(Unicode)
''နေရထိုင်ရအဆင်ပြေရဲ့လား နွေနှောင်းလေး"
''နှောင်းအဆင်ပြေပါတယ် မေမေ"
ဒေါ်ကလျာမြင့်မိုရ်အားရိုရိုသေသေပင် နှောင်းတုံ့ပြန်လိုက်သည်။ကိုယ်ဝန်စရှိချိန်ကတည်းမှစ၍
ယခုလိုလရင့်လာသည်အထိ မြင့်မိုရ်စံအိမ်မှလူတိုင်းသည်
နွေနှောင်းအားမျက်စိအောက်မှအပျောက်မခံကြတော့ပေ။
မဟာနှင့်နွေနှောင်း၏ရင်သွေးလေးသည် လူ့လောကသို့ခြေချရန်ရက်အနည်းငယ်သာလျှင်
လိုတော့လေသည်။ဆရာဝန်၏ညွှန်ကြားမှုအပြင်
မိသားစုဝင်များ၏စိုးရိမ်မှုများအောက်မှ ကင်းလွတ်ဖို့ရာ
နွေနှောင်းသည် ခွဲမွေးဖို့သာစီစဥ်ရတော့သည်။
''တစ်ခုခုဆို မေမေ့ကိုပြောနော်"
''ဟုတ်ကဲ့ မေမေ"
''ကဲ ဒါဆိုမေမေအပေါ်တက်တော့မယ်၊
ခဏနေရင် နွေနှောင်းလေးလည်းအိပ်တော့လေ
သားသားကနည်းနည်းနောက်ကျမယ်ထင်တယ်"
ကိုယ်ဝန်လရင့်လာသည်နှင့် မဟာနှင့်နွေနှောင်း၏
အိပ်ခန်းအားသုံးထပ်မြောက်မှပထမထပ်သို့
ခေတ္တခဏပြောင်းရွေ့ထားသည်မှာ အချိန်ကာလအားဖြင့်
နွေနှောင်းကိုယ်ဝန်သုံးလကတည်းကပင်။
မဟာသည်တော့ ကျောင်းတွင်းprojectချက်များအပြင်
သူဦးစီးလုပ်ကိုင်နေသောလုပ်ငန်းများအား ရက်ပိုင်းအတွင်း
ပြီးဆုံးရန်ကြိုးစားနေရသည်။သို့မှသာ လူ့လောကအတွင်း
ရောက်ရှိလာမည့်ကလေးနှင့်ချစ်ရသူနှောင်းနား
အချိန်ပြည့်ကပ်နေလို့ရပေမည်။ထို့ကြောင့် အခုရက်ပိုင်း
အလုပ်ရှုပ်ကာအိမ်ပြန်နောက်ကျတတ်၏။
နွေနှောင်းသည်လည်း ဘာသာပြန်စာအုပ်တစ်အုပ်အား
စိတ်ဝင်တစားဖတ်နေရင်းပင်မဟာ့အား စောင့်နေလိုက်သည်။
နာရီဝက်ခန့်အကြာတွင် ကားဟွန်းတီးသံကြားလိုက်ရ၍
ကြာမျက်ဝန်းတစ်စုံသည်အရောင်တလက်လက်
တောက်ပသွားလေသည်။
''ပြန်လာပြီလား မောင်"
''မအိပ်သေးဘူးလား နှောင်း၊
မောင့်ကိုမစောင့်ပါနဲ့လို့မှာထားခဲ့တယ်သားနဲ့"
