2 haftanın ardından merhaba <3
_______
Tek solukta dediğimiz kelimeler sonucunda uzun bir sessiz bakışmanın içerisindeydim.
Transfer mi oluyorum dedi o?
Avucumu karın bölgeme yasladığımda dudaklarımı kemirmeye başladım.. biliyordum işte, istemiyordu.. susuyordu. Kim isterdi ki böylesini?
"Kerem ben.." Susup iç çektiğimde gözlerimi ondan çektim. Ne diyebilirdim ki?
Kerem: "Sen.. ciddi misin?" Şaşkın sesi ile ona bakmadan başımı salladım.
Yoğun hislerim ve düşüncelerimin ortasında birde rahatlama duygusu erişirken stresede girmiyorum değil.
Ona söylediğim için rahatladım.. peki şimdi ne olucaktı? Bunun stresini yaşıyordum.
Kerem: "Ben.. anne dur baba mı oluyorum?" Hayretle çıkan sesiyle nihayet ona baktım, neyi anlamıyor ki bu!
"Hamileyim hödük kafa! Tam şuan içimde bezelyemiz var hani o zamandan." Gözleri büyürken derin nefes aldım.
Ağlamak istiyordum.. saçma sapan şeyler düşünüyordum. Mesela annemin kaderini yaşamaktan korkuyorum, bende evlilik dışında meydana geldim şimdi ise..
Bulunduğum konum hiçte yabancı değildi..
Yerinden kalkan Kerem'e bakarken önüme çökmesiyle yutkundum.
Kerem: "Sen ciddisin.." Hala kavramaya çalışıyordu.. dayanamayıp başına vurduğumda irkilerek gözlerime baktı.
"Kendi yaptığın şeyede mi inanmıyorsun ya?!" Hareketlenen badem elmasına takılı kaldığımda karnımdaki eliyle nefesimi tuttum.
Kerem: "Burada bizim bebeğimiz mi var?" Şaşkın nidası sürerken saniyesinde dolan gözlerimi sildim. Değişik hissettiriyordu.. şuan bana değilde henüz çıkmamış karnıma bakıyordu tüm şaşkınlığıyla.
Aklımdaki tek düşünce ise bize ne olacağı..
Kerem: "Sen hamilesin.. ben baba oluyorum. Bizim bebeğimiz oluyor.. ben rüya görmüyorum değil mi?" İşaret parmağını karnıma değdirdiğinde onu izledim. "Tam şuan burada mı?" Başımı salladığımda aniden kalktı, ne yapacağını merakla beklerken kolları arasına girdiğimde ayaklarımın yerden kesildiğini farkettim oysa ki usluca sandalyemde oturuyordum.
"Dur!" Korkuyla boynuna sarıldığımda gözlerimi sıkıca kapattım.
Kerem: "Baba oluyorum lan!" Sevinçle bağırarak üst üste tekrar ettiğinde etrafında döndürmeye başladı. Kollarımı dahada sıkılaştırdığımda akmaya ant içmiş yaşları ardı ardına bıraktım.
Kerem: "Duydunuz mu! Yunus, Enes duyun hepiniz duysun!" Olabildiğince bağırmasını sürdürürken yavaşça beni indirerek yüzümü avuçları arasına aldı.
Az öteden gelen topluluğa şaşkınca döneceğim an başarılı olamadım.
Kerem: "Bebeğimiz oluyor.." Şoku yavaşça geçerken tekrar etmeye devam etti. Hızla atan kalbimi dinginleştirmek zor olsada bu hallerine dahada duygulanıyordum. Akan yaşlarımı usanmadan silerken benden farksız halini uzunca izledim.
"Evet sevgilim.. baba oluyorsun." Dolan gözleriyle gülümsemeye başladığında arkada oluşan kalabalığa baktım, sahi bunlar nereden çıktı? Hepsi bir ağız konuşurken kulak misafiri olmayı denedim.
Yunus: "Hayatta inanmam Keremin yapacağına."
Nihal: "Keremin yaptı Yunus."
Barış: "Bunlar ne ara yaptı lan?"
