Günahı Yazmak (+18)

▪︎Nefret Tohumu▪︎

İyi Okumalar❣

Videoyu oynatmak için uzattığım elim titrerken bu tireme altında pek çok duygunun yansıması gibi kendini ortaya çıkarıyordu. Korkuyordum. Bu korku ise zevkli değildi. Korkuyu seven ben şimdi kaybetme korkusuyla tanışmıştım ve bununla ne yapacağımı bilmiyordum. Göktuğ yanımda yerde otururken bana hiç bakmıyor gözlerini videodaki annesinden ayırmıyordu.

Video yirmi dakikaydı. Bu yirmi dakika ise benim sonum olacaktı. Bunu biliyordum. Göktuğ bir hasta gibi insanlarla oynadığım gerçeğini sineye çekmiş olabilirdi ama bizim aramıza en baştan giren ailesi hakkında o kadar rahat olmayacaktı. Evlerinden bir video çalmıştım. Onların dinlemesi gereken şeyi onlardan önce dinlemiş sırlarla ilgili notlar almıştım. 

Videoyu başa alıp oynattım. Birkaç saat önce kulaklarıma dolan kelimeler Göktuğ'un kulaklarına dolarken ben ne kadar heyecan içindeysem o, o kadar kızgın görünüyordu. Annesini sevmediğini biliyordum, duyduklarından sonra da sevmemeye devam edecekti. Ve belki biraz daha nefret edecekti.

Tecavüz kısmında yüzüne baktım.  Haberi olmadığını biliyordum ancak o tepkisiz bir şekilde izlemeye devam etti. Tek vardığım sonuç annesini benden daha iyi tanıdığı ve bunu yaptığına  şaşırmadığıydı.

Annesi Asya'ya olan nefretinden, ardından Göktuğ'un doğumuna neden sevindiğini anlattı. Göktuğ sadece babasının ilgisini Asya'dan çekmek için bir araç olarak görülüyordu. Bunu açıkça söyleyen annesinin sözleri ise Göktuğ da herhangi bir mimiğe neden olmadı.  Nasıl bu kadar ifadesiz durabiliyordu?

Aynı şeyleri annemden duysaydım ne olurdu bilmiyordum. En azından hayal kırıklığına uğradığımı gösterirdim. 

Video benim durdurduğum kısma gelince ellerim not kağıdımı bulma ihtiyacıyla kasıldı ancak Göktuğ yanımdayken bunu yapmayacaktım. Videoyu silme ihtimalini düşünerek her kelimeyi ezberlemeye odaklandım.

"Size hep kötü davranmadığımı biliyorsunuz. Bir gün iyi bir gün kötü davranıyordum. Bu benim için bir rutindi. Gözlerinizde beni bekleyen umudu gördükçe onu öldürmek için daha da hırslanıyordum. Bir umudu yıkmanın en kolay yoluysa tam olacakmış gibi düşündürmek ve sonra geri çekmektir. Size bunu yapıyordum. Sürekli tedirgindiniz çünkü güne nasıl başlayacağımı bilmiyordunuz. Diken üstündeydiniz çünkü her an kavga çıkarıp ortalığı birbirine katabilirdim. Bunları bazen otomatik bir şekilde yapıyordum. Durup sorguladığım zamanlar oldukça azdı. İçimden öyle geliyorsa ne yapabilirdim ki..."

Yapabilirdi. Durup kendini sorgulayabilir, değişmeyi deneyebilirdi. Kolaya kaçmıştı. Kendiyle savaşmak yerine kendisini sevenlerle savaşmayı seçmişti.

Bunu bazen hepimiz yapıyorduk ama o bunun için yaşıyordu. Tek hedefi buydu.

"Neyse ne bunu yıllarca sürdürdüm. Babanız da buna göz yumdu. Sizi kendince kurtarmaya çalıştı ancak annesinin sevmediği bir çocuğu toparlamak kolay değildir. Benim annem de benim gibi biriydi. Amcamın sevgisi beni kurtarmaya yetmedi. Kocamın büyük aşkı ve çocuklarımın zorunlu sevgileri bile bir şey değiştirmedi. Genelde değiştirmez zaten. Asya bir istisna olabilir. O şimdi mutlu. Kıskandığımı itiraf etmem gerekiyor. Ben hiçbir zaman geçmişi sineye çekip görmezden gelen biri olamadım. Geçmişte yaşadım ve yakında geçmişte öleceğim." gözlerinde hüzne benzer bir ifade geçti. Bu ölümün mü geçmişim mi ifadesi anlamak kolay değildi.

Zaten geçmiş de biraz ölüm değil miydi?

"Benim kendimi anlatmama pek gerek yok. Beni biliyorsunuz. Sadece hasta olduğumu düşünüyorsunuz. Aksine oldukça sağlıklıydım ,kanserden önce, yani ne olduysa ben istediğim için oldu. Depresyonlar bana uğrasa bile karakterim yüzünden her şeyi kötüleştiren bendim. Şimdi size ne kadar berbat bir insan olduğumu anlatma nedenim sırlarım. Söylediğim yalanların yükünden kurtulacağım için çok mutluyum. Hayattayken yüzleşecek kadar güçlü değildim ama ben gittikten sonra o sırlarla yaşamak size kalacak. "