Rio'da Bir Gece | Gecedeki Aşk Serisi - III ღBİTTİღ

☾ Rio'da Bir Gece | 35

-35-

❝Valentino❞

Lâl banyodayken sessizce odadan çıktım. Luigi'nin kaldığı odanın önüne geldiğimde aklım hâlâ karmakarışıktı.

Kapıyı Luigi açtı. Yüzümü gördüğü an bir şey olduğunu anladı. Soru dolu bir baş işaretiyle beni içeri buyur ettiğinde ikisi de bir şey sormaksızın "Küçük bir sorunumuz var." dedim.

Pietro o sırada tam karşımda oturmuş içkisini yudumluyordu. Bacak bacak üstüne atmış adam yüzüme yeni bir düşmanın saldırı haberini alacağını düşünmesine rağmen soğukkanlı bir biçimde dikkat kesilmişti. Alışıktı bu gibi durumlara. Ama ona alışık olmadığı bir haber vermek üzereydim.

Pietro "Yine Castelli ailesi mi?" diye sorarken oturduğu koltuğa yaslandı. "Zita öldüğüne göre içeride adamlarının kaldığını sanmıyorum."

Fazla vakit kaybetmeden odaya geri dönmem gerektiği için aceleyle "Hayır." dedim. Kısa bir an iç çektikten sonra "Lâl hamile." diye mırıldandım. Emin olmadığım için hemen ekledim. "Galiba."

İkisi de "Ne?" diye sorduğunda Pietro'nun sesi sevinçli çıkarken Luigi şüpheliydi. Sanırım benim bu haberi veriş şeklime takılmış gibiydi.

Pietro neşeyle yerinden kalkıp "Valent, çok sevindim! Tebrik ederim." derken boynuma sarılmıştı. Öte yandan benim bir tepki vermediğimi görünce yüzüme baktı. "Neler oluyor?"

Luigi bir dedektif edasıyla gözlerini kısmış bana bakıyordu. "Senin neden keyfin yok? Bu senin en çok istediğin şey değil miydi?"

Sağ elim ensemdeyken odada gidip geliyordum. Hazır olduğumu hissettiğim an beklentiyle bana bakan iki adama döndüm. "Sanırım Lâl olanlardan dolayı bebeği dünyaya getirip getirmeme konusunda kararsız. Benimle bu haberi paylaşmadı, ben tesadüfen öğrendim."

Pietro "Nasıl yani?" diye sorarken kafası karışmış görünüyordu. "Bebeği-"

O kelimeyi söylemesine sıra gelmeden bakışlarımla yok ettim sanki varlığını. Duymaya bile tahammülüm yoktu.

Luigi başını iki yana salladı kendinden emin bir ifadeyle. "Lâl böyle bir şey yapmaz."

Luigi. Her zaman mantığıyla hareket eden kuzenim. Ona inanmak istiyordum. Çünkü inanmak istediğim güzel şeyler söylüyordu. Nadiren yaptığı bir şeydi bu.

"Yapmazdı. Ben onu bu kadar hayal kırıklığına uğratmasaydım." İç geçirirken ben de Luigi gibi Lâl'in bunu yapmayacağını düşünüyordum ama içimdeki şüphe ve korku bir an bile rahatlamama izin vermiyordu.

Onu bırakıp gitmiştim. Lâl yalnız kalmıştı. Asla yapmayacağım şeyler yapmak zorunda kalmıştım ve onun güvenini sarsmıştım. Bir kadın için arkasında durmayan, her an yok olabilecek bir adamın bebeğini doğurmak kumar oynamak gibiydi. Lâl'i anlıyordum, bu yüzden kızgın olduğum kişi kendimdim. Korkuyordum.

Pietro bu kez daha temkinli bir biçimde bakışlarını bana dikip "Peki, şimdi ne yapmayı düşünüyorsun?" sorusunu yöneltti.

Bakışlarım camdan dışarıya kayarken "Ne yapıp edip bu konuyu düzeltmeliyim."

❝Lâl❞

Banyodan çıktığımda Valent odaya yeni giriyordu ve nereden geldiğini bilmediğim adamın suratında garip bir ifade vardı. Allak bullak yüzüme bakarken meraka kapıldım. ''İyi misin?'' diye sordum. Dalgın bakışlarla bana baktığında elimi salladım. ''Heey, sana diyorum!'' Yüzüme bakan adama ''Neyin var senin?'' diye sordum yeniden.