• bul beni, barış alper yılmaz.

chapter 5 - ifşalandık.

Medya - Leyla'nın buluşmada giydiği elbise.*

Bol kaoslu bir bölümle karşınızdayım, hazırsanız haydi bölüme.
•••

• Barış'tan

Leyla'nın o elemanın arabasına binip uzaklaştığını gördüğümde içimde bir sıkıntı oluştu. İşler böyle gelişmemeliydi, planladığım gibi gitmemişti. Onu görmek için gelmiştim, ama işler daha karmaşık bir hâl alıyordu. Aralarındaki yakınlık beni rahatsız etmişti ve içimdeki bu kıskançlık dalgasıyla ne yapacağımı bilemezken bir anda kendimi arabayı takip ederken buldum.

Araba, şehrin biraz daha sakin bir semtinde bir apartmanın önünde durdu. Leyla, arabadan inip eve doğru yöneldi, diğeri ise onun peşinden arabadan inerek biraz daha orada kaldı. Aklımdan bin bir düşünce geçerken, onun gitmesini beklemeye başladım. Sinirli ve karışık duygularla, Leyla'nın ne yapacağını ve nasıl tepki vereceğini merak ederek bekledim.

•••

• Leyla'dan.

"Leyla..."

"Hı?" Arabadan inen Pamir'e baktım. "Ne oldu?"

"Seni üzen ne var bilmiyorum, tüm yol boyunca sustun. Sormayayım diyorum, anlatmamana da saygı duyuyorum ama seni böyle görmekten nefret ediyorum."

Yüzüme düşen saçları geriye atarak derin bir nefes aldım, "Yorgunum Pamir."

"Umarım sadece budur Leyla, çünkü seni üzgün görmeye dayanamıyorum."

Gülümsemeye çalıştım. "İyiyim, dinlenmek istiyorum. Gelip aldığın için teşekkür ederim, iyi geceler." diyerekten sarıldığımda Pamir afallamıştı.

•••

• Barış'tan.

Birbirlerine sarıldılar, Leyla yorgun bir şekilde ona el sallayıp içeriye girmişti, diğeri de arkasından bir süre seyrettikten sonra oradan ayrıldı. Gitme sırası bendeydi, kendimi toparlayıp Leyla'nın kapısına doğru adım attım. Kapının önünde durduğumda ellerim hafifçe titriyordu. Kapıyı birkaç kez hızlıca çaldım.

Kapı saniyeler içerisinde açıldığında Leyla'nın şaşkın yüzüyle karşılaştım. Gözlerinde bir anlık korku mu vardı, yoksa öyle mi hissettim bilemedim.

"Barış, sen burada ne yapıyorsun?" diye sordu, sesi soğuk ve mesafeli.

"Seninle konuşmamız lazım, Leyla," dedim, sesimdeki kararlılığı korumaya çalışarak. "Bu akşam işler yolunda gitmedi. İşim biter bitmez geldim, konuşalım lütfen."

"Barış, şu an doğru bir zaman değil," dedi Leyla, kapıyı arkasında sıkıca tutarak. "Lütfen git."

"Gitmemi istemiyorsun, Leyla," dedim, ona doğru bir adım atarak. "Sadece ne olduğunu bilmek istiyorum. O çocuk ile aranda ne var?"

Bu sorum, ortamı iyice gerdi. Leyla'nın yüzü iyice sertleşti.

"Pamir benim en yakın arkadaşım. Aramızda olan başka bir şey yok, ama senin bu şekilde bana gelip hesap sorar gibi davranman çok yanlış," dedi, sesi titremeye başlamıştı.

"Yanlış mı?" dedim, sinirlerim kontrolden çıkarken. "Belki de seni düşündüğüm içindir. Sadece seninle daha fazla zaman geçirmek istiyorum, Leyla. Bu çok mu fazla?"

Leyla'nın gözlerinde öfke parladı. "Evet, Barış. Bu fazla. Şu an gitmeni istiyorum. Lütfen!"

Onun bu tepkisiyle bir adım geriye çekildim. Kalbimdeki ağırlık daha da büyüdü. Bir süre birbirimize bakakaldık, sonra ben geri adım attım. "Tamam, Leyla. İyi geceler."