බෝසිළු//Sinhala Bl Novel *ੈ𑁍༘⋆|- ONGOING -|

❀ විසිතුන්වෙනි දිගහැරුම ❀

අප්පච්චියි,මාමායි යන්න හදද්දි අපිත් එන්නද කියලා ඇහුවම අප්පච්චි හා කියපු නිසා අනුධයි මිස්ටර් ඩෙවිලුයි එක්ක මාත්‍ අප්පචිලගේ ගමන ආවා...

අපි ආවේ උඩුදුම්බර වලව්වට... අක්කර එකහමාරක් විතර වෙච්ච වත්තක පරණ උනත් හරි ගාම්භීර පෙනුමක් තිබුණු පරණ වලව්වක්... ඉඩමේ මැද්දට වෙන්න....

මෑතකදී අලුත්වැඩියා කරපු පෙනුමක් තිබ්බට වලව්වේ තිබුණු රදළ පෙනුමට නම් කිසිම කිසිම හානියක් වෙලා තිබ්බේ නෑ... හොඳට නඩත්තු කරලා තියෙනවා...මං මේ පවුලක්‌ ජීවත්වෙන වලව්වක් දැකපු පළවෙනිවතාව...

ගෙයි හැමතැනම තිබුනේ ඇත්දළ කැටයම්... ඒ අතරෙම ලාක්ෂා ක්‍රමයට හදපු විසිතුරු භාණ්ඩ වලව්වේ හැමතැනකම වගේ දකින්න ලැබුනා..

වලව්වේ මැණිකේ කිව්වම මං හිතුවේ තරුණ කෙනෙක් වෙන්න ඇති කියලා... ඒත් නයා දෂ්ට කරලා තියෙන්නේ වලව්වේ ලොකු නිලෙමෙගේ අම්මට... ලමාතැනීට.....

ලොකු නිළමේ මැදි වයසේ කෙනෙක්... අපිව යද්දීම වගේ පිළිගත්තෙත් ලොකු නිලමේ කියලා හඳුන්වපු කෙනා...

මායි අනුධයිත් අප්පච්චි පස්සෙන්ම ගිහින් කාමරේකට යන්න හදද්දිම මිස්ටර් ඩෙවිල් අපි දෙන්නගෙම බෙල්ලෙන් ඇදල පස්සට ගත්තා...

"මොකද මනුස්සයෝ කරන්නේ.."

"පිස්සෝ දෙන්නෙක් වගේ කොහෙද යන්නේ..."

"අර අප්පච්චි යන්නේ..."

"අප්පච්චිනේ වෙදකම් කරන්නේ... නැතුව ඔය දෙන්නා නෙමෙයිනේ... මෙන්න මෙහෙට වෙලා ඉන්නවා..."

මිස්ටර් ඩෙවිල් අපි දෙන්නට සැර දානවා... මේකට පුප්පන්නේ නැතුව ඉන්නම බෑනේ... පොඩ්ඩක් ඕක හොඳින් කියන්න බැරිද මං අහන්නේ...

මාත්‍ බෙල්ල අතගගා ඇවිත් එළියෙන් තිබුණු පුටුවක ඉඳගත්තා...

ඇතුලේ අප්පච්චි එහෙම මොනවා කරනවද දන්නේ නෑ.. සේරමල්ලා එතනට පිරිච්ච නිසා මායි අනුධයි මිස්ටර් ඩෙවිලුයි විතරයි එලියට වෙලා හිටියේ... පල්ලෙහා තිබුනේ ලොකු වත්තක්... ඒකත් භාගවිට මේ වලව්වටම අයිති ඇති...

අපි ටිකක් වෙලා ඉද්දි තමයි දැක්කේ වත්තේ කෙලවරට වෙන්න ඇත්තු දෙන්නෙක් ඉන්න බව... වලව්වට අයිති උන් වෙන්න ඕනි... අනුරාධපුරේදි එහෙම ඔහොම දැක්කොත් මේ වෙද්දි අපි ඉන්නේ ගහක් උඩ...