ආලයේ ගාථා 🖤 Completed ✔️ Non Fiction Bl

ආලයේ ගාථා 27

ආලයේ ගාථා
27වන දිගහැරුම

"ඔයා මං එක්ක ඉන්නෙ සතුටින්ද මගෙ මැණික"

ශාක්‍යගෙ ඇස්වල තිබ්බෙ හෙම්බත්ව මළානික වෙලා ගියපු පෙනුමක්.එයත් ඉන්නෙ ප්‍රශ්නෙකින්ද...?

"ඔයා මොකක් හරි අව්ලකින් ද අයියේ ඉන්නෙ.ඔයා අද හවස ගියෙ කොහෙද?"

ශාක්‍ය හවස හම්බවෙන්න ගියේ නිශේන්ගෙ අයියා උමංග.එයා එක්ක මොනවගේ කතා බහක් උනාද කියලා දන්නෙ ශාක්‍යම තමයි.මොකක් වුණත් ශාක්‍ය ඉන්නෙ ලොකු අව්ලකින්...

"හෙලෝ කරූ අයියේ ඔයා ආවද"

"ඔව් මල්ලි මං වළ ලඟ.එනවද ඔයා "

"හරි අයියේ මං එන්නම් ඔතන ඉන්න"

ශාක්‍ය ෆෝන් එකත් සාක්කුවට දාගෙන ලවර්ස් ලේන් එක ලඟින් එහා පැත්තට පැන්නෙ වටෙන් යනවට වඩා එතනින් ලඟ නිසා.යද්දි උමංග පඩියකට වෙලා වාඩිවෙලා කල්පනා කර කර හිටියා කියනවනම්,

"මල්ලි වාඩිවෙන්න"

ශාක්‍ය උමංගට එහා පැත්තෙන් වාඩිවෙනවත් එක්කම උමංග මොකක් හරි දෙයක් කියන්න කට හදාගත්තා...

"මං එන්න කිව්වෙ,ඔයාට ලොකු දෙයක් කියන්න.."

"ඒ මොකක්ද අයියේ"

"මල්ලි කලබල වෙන්න එපා.ඔයා ප්‍රශ්නෙකදි අපෙ එකා වගේ කලබල නැතුව වැඩ කරන නිසයි මං මේක ඔයාට කියන්නෙ.මේ වෙලාවෙ ඔයා නිශූ ලඟ ඉන්නම ඕනි ශාක්‍ය.මගෙ එකාව තනි කරන්න එපා.ඌ හෙන පව් බන්.මේ වෙනකම් ඌ විඳෙව්වා හොඳටම ඇති.මට බෑ තවත් ඒ අහිංසකයා විඳවනවා බලන් ඉන්න"

"මොකක්ද අයියේ ප්‍රශ්නෙ"

"එදා ශාක්‍ය මගෙන් ඇහුවා නේද නිශේන්ගෙ අම්මා අර හොස්පිට්ල් එකෙන් කතා කළ කෙනාව අඳුරන්නෙ කොහොමද කියලා.පුංචි එයාව දන්නෙ ඒ හිටියෙ වෙන කවුරුත් නෙවේ ශාක්‍ය.ඒ හිටියෙ මතීෂ.නිශේන්ගෙ පළවෙනි ආදරේ.අවුරුදු ගානක් දුක් විඳින්න හේතු වෙච්ච ආදරේ"

"ම්ම්...මො..මොකක්"

ඒ උත්තරේ එක්ක ශාක්‍ය කොච්චර කලබල වුණාද කියනවනම් ඒ දකින්නෙ හීනයක්ද කියලා බලන්න තමන්වම කොනිත්ත ගත්තා.නෑ ඒත් ඒ හීනයක් නෙවේ...