ආලයේ ගාථා 🖤 Completed ✔️ Non Fiction Bl

ආලයේ ගාථා 47

ආලයේ ගාථා
47 වන දිගහැරුම...

"ගෞරව් පුතා මෙහේ එන්න"

"ඇයි තාත්ති"

"හෙට පුතාගෙ ෆස්ට් ඩේ එක ස්කූල් යන.හෙට ඉඳන් ලොකු ළමයෙක්නෙ මැණික ඔයා"

"ඔව් තාත්ති මං දැන් ලොකුයි.මං ලොකු නිසා මටත් පුලුවන් අප්පච්චි වගේ තාත්තිව බලාගන්න"

අර පොඩි දඟමල්ල දැන් කටකාරයෙක් වෙලා කියනවනම්,නිශේන් ඉස්සරහා ඉන්නෙ එදා හරහට වඩාගත්ත පුංචි ගෞරව් නෙවේ.අවුරුදු 6ක් පිරෙන්න ළඟ කටකාර ළමයෙක්.කොච්චරද කියනවනම් දැන් එයාගෙ කතාව නිශේන්වත් බලාගන්න...

"අනේ මැණික් කැටේ මගේ.තාත්ති වයසට ගියාම මාව බලාගන්න හා ද?"

"හා...මං ඔයාව මට එහා පැත්තෙන්ම තියාගන්නවා.තාත්ති අප්පච්චි අදත් එන්න වෙලා යයිද"

"ඔව් පුතේ තාත්ති අදත් ස්කූල් ගියානෙ..."

"අයියෝ මෙයාට හැමදාම වැඩනෙ අප්පා..අද තාත්ති හොස්පිට්ල් යන්නැද්ද?"

"රෑවෙලා යන්න ඕනි මැණික.අපි ගමනක් යමුද?"

"හා යමු"

පොඩි එකාට කොච්චර සතුටුද කියනවනම් යන්නෙ කොහෙදවත් නාහා එක පයින් නිශේන්ට හා කිව්වා.ඒත් ඇත්තටම යන්නෙ කොහෙද...?

"පුතා එහෙනම් වොශ් එකක් දාගෙන එන්නකො.මං පුතාගෙ ඇඳුම් ලෑස්ති කරන්නම්"

"හා තාත්ති"

කටකාර පොඩි එකා දොරත් ඇරගෙන වොශ් රූම් එකට දුවද්දි,නිශේන් ගෞරව් ගෙ රූම් එකට ගිහින් එයාගෙ බේබි කබඩ් එක ඇරලා ඇඳුමක් අයන් කළා.ගෞරව්ට වෙනම කාමරයක් තිබ්බට මොකද එයාට තවම අප්පච්චිගෙයි තාත්තිගෙයි උණුහුම නැතුව නින්ද යන්නෑ.ඉතින් රෑට නිදාගන්න හැමදාම කොට්ටෙත් එල්ලගෙන නිශේන්ගෙයි ශාක්‍යගෙයි රූම් එකට එනවා...

නිශේන් නාගෙන එළියට ආව ගෞරව්ව තව ටිකක් පිහදැම්මෙ කොණ්ඩෙ තෙත නිසා.එයා පොඩියි තමයි,ඒත් නිශේන් ඉඳලා හිටලා ගෞරව්ට තනියම වැඩ කරගන්න දෙනවා.මොකද පොඩි කාළෙ ඉඳන් ජීවිතේ හරියට උගන්නන්නයි එයාට ඕනි වුණේ.කවදහරි පොළවෙ පය ගහලා ඉන්න මනුස්සයෙක් වෙන්නනම්,පොඩි කාලෙ ඉඳන් දරුවන්ගෙ හැමදේටම ඇඟිලි ගහලා පිට කොන්ද කඩපු ළමයෙක් ගෙදරින් එළියට දාලා වැඩක් නෑ කියන කතාව නිශේන් තරයේම විශ්වාස කළා...