(Unicode)
နွေနှောင်းသည် လက်နှစ်ဖက်အားအချင်းချင်း
စိတ်လှုပ်ရှားစွာဆုပ်နယ်နေမိသည်။နွေနှောင်းမျက်စိရှေ့မှ
မဟာမြင့်မိုရ်သည် နားထင်အားဖိလိုက်၊
နွေနှောင်းအားတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ဖြင့် ပြဿနာတစ်ရပ်အား
စဥ်းစားဆုံးဖြတ်ပေးနေရသည့်လူကြီးဟန်ပန်အပြည့်
ဖမ်းလျက်ရှိ၏။
''မလိုက်သွားရဘူး"
အတန်ကြာကာမှ မဟာ့ထံမှထွက်လာသည့်အသံဖြစ်သည်။
တွေးထင်ထားသည့်အတိုင်းဖြစ်၍ နွေနှောင်းသည်
သက်ပြင်းမျှင်းမျှင်းချလေ၏။
ခွင့်မတောင်းလျှင်စိတ်ဆိုးမည်၊ခွင့်တောင်းပါကလည်း
လိုက်လျောခြင်းပြုမည်မဟုတ်သော မဟာ့အကြောင်း
နွေနှောင်းသိပြီးသားပင်ဖြစ်သည်။
''နှောင်း အမေနဲ့တွေ့ချင်တယ်"
ကြီးကြီးမြ၏တူမသည် အိမ်ထောင်ကျတော့မည်ဖြစ်၍
ဖိတ်စာအားလူကြုံဖြင့်ပါးလိုက်၏။တူမ မင်္ဂလာဆောင်
ဖြစ်ရာကြီးကြီးမြသည်ညအိပ်ခရီးသွားဖို့ရာပင်
ခွင့်တောင်းပြီးအထုတ်အပိုးပြင်ဆင်ပြီးသွားလေပြီ။
နွေနှောင်းအား ရွာလိုက်ခဲ့မလားမေးလာတော့
နွေနှောင်းခေါင်းညိတ်ခဲ့သည်။
မည်သို့ပင်စွန့်ပစ်ခံလိုက်ရသည်ဆိုဆို နှောင်း အမေနဲ့
တွေ့ချင်သည်၊အမေနေကောင်းလားသိချင်သည်။
''ဟိုတလောကပဲ ပုဂံရောက်ဖူးချင်တယ်ဆို
လိုက်ပို့ပေးမယ်လေ၊ ကြီးကြီးမြနဲ့မလိုက်သွားနဲ့"
''နှောင်း ပုဂံမသွားချင်ဘူး၊နှောင်း အမေနဲ့ပင်
တွေ့ချင်တယ်"
သည်တစ်ကြိမ်တော့ နှောင်းသည်စိတ်တင်းထား၏။
တစ်ကြိမ်တစ်ခါလေးတော့ နှောင်းသည်ခေါင်းကြောမာကာ
မဟာ့အားအတိုက်အခံလုပ်ချင်ပါသေးသည်။
ကျစ်
မဟာသည် စိတ်ညစ်ညူးစွာစုတ်သပ်၏။
ရှေ့မှလူထံစူးစိုက်ကြည့်တော့ မဟာ့အားပြန်၍
ကြည့်လာသည်မှာဆုံးဖြတ်ချက်အခိုင်အမာ
ချထားသည့်အတိုင်း။
''နှောင်းအမေနဲ့တွေ့တော့ရော ဘာလုပ်မှာလဲ
ဟိုကဖြင့် နှောင်းကိုသတိတရတောင်ရှိမှာမဟုတ်ဘူး"
