බෝසිළු//Sinhala Bl Novel *ੈ𑁍༘⋆|- ONGOING -|

❀ දහනමවෙනි දිගහැරුම ❀

හවස් වරුවේ හෙමීට ඇඳෙන් බැහැලා කාමරෙන් එලියට ගියා... අම්මත් ගෙදර නැති නිසාද මන්ද ගේ හැමතැනම හරි පාළුවක් දැනෙනවා... කවුරුත් පේන්න නැති එකේ හොරාට මිස්ටර් ඩෙවිල්ගේ කාමරේ පැත්තට අඩිය තිබ්බත් පිටිපස්සෙන් ඇහුනු උගුර පාදන සද්දේ නිසා මං හිටි තැනම නැවතුනා...

"අප්පච්චි.."

"කොහෙද හොරාට යන්න හදන්නේ..."

"කොහෙවත් නෑ.. මං මේ එලියට ආවේ කාමරේට වෙලා ඉන්න කම්මැලි..."

ඉස්සරහට අහන්න තියෙන බැනුම් ටිකත් මතක් කරගන්නගමන් මං ඇහෙන නෑහෙන ගානට උත්තර දුන්නා...

"දැන් චූටි පුතාට මොකද හිතෙන්නේ.."

"ඒ කිව්වේ.."

අප්පච්චි අත්දෙකත් පිටිපස්සට බැඳන් මං දිහා බලන් ඉන්නවා.. මූණෙන් නම් කිසිම දෙයක් හිතාගන්න අමාරුයි.. මාත් එක්ක කේන්තියෙන්ද ඉන්නේ නැද්ද කියලවත් පේන්නේ නෑ...

"දැන් ඊයේ රෑ ජාමේ කරපු වීරක්‍රියාව ගැන... මොකද දැන් හිතෙන්නේ..."

"ඒක... ඒක අප්පච්චි.... මං හිතලා නෙමෙයි... කලේ...ආ.... ආ...ආසාවට කරලා බලන්න.... හැදුවේ... නැතුව..."

"දැන් ඉතින් තේරුම්ගත්තද මේවා මේ ආවට ගියාට කරන්න පුළුවන් දේවල් නෙමෙයි කියලා..."

"ඔ.... ඔව්...අප්පච්චි..."

"ආයේ පාරක් කරලා බලන්න එහෙම හිතේ තියෙනවද..."

"ඇහ්.... ආආආ... නෑ නෑ..."

අප්පච්චිගේ කටහඬින් නම් එහෙම කේන්තියෙන් ඉන්නවා කියලා තේරෙන්නේ නෑ... ඒත් අප්පච්චි ඔහොම නිවිච්ච විදිහට කතා කරන එකටමයි මං වැඩිපුරම බය... අම්මනම් කොයිවෙලෙත් හොඳවයින් අමතන නිසා මට දැන් කම්මලේ බල්ලා ගානට ඒවා පුරුදුයි... මොන වැරද්දක් කරලා අම්මට අහුඋනත් බනින්න පටන්ගන්න වචනේ ඉඳලා ඉවර කරන වචනයක් වෙනකන්ම පුරුද්දෙන් දන්න නිසා අම්මගේ බැනුම් ඒ තරම් දැනෙන්නේ නෑ...හැබැයි අප්පච්චි සැරෙන් වචනයක් කිව්වත් ඇති මට බඩ පපුවත් එක්ක පිච්චිලා යන්න... අප්පච්චිට ලේසියෙන් කේන්ති යන්නේ නෑ... ඒ නිසාම අප්පච්චි ලේසියට අපිට වචනයක් කියලා බනින්නෙවත් නෑ... ඒත් ඉඳලා හිටලා හ‍රි අප්පච්චිට කේන්තිගියොත් එදාට ගේ ඇතුලේ උස් සද්දෙන් වචනයක්වත් ඇහෙන්නේ නෑ...