Dangy

Untitled Part 32

Με φέρνει μέχρι το σπίτι μου και είμαι ακόμα ζαλισμένη,το κεφάλι μου είναι βαρύ και νομίζω έχω πυρετό. 

''-Έλα πήγαινε να ξεκουραστείς και θα τα πούμε αύριο.''λέει και με αφήνει από την αγγαλιά του 

''-Ναιιι ναιιι θα τα ξανά πούμε...'' τον ειρωνέυομαι αλλά δεν γελάει και απλά φεύγει. Θα ξαναπάει σε αυτή; Σκέφτομαι μαλακίες που ίσως είναι αληθινές

Ανεβαίνω σπίτι και πέφτω και κοιμάμαι,οι γονείς μου δεν ξέρω αν είναι καν σπίτι και ευχαριστώ το θεό που δεν μου άρχισαν τις ερωτήσεις. 

//..\\

Ξυπνάω. Η ώρα είναι 12 της άλλης μέρας. Κοντεύει μεσημέρι. Το κεφάλι μου συνεχίζει να είναι κάπως βαρύ και πηγαίνω να φτιάξω καφέ. Νιώθω τους αδένες μου πρισμένους και πονάνε πολύ. Δύο μέρες έμειναν και μετά πάλι σχολείο..για λίγο ευτυχώς γιατί έχουμε εξεταστικές. Κι μετά καλοκαίρι. 

''-Άντζελα; είσαι καλά;'' η μαμά μου με ρωτάει και παραξενέυομαι,δεν με ρωτάει ποτέ τι κάνω,δεν νοιάζεται για μένα. Ρίχνει το βάρος πάνω μου επειδή επέζησα εγώ και όχι ο δίδυμος αδελφός μου. Το λάθος είναι δικό της όμως,αυτή έπινε και κάπνιζε υπερβολικά πολύ και ο ένας από εμάς δεν άντεξε. 

''-Μην προσποιείσε οτι σε νοιάζει,δεν γίνεσαι πιστικιά.'' της λέω σκληρά. 

''-Νοιάζομαι,είσαι παιδί μου και νοιάζομαι. Δεν στο δείχνω συνέχεια αλλά νοιάζομαι.''προσπαθεί να με πείσει.

''-Ναι οτι πεις..καλά είμαι.''

''-Είσαι χλωμή και ω θέε μου καις!''λέει βάζοντας το χέρι της στο κούτελο μου,το ξέρω οτι καίω. 

Μου βάζει θερμόμετρο και παγωμένες πετσέτες στο κούτελο. Ακούω το κινητό μου να χτυπάει από μέσα και τρέχω να το προλάβω. Οι πετσέτες πέφτουν ενώ το θερμόμετρο είναι έτοιμο να πέσει. Βλέπω αναπάντητη κλήση από τον Δημήτρη,δεν τον ξαναπέρνω δεν είμαι καλά και το αφήνω. 

''-Έχεις 39.7! Λέω να πας να ξεκουραστείς και θα σου φτιάξω σούπα,καλά;'' λέει και δέχομαι. 

//..\\ 

Τρεις μέρες τώρα είμαι στην ίδια κατάσταση. Το σχολείο άρχισε χθες και δεν πήγα. Ο Δημήτρης δεν με ξαναπήρε τηλέφωνο από προχθές . Θα πάμε για εξετάσεις αίματος,γιατί ζαλίζομαι πολύ συχνά τελευταία.

Μετά τις εξετάσεις αίματος θέλω να πάω σχολείο αλλά δεν με αφήνει,έτσι κάθομαι μέσα.

//..\\

Κοιμάμαι όλη μέρα,και σήμερα θέλω να πάω σχολείο. Δεν έχω πια πολύ πυρετό,σχεδόν καθόλου και ετοιμάζομαι,φοράω ήδη καλοκαιρινές μπλούζες. Κατευαίνω. Ο δημήτρης είναι κάτω από το σπίτι μου,τον κοιτάω,δεν ξέρω τι να πω. 

''-Τι κάνεις εσύ εδώ;''λέω κι χαμογελάω γιατί τον είδα. 

''-Θέλω να πάμε μαζί σχολείο..ή μάλλον να μην πάμε. Πάμε σπίτι μου; Μου έχεις λείψει. '' λέει και δε μπορώ να αντισταθώ

Πέρνουμε το λεωφορείο και κοιταζόμαστε όλη την ώρα δεν μιλάμε. Δεν λέμε τίποτα,απλά κοιταζόμαστε. Φτάνουμε και κατευαίνουμε.

''-Πεινάς;'' με ρωτάει.

''-Ε λίγο..''

Μου πέρνει μια μπουγάτσα και την πληρώνει αυτός. Δεν θέλω να μου πληρώνει τίποτα,αλλά μαρέσει που με φροντίζει. Ανεβαίνουμε στο σπίτι του και είναι πιο άβολα από ποτέ. Καθόμαστε στον καναπέ και λέμε απλά << εμ,ναι..>>. Πρώτη φορά είναι έτσι. Έτσι πηγαίνω και κάθομαι πάνω του,και αρχίζω και τον φιλάω. Γρήγορα έχουμε βγάλει τα ρούχα μας και είμαι ξαπλωμένοι στον καναπέ του. Ελπίζω να μη μπουκάρει ξαφνικά η Μάριαζ όπως κάθε φορά. Αχ μου έχει λείψει τόσο πολυ,τα χείλη του είναι σαν κρασί κι θέλω να μεθύσω σε αυτά. Τα μαλλιά του,η μυρωδιά του. 

Τον νιώθω πιο βαθιά μέσα μου,δεν θυμάμαι αν βάλαμε προφυλακτικό,αλλά το βγάζει τη κατάλληλη στιγμή. Τα μάγουλα μου είναι ραψωκοκκινισμένα και τα δικά του μάτια είναι λαμπερά. Είναι πανέμορφος,απλά.