ආලයේ ගාථා 🖤 Completed ✔️ Non Fiction Bl

ආලයේ ගාථා 37

ආලයේ ගාථා
37වන දිගහැරුම

ශාක්‍ය අමායා එක්ක ඉන්න එක නිශේන්ගෙ හිත කොච්චර පෑරුවද කියනවනම් ඒ instagram ස්ටෝරි එක දකින වාරයක් වාරයක් ගානෙ හිත බිඳිලා බිංදුවට වැටුණා.හරියට එදා මතීෂ නිශේන්ගෙන් වෙන් වෙලා ගිය දවසෙ වගේම ගැඟීමක් අයෙම නිශේන්ට දැනුණා.දවස් දෙක්කට පස්සෙ ශාක්‍ය එනවා කියපු නිසා උදේම නිශේන් ශාක්‍යගෙ නම්බර් එකට කෝල් එකක් ගත්තා...

"හෙලෝ"

"අයියේ"

"ඔව් කියන්න"

"ඔයා ආවද?"

"ම්ම් ඔව් මං කැම්පස් එකේ.ඇයි හදිස්සියේම කෝල් කලේ"

"ඔයාව හම්බවෙන්න ඕනි මට"

"ම්ම්ම් ඒ ඇයි"

"මට පොඩ්ඩක් ඔයා එක්ක කතා කරන්න ඕනි.ලෙක් ඉවර වෙලා ගාඩ්න් එකට එනවද."

"ම්ම් හරි මං එන්නම්"

නිශේන් කෝල් එක කට් කරලා ලොකු හුස්මක් පිට කරන ගමන්,මෙඩිකල් ඩයරි එකත් උස්සගෙන ක්ලිනිකල් වලට දිව්වා.වෙනදා වගේම වෙහෙසකර පැය කීපයකට පසු ස්ක්‍රබ් එකත් මාරු කරලා ෆෝමල් ඇඳුමක් ඇඳගෙන නිශේන් එතනින පහළට ඇවිත් බණ්ඩාරනායක ළමා රෝහල ළඟින් පහළට බැහැලා කහ ඉරෙන් මාරු වෙලා ගාඩ්න් එක ඇතුළට ගියා.වෙනදටනම් නිශේන් කිව්වත් නැතත් නිශේන් හවසට ගාඩ්න් එකට යනකොට ශාක්‍ය එයාව හොයාගෙන එනවා.ඒ ඇවිත් මුලු දවසෙම වෙච්ච පොසිටිව් දේවල් මතක් කරන්න කියලා ඒ දේවල් බෙදාගන්නවා.ඊට පස්සෙ ඉතින් නෙගටිව් දේවල් ටිකත් අහලා අර පොසිටිව් දේවල් ඉස්සරහට දාලා නෙගටිව් දේවල් අමතක කරන්නත් ලස්සනට හිත හදලා දෙනවා.ආදරේ කියන්නෙ හරි පුදුමාකාර දෙයක්.ඒත් ඒ හැමදේම රඳා පවතින්නෙ කාලෙත් එක්ක.කාලෙත් එක්ක මිනිස්සු වෙනස් වෙනවා.ඒත් ආදරේ ඒ වගේම තියෙනවා.කාලය කොච්චර වෙනස් වුණත් අතීතයේ තිබුණ ආදරයක් ඒ කාලෙත් එක්ක ප්‍රතිලෝමව සමානුපාතික වෙන්නෙ නෑ කවදාවත්.අනුලෝමව වැඩි වෙනවා මිසක්.ඉතින් එහෙම බැලුවම ආදරේද වෙනස් වෙලා තියෙන්නෙ නැත්තන් මිනිස්සුද...?

නිශේන් උණ කොළ වැටිලා තිබ්බ මහවැලි ඉවුර උඩින් ඈතට විහිදිලා ගිය පොඩි තාර පාර දිගේ ඉස්සරහට ඇදුණා.ඒ එක්කම ෆෝන් එක රින් වුණ නිසා කෝල් එක ආන්සර් කරලා කණේ තියාගත්තා...