കാർത്തിക് വാതിൽ തുറന്നതും മുമ്പിലായി നിൽക്കുന്ന അവന്റെ ഏട്ടന്മാരെയും ഏട്ടത്തിമാരെയും കണ്ടു. മാകുവിന്റെ വിവേഷം അറിഞ്ഞതിലുള്ള സന്തോഷം അവൻ ഉണ്ടനടി തന്നെ അവളെ കെട്ടിപിടിച്ചു കൊണ്ടു അറിയിച്ചു...
കുടുംബത്തിലേക്ക് ഒരു പുതിയ അതിഥി വാരാൻ പോകുന്നതിന്റെ സന്തോഷം അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഉണ്ട്... പക്ഷെ അതോടൊപ്പം എല്ലാവർക്കും താൻ ഏതു നിമിഷവും ഒരു അന്യനായി മാറുമോ എന്നാ ഭയവും....
മാളുവിനും അത്രയും നേരം അടക്കിവെച്ചിരുന്ന എന്തൊക്കെയാ ഭാരം ഇറക്കിവെക്കാൻ കഴിഞ്ഞിരുന്നു... ഭർത്താവിന്റെ അനിയനായിട്ടല്ല, സ്വന്തം സഹോദരനെ പോലെയേ അവൾ എന്നും അവനെ കണ്ടിട്ടുള്ളു... അവൾക്ക് എന്ത് വാശിയും നേടി കൊടുക്കാൻ അവൻ എന്നും ഒരു കൂട്ടായിരുന്നു...
കൃഷ്ണൻ : മതിയട.. അവളെ നീ ഞെക്കി കൊല്ലുവോ....
കൃഷ്ണന്റെ വാക്കുകളാണ് അവരെ തമ്മിൽ അകറ്റിയത്, പക്ഷെ അത് പറയുമ്പോഴും കൃഷ്ണൻ തന്റെ മക്കളുടെ മുഖം നോക്കി കാണുകയായിരുന്നു, സന്തോഷം പടിവാതികൾ വന്നു നിൽക്കുന്നു, പക്ഷെ ആരുടെയും മുഖത്തു അതിന്റെ പ്രസന്നതാ കാണുന്നില്ല....
കൃഷ്ണൻ : അകത്തേക്ക് കയറു... അമ്മ അവിടെ എന്തൊക്കെയോ ഒരുക്കിയിട്ടുണ്ട്....
മാളുവിന്റെ ചേർത്തു പിടിച്ചു കൃഷ്ണൻ അകത്തേക്ക് നടന്നതും എല്ലാവരും അയാൾക്കു പിന്നാലെ ചെന്നു.... എന്നാൽ വൈഭവ് മാത്രം അവിടെ തന്നെ നിന്നു...
അകത്തേക്ക് കയറിപോകുന്ന ഭാഗ്യയെ ഒരു വട്ടം നോക്കി, അവളും അത് തന്നെ ആവർത്തിച്ചു... എന്തൊക്കെയോ പറയാൻ വെമ്പുണ്ട് ഇരുവരും പക്ഷെ സാധിക്കുന്നില്ല എന്ന് മാത്രം....
അവൾക്ക് വേണ്ടതും ഒരു ചോദ്യത്തിനുള്ള ഉത്തരം മാത്രം....
വൈഭവ് കൃഷ്ണയുടെ മനസ്സിൽ ഭാഗ്യശ്രീക്കുള്ള സ്ഥാനം എന്ത്....??
ആ ചോദ്യത്തിന് ഉത്തരം കിട്ടുന്നതുവരെ ഹൃദയം കിറിമുറിക്കുന്ന ഈ വേദനയിൽ നിന്നു ഇരുവർക്കും ഒരു അവസാനം കണ്ടെത്താൻ ആവുകയില്ല.....
എല്ലാവരും ഹാളിൽ ഒതുക്കൂടിയപ്പോൾ, മുഖത്തു നിറപുഞ്ചിരിയോടെ ഭാഗ്യയും അവർക്കൊപ്പം ഇരുന്നു.... മനസ്സിനെ അലട്ടുന്ന പലതരം ചിന്തകളിൽ നിന്നു ഇടക്കപ്പോഴോ ഒരു മോചനം കിട്ടുന്നതായി അവൾക്കു ആ നിമിഷം അനുഭവപ്പെട്ടു....
