Dangy

Untitled Part 1

Επιτέλους! Σήμερα είναι τρίτη,έντεκα Σεμπτεμβρίου,η πρώτη μέρα της νέας μου σχολικής χρονιάς. Από φέτος είμαι στο λύκειο και είμαι πολύ ενθουσιασμένη. Κάθομαι στο προάυλιο με την καλύτερη μου φίλη,την Τέιλορ,παρατηρώντας κυριολεκτικά τα πάντα. Βλέπω τα νέα παιδιά στο λύκειο και αυτά κοιτάζουν εμένα. Νιώθω κάπως άβολα που ξεκινάω πάλι από την αρχή,από την πρώτη και που όλοι με κοιτάζουν ως την μικρότερη του σχολείου. Αλλά δεν με πειράζει τόσο. Τα αγόρια εδώ είναι πιο καλοντυμένα και πιο όμορφα από το γυμνάσιο. Δεν έχουν αυτή την παιδική αγνότητα και μάλλον αυτός είναι ο λόγος που μου αρέσουν τόσο πολύ.

Φοράω ένα ψηλόμεσο γκρι-μαύρο σορτσάκι και μια κοντή ροζ μπλούζα. Δεν έχω βάλει eyeliner, αλλά επιχείρησα να βάλω λίγο κραγιόν,ανοιχτό ροζ και νομίζω μου αρέσει. Τα μαλλιά μου τα έχω ισιώσει,σηκώθηκα τρεις ώρες πριν μόνο και μόνο για να σιγουρευτώ ότι θα είμαι τέλεια για αυτή τη μέρα. Ως παπούτσια φοράω τα συνηθισμένα μου άσπρα μποτάκια και στον δεξί μου ώμο κουβαλάω την μαύρη τσάντα που είχα και πέρυσι.

Καθώς παρατηρούσαμε και σχολιάζαμε το κάθετι σε κάθε παιδί το βλέμμα μου πέφτει σε ένα σχετικά κοντό αγόρι που αν και δεν φαίνεται καλά, γιατί είναι μακρυά μου, είναι πανέμορφος. Ίσως και ο πιο όμορφος από όλα τα αγόρια εδώ πέρα. Πειράζει τα πυκνά μαλλιά του και ψάχνει, δεν ξέρω τι.

''-Ποιός είναι αυτός;'',ρωτάω την Τέιλορ,δείχνοντας εκείνο το αγόρι στο βάθος που μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση,ελπίζοντας να ξέρει το όνομα του.

''-Ο Αλεξόπουλος. Το όνομα του δεν το θυμάμαι,έχει μείνει,κανονικά είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος. Είναι φέιμους.''

''-Oh.'',είναι το μόνο που καταφέρνω να πω και κατσουφιάζω. Φέιμους; Δηλαδή τι; Το παίζει γόης,πετάει τα κορίτσια σαν χαρτομάντηλα και νομίζει οτι είναι κάποιος; Γιατί; Μα τι κάνω,γιατί τα σκέφτομαι καν αυτά; Δεν πρόκειται να γίνει κάτι, δεν πρόκειται καν να με κοιτάξει. Κουνάω το κεφάλι μου και τον βγάζω από το μυαλό μου μια και καλή.

Έχει αφόρητη ζέστη. Ο παπάς αργεί και νιώθω ότι το κάνει επίτηδες. Πιάνω την Τέιλορ από το χέρι,θέλω τόσο πολύ να είμαστε στην ίδια τάξη αλλά ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει. Τα επίθετα μας απέχουν πολύ.

Έχουν περάσει ήδη 10 λεπτά και ακούω έναν παχουλό,ασπρομάλλη με απαίσια στραβά και κίτρινα δόντια κύριο να φωνάζει το επίθετο μου. Είμαι στο Α3. Δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το που βρίσκεται το τμήμα μου,αλλά ένας πενηντάρης, με φόρμες κύριος που πιθανόν να είναι ο γυμναστής με καθοδηγεί στην τάξη μου. Είναι πολύ μικρή τάξη,μπορώ να πω η μικρότερη σε όλο το λύκειο. Τα παιδιά δεν τα ξέρω και νιώθω πολύ άβολα. Ένα κορίτσι με πλησιάζει,ελπίζω να μην είναι καμιά φαντασμένη ψωνάρα όπως τα περισσότερα κορίτσια στο λύκειο μου.

''-Γεια! Είμαι η Λέλα. Με θυμάσαι; Ήμασταν μαζί στο γυμνάσιο..''λέει μια κοπέλα με πλατύ χαμόγελο και προσπαθώ να θυμηθώ ποια είναι. Τελικά καταφέρνω να θυμηθώ. Ήμασταν από την πρώτη γυμνασίου μαζί, αλλά ποτέ δεν κάναμε παρέα. Μονάχα γεια λέγαμε. Της ανταποδίδω το ''γεια'' και της προτείνω να κάτσει μαζί μου, μιας που δεν ξέρω κανέναν άλλον. Μου κουνάει θετικά το κεφάλι και ανακουφίζομαι που θα έχω μια χαρούμενη κοπέλα ως διπλανή μου.