Dangy

Untitled Part 15

Με πιάνει από το χέρι και βγαίνουμε κρυφά από την είσοδο,δεν τον πολυνοιάζει αν μας πιάσουν. Μακάρι να μην καταλάβει κανείς οτι λύπουμε. Με πέρνει και τρέχουμε,μα καλά με τα πόδια θα πάμε; υποτίθεται οτι το σπίτι του είναι κοντά στο σχολείο,άρα πολύ πιο μακρυά από εδώ που είμαστε τώρα. Το θέατρο είναι στο κέντρο,και μάλλον και το σπίτι του. 

''-Μα καλά που μένεις;''τον ρωτάω 

''-Δύο τετράγωνα παρακάτω.''

Και γιατί πηγαίνει στο 3o; Πως έρχεται κάθε πρωί; 

Περπατάμε πέντε λεπτά κιόλας,έχουμε φτάσει Ναυαρίνου,αυτή η γειτονιά δεν φημίζεται για τα ''καλά παιδιά''. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία,ο Δημήτρης είναι αλλιώς. Δεν μπορώ να καταλάβω που σκατά είναι το σπίτι του,τον αφήνω να με καθοδηγεί και τον ακολουθώ.

Μπαίνουμε σε μια παλιά και ετοιμόροπη πολυκατοικία. Δεν έχει ασανσέρ. Αναβαίνουμε σκαλιά μέχρι τον 7ο όροφο,τα πόδια μου έχουν κουραστεί. Φτάσαμε. Περιμένω έξω από την πόρτα,δεν ξέρω αν πρέπει να μπω,για αυτό περιμένω να με προσκαλέσει.

''-Εκεί θα μείνεις;'' μου λέει παιχνιδιάρικα .

Γελάω ξανά και μπαίνω μέσα. Τινάζω τα πόδια μου στο χαλάκι που έχει έξω για να μην γεμίσω λάσπες. Το σπίτι του είναι μικρό,αλλά φωτεινό. Οι τοίχοι έχουν ένα ανοιχτό καφέ-φουντουκί χρώμα,σε όλο το σαλόνι και δυο καναπέδες μαζί με ένα μικρό άσπρο τραπεζάκι στολίζουν το χώρο. Ένα πολύφωτο κρέμεται και η κουζίνα του είναι πιο μικρή από το σαλόνι. Το σπίτι είναι πεντακάθαρο,μάλλον θα πέρνει γυναίκα να το καθαρίζει. Αποκλίεται μόνος του.

Πίνει ένα ποτήρι παγωμένο νερό και πηγαίνει προς το δωμάτιο του. Απέναντι από το δικό του δωμάτιο,είναι ανοιχτή η πόρτα,είναι το μπάνιο. Δεν αντέχω να μην το κοιτάξω και μπαίνω μέσα,είναι ένα συνιθισμένο μπάνιο.

''-Θες να δεις και το πατάρι;''με ειρωνεύεται και χαζογελάω. 

Στο βάθος υπάρχει και ένα ακόμα δωμάτιο. Η πόρτα είναι κλειδωμένη και δεν μπορώ να μπω μέσα,και αυτό μου δημιουργεί μια μεγάλη περιέργεια. Μπορεί να είναι αποθήκη όμως. 

''-Έλα μέσα.''μου λέει και δείχνει το δωμάτιο του. 

Είναι μεγάλο,δηλαδή το πιο μεγάλο δωμάτιο πρέπει να είναι αυτό. Είναι βαμμένο μπλε με γκρι,και ο ένας τοίχος είναι καλυμένος με ζωγραφίες,δικές του είναι,το ξέρω. Επάνω στο γραφείο του γεμάτα τετράδια και μολύβια,η ντουλάπα του είναι ανοιχτή και μπορώ να μυρίσω το άρωμα από τα ρούχα του. Κάθεται στο κρεβάτι του,δίπλα μου. Τα δάκτυλα του χαιδεύουν απαλά τα μπούτια μου και αν και δεν θέλω να φύγουν του τα απομακρύνω. Πεισμώνει και με σπρώχνει με αποτέλεσμα να ξαπλώσω στο κρεβάτι,πέφτει πάνω μου. Ερχόμαστε πιο κοντά και γίνεται ξανά το ίδιο,υπέροχο πράγμα. Με φιλάει,τόσο γλυκά και τόσο μαγικά. 

Βγάζει την μπλούζα του. Μπορώ να αισθανθώ τους κοιλιακούς του στην κοιλιά μου. 

''-Έλα μωρό μου,βγάλτην κι εσύ.'' μου λέει. Από πολύ γλυκός γίνεται πολύ ανώμαλος και πρόστυχος,δεν ξέρω αν μου αρέσει αυτή η αλλαγή του. 

Δεν την βγάζω,δεν μπορώ. Δεν έχω προχωρήσει έτσι με κανένα αγόρι,ούτε καν με τον Χρήστο. Με τον Χρήστο είμασταν μαζί ένα χρόνο σχεδόν,αλλά δεν είχαμε βγάλει ποτέ τα ρούχα μας. Κάναμε πράγματα αλλά όχι γυμνοί. Αν με έβλεπε εδώ ο χρήστος,θα τον πλάκωνε. Μπορεί να μην τα έχουμε ακόμη,αλλά με αγαπάει και δεν θα ήθελε να με εκμεταλεύεται κανένας. 

Βλέπει οτι αργώ και οτι δεν γδύνομαι και το κάνει αυτός για μένα. Μου βγάζει την μπλούζα και το παντελόνι μου και μένω μόνο με τα εσώρουχα,με χαιδεύει σε όλο μου το σώμα. Τα νύχια μου μπαίνουν μέσα στο δέρμα του και του αφήνω τα σημάδια μου,τον τραβάω δυνατά και συγχρόνως απαλά τα μαλλιά του και ένας αναστεναγμός βγένει από το στόμα του.

Ξαφνικά ακούγεται η πόρτα να κλείνει. 

''-Δημήτρη; είσαι σπίτι;'' μια γυναικεία φωνή φωνάζει απέξω. Ο Δημήτρης τα χάνει,βάζει γρήγορα την μπλούζα του και μου κάνει νόημα να μην κουνηθώ και να μη μιλάω. Βγαίνει γρήγορα από το δωμάτιο,δεν ξέρω με ποιά μιλάει,ποιά είναι αυτή που έχει και κλειδιά του σπιτιού του; Ακούω ξανά μια πόρτα να κλείνει,ο Δημήτρης έρχεται.

''-Τι έγινε;'' τον ρωτάω χωρίς πραγματικά να περιμένω απάντηση,σιγά μην μου απαντήσει.

''-δεν έγινε κάτι,απλά πρέπει να φύγεις. Θες να σε πάω σπίτι σου μήπως;''

''-Όχι δεν χρειάζεται,κάτσε.''του λέω ενώ θέλω όσο τίποτα να περάσω λίγα ακόμα λεπτά μαζί του. 

Με πηγαίνει ως την εξώπορτα,και πηγαίνω στη στάση του λεωφορείου. Δεν ξέρω τι έγινε μόλις τώρα. Εκεί που όλα ήταν υπέροχα εμφανίζεται αυτή η κοπέλα,δεν άκουσα καλά την φωνή της και δεν ξέρω αν ήταν στην ηλικία μου,ή μεγαλύτερη ή μικρότερη. όλα έγιναν τόσο γρήγορα βέβαια,δεν θέλω να γίνεται αυτό. Κάθε φορά φιλιόμαστε και δεν λέμε τίποτα σχετικό για αυτό το θέμα,θέλω να κουβεντιάζουμε,έστω και λίγο,θέλω να ξέρω αν αισθάνεται κάτι για μένα,κάτι μικρό.