(Unicode)
''နွေနှောင်းလိပ်ပြာ"
သူမ၏အခေါ်အောက်တွင် မျက်စိရှေ့မှညိုချောလေးသည်
သူမအားမျက်လုံးပင့်ကြည့်လာလေသည်။
ထိုအကြည့်တစ်ချက်သည် ချယ်ရီ့ရင်အားလှုပ်ခတ်
သွားစေသည်မှာငြင်းစရာအကြောင်းအရင်းမရှိ။
''ဟုတ်ကဲ့ မမချယ်ရီ"
''မမကိုသတိရနေမယ် ဟုတ်"
''ရှင် ဟုတ် ဟုတ်ကဲ့ သတိရနေပါ့မယ်မမချယ်ရီ"
''ဟွန့်"
ထစ်ထစ်အအနှင့်ဆိုနေသူနှင့် အကြည့်တစ်ချက်မလွှဲသူကြား
နံဘေးနားမှာရပ်နေသူမဟာမြင့်မိုရ်သည် နှာခေါင်းတရှုံ့ရှုံ့၊
နှုတ်ခမ်းတွန့်ကွေးလျက်ရှိလေသည်။
သင်္ကြန်အား မန္တလေးတွင်စိတ်ကြိုက်လည်ပတ်ပြီးနောက်
မေမဒီလင်းနှင့်ချယ်ရီသည် ပြင်ဦးလွင်သို့ပြန်ရန်
အချိန်ရောက်လာလေတော့ပြီ။မန္တလေးမှအပြန်
လက်ဆောင်အမျိုးမျိုးအား ဝယ်ပေးလိုက်သည်။
မိန်းကလေးနှစ်ယောက်အားစိတ်မချ၍ စံအိမ်မှဒရိုင်ဘာ
ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေးမည်ဖြစ်သည်။
ကျန်သည့်မြင့်မိုရ်စံအိမ်မှမိသားစုဝင်များဖြင့်
အသီးသီးနှုတ်ဆက်ကြပြီးပြီဖြစ်၍ ကားအနီးရပ်ကာ
နှုတ်ဆက်နေသူများမှာ မဟာနှင့်နွေနှောင်းနှစ်ယောက်တည်း
သာဖြစ်သည်။လိုက်ပို့ပေးမည့်ဒရိုင်ဘာသည် ကားအတွင်း
ဝင်ထိုင်နေပြီး မေမဒီလင်းသည်ကားဘော်ဒီအားမှီကာ
ချယ်ရီတို့သုံးယောက်အားကြည့်နေလေသည်။
''နှောင်းလေးဖုန်းနံပါတ် မမကိုပေးမလား"
''ရှင်"
''ချစ်စရာကောင်းအောင် သိပ်လုပ်တတ်တာပဲ"
မိမိဘာသာမိမိရှင်လို့တစ်ခွန်းတည်း ထွက်လိုက်တာလည်း
ဘယ်နားကချစ်စရာကောင်းသွားသလည်းဟု
နွေနှောင်းမပြောတတ်တော့ပေ။
''ပြန်ချိန်နောက်ကျနေမယ် မမချယ်ရီ''
သည်းမခံနိုင်တော့သည့် မဟာသည်
ကြားမှဝင်ဖြတ်ပြောလိုက်၏။
''မန္တလေးနဲ့ပြင်ဦးလွင်က ဘယ်လောက်ဝေးလို့လဲ
မဟာမြင့်မိုရ်၊တို့မှာအချိန်တွေအများကြီး ရှိပါသေးတယ်
ဟုတ်တယ်မလား မဒီ"
