Dangy

Untitled Part 34

//..\\

Ξημερώνει. Είμαι στην αγγαλιά του,στον καναπέ του σαλονιού του. Αυτό μου θυμίζει τότε στην σουηδία,είμασταν έτσι ακριβώς. Ο Δημήτρης ανοίγει τα μάτια του και μικρές τσιμπλίτσες εμφανίζονται στα υπέροχα μελί μάτια του. Ακόμα και αγουροξυπνημένος είναι πανέμορφος,δεν χορταίνω να τον κοιτάω. όλα μου φένονται τόσο απίθανα. Τον ερωτέυτηκα,δέθηκα μαζί του,κόλλησα αρρώστια που δεν ξέρω καν αν μπορώ να θεραπεφτώ,η μητέρα μου είναι έξω φρενών μαζί μου,έχω παρατήσει τους φίλους μου και όλα για να είμαι με αυτόν. Το άτομο που και μεταφορικά και κυριολεκτικά με έχει καταστρέψει,αλλά συνεχίζω να τρέφω τα ίδια γαμημένα συναισθήματα. Αυτός όμως; Μέχρι τώρα ήξερα οτι κάνει σεξ,και φεύγει. Με διάφορες κοπέλες,συνέχεια,μήπως τον έχω αλλάξει; προς το καλύτερο; προς το χειρότερο; Δεν ξέρω,δεν με νοιάζει κιόλας,το μόνο που με νοιάζει είναι να είμαι με αυτό το πλάσμα,για πάντα,ή για όσο κρατάει το <<για πάντα>>.

''-Άντζελα;''λέει σιγανά για να δει αν είμαι ξύπνια. 

''-Εδώ είμαι.''

''-Θες να πάμε να φάμε έξω για πρωινό;'' μου λέει και δεν μπορώ να πω όχι,όμως πρέπει να πάω να ανακοινώσω στη μαμά μου οτι θα μείνω με τον Δημήτρη. 

''-Είναι όλο αυτό με τη μαμά μου...μπορείς να με πας σπίτι;'' λέω και δέχεται αμέσως,δεν μου χαλάει ποτέ χατίρι και αυτός είναι ένας λόγος για το οτι είσαι υπέροχος 

Ανεβαίνουμε στο λεωφορείο και βρίσκει έναν φίλο του. 

''-Ωπ Μητσάκο,που σαι συ ρε χάθηκες..Τι;;'' λέει σιγανά κοιτώντας διακριτικά εμένα,αν πει οτι είμαι καινούργιο του καπρίτσιο θα στεναχωρηθώ πολύ.

''-Αλέξη! Ναι ξέρω χάθηκα..να ο λόγος..''λέει κοιτώντας εμένα,και δεν στεναχωριέμαι,το αντίθετο τρελένομαι από χαρά. 

''-Αλέξης χάρηκα''λέει και μου δίνει το χέρι του. Είναι ψήλος,τα μαλλιά του είναι διαφορετικό στυλ από του Δημήτρη και μαύρα. Τα μάτια του είναι κατά μαυρά και είναι αδύνατος,είναι όμορφος,όχι όπως ο Δημήτρης όμως,κανείς δεν είναι. 

''-Άντζελα!''λέω χαμογελόντας. 

Η στάση μας είναι αυτή,τον αποχερετάμε και κατευαίνουμε. 

''-Φίλος σου;'' ρωτάω τον δημήτρη

''-Παλιός κολλητός.''το λέει στεναχωρημενα

''-Γιατί χωρίσατε;;''

''-Έπεξε πουστιά. Αλλη φορά.''λέει και μου δείχνει οτι φτάσαμε σπίτι μου. 

Το αμάξ του πατέρα μου είναι παρκαρισμένο και αυτό σημένει οτι είναι και οι δύο σπίτι. Πέρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω μέσα.

''-Που στο καλό γύριζες όλο το βράδυ; Στο δωμάτιο σου και δεν θα βγεις!'' μου λέει η μαμά μου με το ως συνήθως θυμωμένο βλέμμα. 

''-Δεν πάω πουθενά! Η μάλλον θα πάω,θα φύγω να μείνω με το Δημήτρη,αυτός με αγαπάει και θα έκανε τα πάντα για μένα,όχι σαν εσένα,με κατηγορούσες πάντα λες και εγώ έφταιγα που πέθανε το άλλο σου παιδί! Κι να γενιόταν αυτό θα αγαπούσες πιο πολύ έτσι; έπρεπε να έπινες περισσότερο να μην γενιόμουν ούτε εγώ.!'' φωνάζω και έχει γίνει κόκκκινη από τη κακία της. Πηγαίνω στο δωμάτι μου να μαζέψω τα πράγματα μου και έρχεται από πίσω μου. 

''-Δεν είναι αλήθεια αυτά..άντζελα δεν ήμουν ποτέ η κατάλληλη μαμά για σένα,θέλω να δεθούμε,έλα να το ξεπεράσουμε μαζί..άσε αυτό τον τύπο θα σου κάνει τη ζωή σου κόλαση γλυκιά μου..''λέει παρακαλώντας με να μέινω εδώ.

''-Λυπάμαι..''λέω και φεύγω. Κλείνω με δυναμη την πόρτα πίσω μου και ο δημήτρης με περιμένει κάτω,φεύγουμε μαζί και πηγαίνουμε σπίτι του. 

''-Ακουγόσουνα μέχρι κάτω..''λέει και με κοιτάει ενώ είμαστε ήδη μέσα στο λεωφορείο 

''-Δεν την αντέχω δημήτρη..απλά υποσχέσου οτι δεν θα με αφήσεις.''

''-Υπόσχομαι.''