Günahı Yazmak (+18)

▪︎Karanlıkta II▪︎

Selam bir sonraki bölüm 1. kitabın finali olacak. Final için bomba olaylar planlıyorum o yüzden cuma günü yerine birkaç gün geç bölüm atacağım. İyi bir şekilde kurgulamak için biraz zaman gerekiyor, tabi fazla gecikmeyecek. Pazar günü atmış olurum diye düşünüyorum. Diğer bir konu ise hem Wattpad hem de Inkspired'de okunma sayılarımız güzel ancak yorum ve beğeni çok az. Buraya kadar okuduysanız kitabı beğeniyorsunuzdur diye düşünüyorum. Bu nedenle bir beğeniyi çok görmeyin lütfen<3 Her zaman yanımda olup beğenen ve destekleyen okurlarım ise teşekkür ediyorum bu kitabı yazıyorsam verdiğiniz güç sayesinde 🫶🏻

İyi Okumalar 🤍

Bazen arkamda gezinen bir gölge hissediyorum. Sanki mutlu olduğum her ana temas edip mahvetmek için benimleydi. Tam mutluyum dediğim anda geliyor ve her şeyi bana zehir ediyordu. Üstelik verdiği acı mutluluğuma denk değildi, çok daha kötüsüydü. Bu sefer bundan pek emin değildim.

Bir bebek.

Buna hiç hazırlıklı olmamıştım. Çocuğum bir gün olur diye düşünüyordum ancak bu kadar yakın bir zamanda ve nişanlı bir adamdan olacağını düşünmemiştim. Belki de doğduğunda babası evli olacaktı.

Kalbim tanıdık bir sızıyla canlandığında tam anlamıyla bir girdaptaydım. Aklımda her şey birbirine karışırken sakin kalmak çok zordu. Bu hatayı nasıl yaptığıma dair kendime kızma kısmını es geçmiştim. Doğum kontrol haplarını aldığımdan emindim ama atlamış olmalıydım. Bulutların üzerinde uçarken üzerimde dolanan kara bulutları fark etmemiştim.

Önemli olan şimdi ne yapacağımdı.

Bebeği aldırmak istiyor muydum? Belirsiz.

Doğurmak istiyor muydum? Belirsiz.

Babasına fikrini soracak mıydım? Belirsiz.

Göktuğ'u tam anlamıyla tanıdığımı iddia edemezdim ama bu konuda fikrinin ne olacağını tahmin edebiliyordum. Aldırmamı istemeyecekti. Benim aldırmama izin verse bile hayal kırıklığına uğrayacaktı. Ona bunu yapmak istemiyordum ama bebeğe de bunu yapmak istemiyordum.

Göktuğ tehdit edilirken Elçin'den ayrılamazdı. Bebeğimiz doğduğunda onu tek başıma büyütmek istemiyordum. Büyütsem bile onu bir ailenin içinde yer almasını isterdim, annesinin metres olduğu bir trajedi de yaşamasını değil.

Hem daha hiçbir şeyi bitirememiştim. Daha ünlü bir yazar bile değildim. Çocuk doğurup kenara çekilemezdim. Öte yandan minik bir şeyin içinde büyüdüğü hissi yıkıcıydı, iyi anlamda. Annemin yaptığı hataları yapmamayı, onu sağlıklı bir birey olarak yetiştirmeyi hayal etmeden duramıyordum. Göktuğ ve benden meydana gelen minik bir şey...Aklım bana ihanet ederek bunu dikte ediyordu. Birlikte nasıl güzel görüneceğimizi bana hayal ettiriyordu, lanet olsun ki o hayale kapılmıştım.

Göktuğ bebeğimizle ilgilenirdi. Beni yalnız bıraksa bile bebeğini bırakmazdı. Ailesine önem verir onu kardeşlerini koruyup kolladığından daha çok kollardı. Ama bunlar bir bebeği yaşatmak için yeterli değildi.

O da, bende iyi birer anneye sahip değildik. Nasıl seveceğimizi nasıl bilecektik?

Üstelik ben depresyondan hala çıkabilmiş değildim. Psikoloğun bunun geçici bir şey olduğunu düşünüyordu. Garanti vermiyordu. Ya bende Göktuğ'un annesi gibi olursam ne olacaktı?

O an kafama dank eden bir başka şeyde antidepresanı alıyor olmamdı. Hamileliğin bir kısmına denk gelmişti. İlaçların bebek için zararlı olduğunu, hamilelerin kullanmaması gerektiğini biliyordum. Yakında kontrol için gitmem gerekecekti.