Rich Homeless [POPRAWIANE]

Rozdział XXXII

Rozdział XXXIII

Clove

Odsunęłam się od Noaha i spojrzałam mu w oczy. 

Patrzył na mnie tak jakby nie wiedział niczego innego, jakbym była jego całym światem. 

Ostatnią nadzieją, jedyną gwiazdą na ciemnym niebie, pierwszym płatkiem śniegu w zimę...

Ujęłam delikatnie jego twarz w dłonie i uśmiechnęłam się lekko. 

Już wiedziałam, nie miałam najmniejszych wątpliwości. 

On mnie kochał, Noah mnie kochał. 

Boże...Ja byłam taka szczęśliwa. 

Ktoś mnie pokochał...

Nie wierzyłam w to...nie potrafiłam wcześniej uwierzyć w to, że ktoś pokocha mnie taką jaka jestem. 

On to zrobił.

Noah zaakceptował mnie w pełnej okazałości. 

Przy nim mogłam myć szczęśliwa, spokojna, bezpieczna. 

Mogłam być...sobą. 

On widział mnie, tą prawdziwą mnie. 

Chciał ją widzieć. 

I za każdym razem w jego oczach pojawiały się te same iskierki. 

Bo on naprawdę kochał MNIE. 

Miałam ochotę uśmiechać się cały czas mimo, że wszystko dosłownie waliło mi się na głowę. Nagła wiadomość o rozstaniu rodziców, zjazd klasowy, przyszłość naszej relacji... 

Zapominałam o tym wszystkim. 

Noah był moim zapomnieniem. 

To dzięki niemu czułam się  s z c z ę ś l i w a. 

Był moim światłem w ciemności. 

Opatrunkiem na świeże, bolące rany. 

Cichym szeptem uciszającym natrętne myśli. 

Definicją miłości.

Nagle w jednej chwili w jego tęczówkach mignął ból...lub może strach? Spuścił szybko wzrok i odsunął się odrobinę. Zmarszczyłam czoło obserwując go uważnie. 

Przez kolejną dłuższą chwilę oboje milczeliśmy. 

Nie miałam już zupełnie siły, aby myśleć o tym dlaczego tak nagle emocje chłopaka się zmieniły.

Noah odsunął się o krok widząc, że mam zamiar zejść z blatu. Stanęłam na nogi po czym złapałam jego dłoń. 

Patrzyłam na niego tak jakbym robiła to po raz ostatni. Noc nie dobiegła jeszcze końca a ja już czułam tęsknotę. Tak cholernie nie chciałam, aby ten moment nagle poszedł w zapomnienie. Bez śladu po prostu zniknął...