Rio'da Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - III ღBİTTİღ

☾ Rio'da Bir Gece | 48

-48-

❝Lâl❞

6. hafta.

Gelmişti sonunda Valentino Riccardo'nun heyecanla beklediği o gün. 6. hafta doktor kontrolü için Selvi'den aldığımız randevu günüydü bugün. Sabahtan beri bir telaş, evden çıkmamız için bir acele. Valentino'yu hiç böyle görmemiştim. Muhtemelen kimse böyle görmemişti.

Selvi'nin yanında ultrason için hazırlanırken de oldukça hevesli ve mutlu görünüyordu adam. Yanımda elimi tutarken içimdeki panik ve korkunun onu etkilemesini istemedim.

İkimiz de bu kez bize verilen bu ikinci şansın büyük bir hediye olduğunu düşünüyorduk. Önceki hamileliğimden ne ben ne de o hiçbir şey anlamamıştık. Planlı değildi, çok yanlış bir zamanlamaydı ve bir sürü şey atlatmıştık. Ancak şimdi her şey tam kontrolümüzde gidiyordu. Oldukça erken öğrenmiştim hamile olduğumu. Ona göre her şeye çok dikkat ediyorduk. Yenilen içilen gıdalar, vitaminler, şunlar bunlar... Daha bilinçliydik artık.

Aynı şeylerin yeniden yaşanmaması için ne gerekiyorsa yapıyorduk hatta Valent işi biraz abartmış olacaktı ki normal yaşantımda yapabileceğm şeyleri bile denetler olmuştu. Her şeye karışıyor, üstüme titriyordu. Bu beni şımarttığı kadar bazen sıkıyordu da. Ama ilk kez baba oluyordu ve onun bu heyecanını sevinçle, anlayışla karşılıyordum. Benim için de benzer, yeni bir durumdu bu.

Selvi ultrason probunu bir o yana bir bu yana gezdirirken ikimiz de meraklı ve heyecanlıydık. "İşte burada." dedi kadın. Ekrandaki görüntüyü yakınlaştırırken en az bizim kadar neşeliydi. "Ama daha çok küçücük. Lokum bu lokum!"

Gözlerini kısarak bakan adam "Ben... Göremiyorum." dedi merakla. Biraz da panik olmuş gibi söylemişti bunu. Sanki hepimizin gördüğü bir şeyi o göremiyormuş gibi. Açıkçası ben de göremiyordum. Küçük olduğu için. Biraz daha yaklaşıp bakmaya çalıştığında Selvi işaret parmağıyla gösterdi.

"Bakın, burada. Tabii daha çok küçük olduğu için. Bezelye kadar."

"Ah, evet! Gördüm." Bu kez daha dikkatli bakan adam sanki uzay gemisi inceler gibi önemli bir iş yapıyormuşcasına daha dikkatli görünüyordu. "Gerçekten de çok küçük."

İkimiz de hayret ediyorduk bakarken. Bu kadar küçük bir şeyin büyüyüp hayatımızın her şeyi olabilme ihtimali bize şaşırtıcı geliyordu. Aslında hepimiz böyle gelmiştik dünyaya, neye şaşırıyorsak... Yine de görmek, buna yakından şahitlik etmek başka bir şeydi. Hele ki benim için... Şuan içimde küçük bir dünyayı büyütüyor olmak garip bir histi. Heyecanlıydı. Geleceğe dair umutlar yeşertiyordu.

"6 haftalık gebelik kesesi. Şuan her şey gayet yolunda görünüyor. Yine de sık sık kontrole gelmeniz için birlikte bir program yaparız. Sizin içiniz rahat olsun."

Ben gelmeden önce Valent'in ne kadar pimpirikli olduğundan kendisine bahsettiğim için Selvi hazırlıklıydı her şeye. Geçmişte yaşadıklarımızı da bildiği için ona karşı başka bir güven duyuyordum. O da oldukça ilgili davranıyordu bize sağ olsun.

Onun konuşmalarını duymayan adam büyülenmiş gibi hâlâ onun görüntüsüne bakıyordu. Bezelyenin. Selvi ultrason görüntüsünün çıktısını aldığındaysa benden daha ilgili bir biçimde alıp bakmaya oradan devam etmişti. Ben toparlanıp kalkmaya hazırlanırken sanki evrenin sırrını çözecekmiş gibi görüntüye bakmaya devam eden adam usulca elimi tuttu. "Bu... Çok..."

Bense "Garip, değil mi?" diyerek tamamladım odada baş başa kaldığım adama bakarak.

"Garip ve büyüleyici. Çok farklı..." Gözlerime bakarken ne kadar mutlu olduğunu görebiliyordum. "Bugün ilk kez bebeğimizi gördük. Buradaki küçük şey, bizim bebeğimiz."