PARYA +18

15|Düşman Topraklar

Satır arası yorumlarınızı bol bol bekliyorum. Onları okurken baya eğlendiğimi bilmenizi isterim. Bu yüzden elinizi korkak alıştırmayın aşklar.🥰

Keyifli okumalar dilerim ! 💖

Duyduğum ses kurşun gibi beynime saplanırken Ateşdağlı'yı göğsünden ittim.
Geriye adımlayan adamın afalamış yüzünden bakışlarımı çekip koşar adım "Defne abla !" diye bağırmaya devam eden ön taraftaki çocuğun yanına ulaşmaya çalıştım.

Nefes nefese kalmış halde endişeli bakışlarıyla etrafta beni arıyordu. Bakışlarımız kesişince benden önce davranıp hızla yanıma geldi. Bir kez daha "Defne abla evin yanıyor," dedi irileşen gözleri eşliğinde.

"Ne saçmalıyorsun ?" diye karşılık verdim. Korkuyla atan kalbimi dizginlemeye ve kendimi teskin etmeye çalışırcasına "Yalan söyleme oğlum," dedim. "Bak fena olur."

"Ne yalanı abla ?" dedi yükseltiği sesiyle.
"Yemin ederim gözlerimle gördüm. Zaten Polat abi koş Defne ablana haber ver diye beni buraya gönderdi."

Polat'ın işin içine katılmasıyla beraber "Siktir !" dedim endişeyle. Düğün salonunun bahçe kapısına doğru ayağımdaki topuklu ayakkabılara aldırmaksızın koştum fakat biri kolumdan yakalayıp durdurdu. Kolumdaki elini çekmeden yanıma geçen kişi Ateşdağlı'ydı.

Öfkeyle bağıracağım sırada "Gel benimle," diyerek ağzımı açmama fırsat vermeden arkasından arabasına doğru yürüttü. Ön koltuk kapısını açıp şoka uğrayan bedenimi içeriye itti. Koltuğa yerleşmemle beraber kapıyı kapatıp büyük adımlarla arabanın etrafında dolanıp sürücü koltuğuna geçti. Vakit kaybetmeden arabayı çalıştırıp gaza bastı.

Titreyen ellerimi dizlerime bastırıp "Hızlı sür," dedim zaten ayağını gazdan çekmeyen adama. "Daha hızlı sür. Lütfen..."

Sondaki kelimeyi ilk kez ağzımdan duyan adam başını bana taraf çevirdi. Savunmasız halim ve güçsüz çıkan sesim hoşuna gitmemiş gibi bakarken bir şey demeden gözlerini yeniden yola doğru çevirdi. Direksiyonu tutan eli sıklaşıp parmak boğumları beyazlarken direksiyonu sola kırıp aracı yokuş yukarı sürdü. Evimden yükselen alevler ve dumanlar karnıma yumruk yemişim hissi uyandırırken araba Korkut'un bahçesinin önünde durdu.

Tek bir saniye bile düşünmeden kapıyı açıp bedenimi dışarı attım. Yangını söndürmeye çalışan Polat ile Korkut'un yanına hızla vardım. "Nasıl oldu ?" diye sordum panikle.

"Bilmiyorum Defne," dedi Polat on kiloluk kovadaki suyu mesafeli bir şekilde pencereden içeriye fırlatırken.
"Geldiğimde ev cayır cayır yanıyordu. Korkut abi de hortumla söndürmeye çalışıyordu. Sormama fırsat vermeden elime bu kovayı tutuşturdu."

Kan ter içinde kalan Korkut'un dağılmış haline değilen bakışlarımın ardından yönümü öfkeyle Ateşdağlı'ya çevirdim. Üstüne üstüne yürüyüp "SEN Mİ YAPTIN ?" diye sordum. Kaşları ağır ağır birbirine doğru yaklaşırken ellerimi göğsüne bastırıp hırsla geriye ittim. "SEN Mİ YAKTIN EVİMİ ?!" Tekrar ittim. Gücümün etkisiyle değil kendi isteğiyle geriledi. Sessizliği ve gözünü kırpmadan yüzüme bakışı zoruma giderken yumruk yaptığım ellerimi art arda göğsüne geçirdim. "CEVAP VERSENE LAN !"

Şiddetime karşılık vermedi. Sert göğsüne çarptıkça acıyan ellerimi bileklerden tutup durdurdu. "Sakin ol," dedi yumuşak çıkartmaya çalıştığı sesiyle. "Sakin ol Defne...Sakin."

Kaşlarımı derince çattım. "Sakin mi olayım ?" diye sordum hayretle. Bileklerimi saran ellerine değilen bakışlarımın ardından "Bırak," dedim soğuk sesimle. Diretmedi. Kendisinden beklemediğim hareketle lafımı ikiletmeden bıraktı bileklerimi.