sleutel voor het sleutelgat houd.
Ellen en ik knikken heftig en juichen luid als papa de sleutel had omgedraaid.

Eindelijk kan ik beginnen aan mijn nieuw leven. En vanaf nu zal ik ervoor zorgen dat elke man die denkt dat vrouwen gewoon een lichaam zijn, hun boeltje pakken en hem kunnen smeren. Want ik ga me niet meer laten kleineren.

Het is avond als we aankomen en we hebben allemaal niet veel honger door de jetlag. Dus dekken we onze bedden op en beginnen aan onze eerste nacht van vele.

De volgende morgen word ik pas wakker tegen twaalf uur dus eigenlijk de volgende middag. Ik slenter naar beneden in mijn pyjama en ga aan de tafel zitten.
Mijn ouders zitten er ook en kijken me lachend aan als ze me aan zien komen. Er moet geen spiegel hangen voor me om te weten hoe ik eruit zie. Mijn ogen nog slaperig, mijn haar in de war. Het normale dus bij me.

'Wat zitten jullie nu te lachen. Dit is hoe ik er elke morgen uit zie hoor.' zeg ik met mijn gebruikelijke ochtendhumeur.

'Wat heb jij een geluk dat school pas begint binnen twee dagen dan kun je die jetlag eruit slapen.' zegt mijn mama grinnikend.
Ik snuif en pak een pot cornflakes.

'Is Ellen al wakker?' vraag ik met een volle mond.

'Ja, ze is al een toertje gaan joggen om de wijk te verkennen.' zegt mijn papa met een krant in zijn hand.

Nog een verschil met mij en Ellen. Zij is sportief en ik totaal niet. Ze heeft me toch al een paar keer mee gekregen, maar ik was na vier straten al bekaf.
Sprinten kan ik wel goed, maar dat komt door mijn lange benen en mijn smal figuur. Jammer dat als ik blijf eten zoals ik nu doe niet smal ga blijven.

Ik zucht en schuif de cornflakes aan de kant.

'Ik ga me douche.' zeg ik als verklaring en mijn mama knikt.

Als ik uit de douche kom en me had aan gekleed komt mijn zusje de kamer inlopen.

'We gaan naar de stad om een beetje te verkennen ga je mee?' vraagt ze.

'Ik kom direct laat me nog even mijn schoenen zoeken.' antwoord ik en begin in mijn koffer naar mijn Stefan Janoski's te zoeken.
Als ik ze eindelijk heb gevonden doe ik ze aan en kijk in de spiegel tegen de muur.
Ik heb een los topje aan met dunne bandjes en een zwarte short daaronder mij Janoski's. Ik doe nog een beetje mascara op mijn wimpers en keur mezelf in de spiegel.
Daarna loop ik de trap af en zie iedereen op me wachten.

'Sorry.' zeg ik en ze halen hun schouders op. Dit waren ze toch ook al gewoon.

Die avond aten we in de stad. Het was een goede BBQ die we daar hebben gegeten. Een mooi begin voor ons nieuw leven hier.
De dag erna komen onze eerste dozen aan en mijn kleding collectie is bijna terug compleet. In de dozen zitten ook mijn wekker en al mijn make-up spullen, niet dat er dat zo extreem veel waren, gewoon de standaard dingen. En ook mijn dierbaarste bezittingen, foto's van mijn familie en mijn oma die is gestorven nog foto's van Turnhout en van mijn vroegere wijk. En al mijn platen en mijn platen speler zitten er ook bij en nog enkele boeken.
Ook de boeken van school zijn aan gekomen, om ons er nog een keer eraan te helpen herinneren dat het school opnieuw gaat beginnen.

Het is alleen nog maar één jaar. Houd ik mezelf vol.

En zo gaat ook mijn laatste rustige dag voorbij.