(Unicode)
''မောင်ရေ''
''လာပြီ လာပြီ''
အအေးခံထားလက်စနို့ဘူးအားယူကာ မဟာမြင့်မိုရ်သည်
အိမ်အပေါ်ထပ်သို့တက်ပြေးရပြန်ပါသည်။
ယခုအချိန်တွင် မဟာနှင့်နွေနှောင်းသည်ကိုယ်ပိုင်အခန်းသို့
ပြန်ပြောင်းထားပြီးဖြစ်၏။အမြွှာလေးတွေအားသူတို့နှင့်သာ
အတူအိပ်စေသည်။အနည်းငယ်အရွယ်ရောက်မှသာ
သီးသန့်အခန်းလုပ်ပေးမည်ဖြစ်သည်။အခန်းထဲမဝင်ခင်မှာ
ပင် ကလေးနှစ်ယောက်၏ဝူးဝူးဝါးဝါးအော်သံကြောင့်
မဟာမြင့်မိုရ်သည်ကြည်နူးဖွယ်ပြုံးမိချေသည်။
သုံးပတ်အရွယ်အမြွှာလေးတွေသည် အသံလည်းအောင်လှပေ၏။
''နို့ရပါပြီဗျာ သားသားကိုမောင်တိုက်လိုက်မယ်"
အငယ်မလေးသည် မိခင်နို့စို့နေ၍ငြိမ်သက်နေ၏။
ထို့ကြောင့်မဟာသည် ကုတင်ထက်ဝူးဝူးဝါးဝါးအော်ဟစ်
ငိုယိုနေသည့်အကြီးလေးအားသေချာဂရုတစိုက်ပွေ့ပိုက်ချီကာ
အအေးခံထားသည့်နို့ရည်တိုက်ကျွေးလိုက်သည်။
ထိုအခါမှကလေးငိုသံများသည် အခန်းတွင်းမှလွင့်ပြယ်တိတ်ဆိတ်သွားလေတော့သည်။
မဟာနှင့်နွေနှောင်းသည် တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်
ကြည့်ကာသက်ပြင်းချပြီးနောက်ခပ်ဖွဖွပြုံးမိကြသည်။
မိဘဖြစ်ရသည်မှာ ထင်သလောက်၊မြင်သလောက်မလွယ်ကူလှချေ။ထင်သည်၊မြင်သည်ထက်
အဆပေါင်းများစွာခက်ခဲလွန်းလှပေသည်။
ဒေါက် ဒေါက်
တံခါးခေါက်သံနှင့်အတူပွင့်ဟသွားသည့်အခန်းတံခါးနှင့်
တိုးဝင်လာသည့်ဦးခေါင်း၊၊မျက်လုံးလေးကလယ်ကလယ်၊
စပ်ဖြီးဖြီးမျက်နှာပေးနှင့်နဒီမြင့်မိုရ်ဖြစ်လေသည်။
''ဝင်မှာဖြင့်ဝင်လေ ပြူတစ်ပြူတစ်နဲ့ဘာလုပ်နေတာလဲ"
နောက်ပါးမှနေခြည့်စကားကြားမှသာ နဒီသည်
စပ်ဖြဲဖြဲရယ်ရင်းအခန်းတွင်းဝင်လာ၏။
''ရှူး တိုးတိုး"
မှိန်းအိပ်နေပြီဖြစ်သောကလေးနှစ်ယောက်အား
မျက်စပစ်ပြလိုက်မှ နဒီနှင့်နေခြည်သည်လည်း
သတိအနေအထားဖြစ်သွား၏။
