''ဖြည်းဖြည်းလျှောက်ပါ နှောင်းရဲ့၊မတော်လို့
လှဲကျသွားလျှင်ဖြင့် မောင်တွေးတောင်မတွေးရဲဘူး"
အမှန်တကယ်စိုးရိမ်ပူပန်နေပုံရသောမဟာကြောင့်
နွေနှောင်းသည်သဘောကျစွာပင် သဘောတကျ
ပြုံးရယ်မိသည်။
''နှောင်းကိုမောင်တွဲထားတာပဲ မဟုတ်ဘူးလား"
''ဒါတော့ဒါပေါ့ နှောင်းရယ်''
ရာသီအကူးအပြောင်းတွင် မန္တလေးမြို့၌မိုးသည်းထန်စွာ
ရွှာသွန်း၏။မိုးတိတ်သွားပြီမှာကြာပြီဖြစ်သော်လည်း
စံအိမ်အတွင်းရှိကျောက်ပြားများဖြင့်ခင်းထားသော
လူသွားလမ်းကလေးသည် မိုးရေများဖြင့်
စိုရွှဲပြောင်လက်နေတုန်းသာ။
နွေနှောင်းဗိုက်သည် ငါးလအတွင်းဝင်နေပြီဖြစ်၍
စူစူကလေးဖြစ်နေလေသည်။သို့သော် ငါးလဗိုက်ဟုမထင်စရာ သိသိသာသာစူဖောင်းနေ၍
အမြွှာဟုလည်းခန့်မှန်းထားကြ၏။အချိန်ကျရောက်လျှင်
မွေးဖွားလာမည့်ကလေးအားမည်သည့်လိင်ဖြစ်စေကာမူ စိတ်လှုပ်ရှားစွာ ကြိုဆိုကမ်းလင့်ကြမည့်မိသားစုဝင်များ
ကြောင့် အာထရာဆောင်းတော့မရိုက်ဖြစ်ကြချေ။
ဗိုက်ဖောင်းအင်္ကျီအပြာနုလေးဖြင့်လှနေသော
နွေနှောင်းအားကြည့်ကာ မဟာသည်စိတ်ကြည်နူးစွာပြုံး၏။
ကိုယ်ဝန်ကြောင့် နွေနှောင်းသည်အရင်ကထက်
ပြည့်ပြည့်ဖောင်းဖောင်းလေးဖြစ်လာသော်လည်း
မူရင်းရုပ်ရည်မပျက်ပါဘဲ လှမြဲလှဆဲသာမို့မဟာသည်
ပိုင်ဆိုင်လျက်သားမှအကြိမ်ကြိမ်စိတ်မချဖြစ်ရလေသည်။
ကိုယ်ဝန်စရှိလာကတည်းက အဆိုးလေးဖြစ်သွားသော
နွေနှောင်းသည်မိုးရွှာထား၍ချောနေသောလမ်းကြောင့်
တားနေသည့်ကြားမှပင် လမ်းလျှောက်ထွက်ချင်သည်ဟု
မရမကတောင်းဆိုလာသောအခါ မဟာသည်
မျက်စိစုံမှိတ်ကာ မမဗိုက်အလိုကိုလိုက်ရတော့သည်။
''ဒီမှာခဏထိုင်ရအောင်လေ မောင်"
ဒန်းအဖြူလေးထံရောက်တော့ နွေနှောင်းစကားဆိုမိသည်။
မဟာသည် ဒန်းအဖြူလေးထက်ကြည့်တော့
ရေစက်လက်ကျန်များအားမတွေ့ရဘဲ စိုဖန့်ဖန့်သာဖြစ်နေ၍
နွေနှောင်းအားတွဲကာအရင်ထိုင်စေလိုက်၏။
ဒန်းအဖြူလေးထက် နွေနှောင်းအားသေချာနေရာချပြီးကာမှ
နွေနှောင်းနံဘေးတွင်မဟာကပ်ထိုင်လိုက်သည်။
